📝معرفت پشه‌هاي آنافل بيشتر از ماست ! ما چه می دانیم جانبازی چیست؟ ✅برای دیدن یکی از دوست های جانبازم، رفته بودم آسایشگاه امام خمینی (ره) که در شمالی ترین نقطه تهران است. ✅فکر می کردم از مجهزترین آسایشگاه های کشور باشد. که نبود. بیشتر به خانه ای بزرگ شبیه بود. دوستم نبودش، فرصتی شد به اتاق ها سری بزنم. ✅اکثر جانبازها آنجا قطع نخاع بودند، برخی قطع نخاع گردنی، یعنی از گردن به پایین حرکت نداشتند، بسیاری از کمر، بعضی نابینا بودند، بعضی جانباز از دو دست. و من چه می دانستم جانبازی چیست، و چه دنیایی دارند آن ها... ✅جانبازی که 35 سال بود از تخت بلند نشده بود پرسید؛ "کاندیدا شده ای! آمده ای عکس بگیری؟" گفتم نه! ✅ولی چقدر خجالت کشیدم. حتی با دوربین موبایلم هم تا آخر نتوانستم عکسی بگیرم. می گفت اینجا گاه مسئولی هم می آید، البته خیلی دیر به دیر، و معمولا نزدیک انتخابات! همه اینها را با لبخند و شوخی می گفت. هم صحبتی گیر آورده بود، من هم از خدا خواسته! نگاه مهربان و آرام اش به من تسلی می داد. ✅خیلی زود رفیق شدیم. وقتی فهمید در همان عملیاتی که او ترکش خورده من هم بوده ام.پرسیدم خانه هم می روی؟ گفت هفته ای دو هفته ای یک روز، نمی خواست باعث مزاحمت خانواده اش باشد! ✅توضیح می داد خانواده های همه جانباز های قطع نخاع دیگر بیمار شده اند، هیچکدام نیست دیسک کمر نگرفته باشند. پرسیدم اینجا چطور است؟ ✅شکر خدا را می کرد، بخصوص از پرسنلی که با حقوق ناچیز کارهای سختی دارند. یک جور خودش را بدهکار پرسنل می دانست. ✅یاد دوست شهیدم اسماعیل فرجوانی افتادم. دستش که عملیات والفجر هشت قطع شده بود نگران هزینه های بیمارستانی بود، نکند زیاد شوند.گفتم: بی حرکت دست و پا خیلی سخت است، نه؟ ✅با خنده می گفت نه!  نکته تکان دهنده و جالبی برایم تعریف کرد، او که نمی توانست پشه ها را نیمه شب از خودش دور کند، می گفت با پشه های آنجا دیگر دوست شده است... پشه های آنافل را می گفت. ✅"نیمه شب ها که می نشینند روی صورتم، و شروع می کنند خون مکیدن، بهشان می گویم کافیست است دیگر!" می گفت خودشان رعایت می کنند وبلند می شوند، نگاهم را که می بینند! شانس آوردم اشک هایم را ندید که سرازیر شده بودند. ✅نوجوان بوده، 16 ساله که ترکش به پشت سرش خورده و الان نزدیک 50 سالش شده بود.و سال ها بود که فقط سقف بی رنگ و روی آسایشگاه را می دید. آخر من چه می دانستم جانبازی چیست! صدای رعد و برق و باران از بیرون آمد، کمک کردم تختش را تا بیرون سالن بیاوریم، تا باران نرمی که باریدن گرفته بود را ببیند. ✅چقدر پله داشت مسیر! پرسیدم آسایشگاه جانبازهای قطع نخاع که نباید پله داشته باشد. خندید و گفت اینجا ساختمانش مصادره ای است و اصلا برای جانبازها درست نشده. خیلی خجالت کشیدم. دیوارهای رنگ و رو رفته آسایشگاه، تخت های کهنه، بوی نم و خفگی داخل اتاق ها... هر دقیقه اش مثل چند ساعت برایم می گذشت. ✅به حیاط که رسیدیم ساختمان های بسیار شیک روبرو را نشانم داد. ساختمان هایی که انگار اروپایی بودند. می گفت اینها دیگر مصادره ای نیستند، بسیاری از این ساختمان ها بعد از جنگ ساخته شده، و امکاناتش خیلی بیشتر از آسایشگاه های جانبازهاست. نمی دانستم چه جوابش را بدهم. تنها سکوت کردم. ✅می گفت فکر می کنی چند سال دیگر ما جانبازها زنده باشیم؟ یکه خوردم. چه سئوالی بود! گفتم چه حرفی می زنی عزیزم، شما سرورِ مایید، شما افتخار مایید، شما برکت ایرانید، همه دوستتان دارند، همه قدر شما را می دانند، فقط اوضاع کشور این سال ها خاص است، مشکلات کم شوند حتما به شما بهتر می رسند. ✅خودم هم می دانستم دروغ می گویم. کِی اوضاع استثنایی و ویژه نبوده؟ کِی گرفتاری نبوده. کِی برهه خاص نبوده اوضاع کشور... چند دقیقه می گذشت که ساکت شده بود، و آن شوخ طبعی سابقش را نداشت. بعد از اینکه حرف مرگ را زد. ✅انگار یاد دوستانش افتاده باشد. نگاهش قفل شده بود به قطره های ریز باران و به فکر فرو رفته بود.کاش حرف تندی می زد!کاش شکایتی می کرد!کاش فریادی می کشید و سبک می شد!و مرا هم سبک می کرد! ✅یک ساعت بعد بیرون آسایشگاه بی هدف قدم می زدم. دیگر از خودم بدم می آمد. از تظاهر بدم می آمد. از فراموش کاری ها بدم می آمد. از جنگ بدم می آمد. از جانباز جانباز گفتن های عده ای و تبریک های بی معنای پشتِ سر هم. از کسانی که می گویند ترسی از جنگ نداریم.همان ها که موقع جنگ در هزار سوراخ پنهان بودند. و این روزها هم، نه جانبازها را می بینند.نه پدران و مادران پیر شهدا را... ✅بدم می آمد از کسانی که نمی دانند ستون های خانه های پر زرق و برقشان چطور بالا رفته!از کسانی که جانبازها را هم پله ترقی خودشان می خواهند! ✅کاش بعضی به اندازه پشه های آنافل معرفت داشتند.وقتی که می خوردند، می گفتند کافیست!و بس #کناب-خاطرات-دردناک-ناصر-کاوه دعوتید به کانال کتاب👇 https://t.me/nasserkaveh44 ادرس کانال کتاب در ای گپ.     

#کشکول(64)👇 💥 الإمام الجواد عليه السلام : الثِّقَةُ بِاللّه ِ ثَمَنٌ لِكُلِّ غالٍ ، سُلَّمٌ إلى عالٍ .الدرّة الباهرة :ص 40 🌹 امام جواد (ع) : اعتماد به خداوند ، بهاى هر گران قيمتى و نردبانِ بلندْمرتبگى است. 💥 خداوند عهده دار کار حضرت یوسف شد. پس قافله ای را نیازمند آب نمود تا او را از چاه بیرون آورد... سپس عزیز مصر را نیازمند فرزند نمود تا او را به فرزندی بپذیرد... سپس پادشاه را محتاج تعبیر خواب کرد تا او را از زندان خارج کند... سپس همه مصریان را نیازمند غذا نمود تا او عزیز مصر شود...😵 ولی هنوز ما منتظر هستیم که کارمان با"پارتی, رشوه, دوست, آشنا, دولتی, مجلسی و... درست شود...باور بفرمائید اگر چنین هستیم, در توحیدمان مشکل داریم... اگر خدا عهده دار کارت شود همه عوامل خوشبختی را بدون اینکه احساس کنی برایت آماده می کند... فقط با صداقت واستمداد از اهل بیت(ع): بگو کارم را به خدا می سپارم...خدایا اسم زیبایت برای ما کفایت است. ارادتمند ناصر کاوه علےجآن!(پسرم)👈 بعضے وقٺا دل ڪندن از یڪ. سرے چیزها باعث مےۺہ یڪ سرے چیزهاے بهتر بہ دسٺ بیارے، من ازٺو ومامانٺ دݪ ڪندݥ😔تا بتونم نوڪرے حضرٺ زینب(س) را بدست بیارم🙂قسمتی از وصیتنامه #شهید حججی خطاب به پسرش 😇 تلنگر:👇 💥 ژاپن تسلیم شده بود که آمریکا بمب اتم رو انداخت... ویتنامی ها قرارداد صلح رو امضا کرده بودن که آمریکا بمبارانشون کرد!... قذافی تاسیسات اتمیش رو بار کشتی کرده و فرستاده بود آمریکا، که حمله کردن واونجوری کشتنش!ِ...شماکه به عالم غیب وامدادهای غیبی اعتقاد ندارید لااقل به عقل تجربی تون بها بدید!👌 🌷ابتکار#شهید-چمران 💥 وقتی کنسروها را پخش می کرد، گفت👇 "دکتر گفته قوطی ها شو سالم نگه دارین." بعد خودش پیداش شد، با کلی شمع.😇 توی هر قوطی یک شمع گذاشتیم و محکمش کردیم که نیفتد. شب قوطی ها را فرستادیم روی اروند. عراقی ها فکر کرده بودند غواص است، تا صبح آتش می ریختند!!! 😂✨شهید چمران✨ #کناب-زندگی-به-سبک-شهدا-ناصر-کاوه-منبع یادگاران، جلد1، کتاب شهید چمران، ص 52 دعوتید به کانال کتاب👇 https://t.me/nasserkaveh44 Www.naserkaveh.com