💢 #دیپلماسی_رسانه‌ای 🔻قسمت دوم 🔹 در نظام‌های سیاسی اقتدارگرا، مانند برخی از نظام‌های سیاسی در آفریقا و خاورمیانه، دولت‌ها گرایش دارند تا رسانه‌ها را تحت تملک بگیرند یا حداقل #مؤسسات_رسانه‌ای را مستقیماً کنترل نمایند. البته در چنین نظام‌هایی غیر طبیعی نیست که دولت‌ها رسانه‌ها را برای طبقه بندی و ارتقای سیاست خارجی به صورت باز مورد استفاده قرار دهند. 🔸 چنین دولت‌هایی معتقدند که #رسانه‌های_خبری باید به طور باز و مستقیم به منافع کشور خدمت کنند، زیرا آن‌ها محل‌های رسمی برای توسعه و ارتقای سیاست خارجی هستند. بحث کشورهای جهان سوم این است که عدم ثبات سیاسی و گسستگی اجتماعی که مشخصه آن شیوه‌های آمرانه است، ارثیه دوران استعمار می‌باشد. 🔹 از طرف دیگر، در نظام‌های سیاسی آزاد، فرض بر این است که رابطه میان رسانه‌ها و دولت با گرایش‌های متخاصمانه همراه می‌باشد. در این نظام‌ها، رسانه‌ها از نظر تئوریک به عنوان ناظر و رکن چهارم دموکراسی هستند و انتظار می‌رود که به نفع عموم بر فعالیت‌های دولت نظارت نمایند، بنابراین برای حفظ پیوستگی رسانه‌ها، #دیپلماسی_رسانه‌ای ماهیتاً احتیاط آمیز است. 🔸 بسیاری از فعالان امور رسانه‌ای و متخصصان سیاست خارجی معتقدند که غالباً توزیع قدرت مانع هدایت مؤثر دیپلماسی توسط دولت‌های غربی می‌شود. این ویژگی البته در اغلب ساختارهای دموکراتیک و باز و همچنین در دوره‌های خاص تاریخی در کشورهای جهان سوم دیده می‌شود. در واقع این نتیجه تجزیه #قدرت و عدم تمرکز قدرت در سیستم سیاسی است. ✏️منبع: "جنگ نرم- ویژه جنگ رسانه ای" به اهتمام حمید ضیایی پرور ✅ با ما باسواد شوید 🌐 @nasragilan