⭕️ #دکتر_علی_حائریان_اردکانی امروز در آیین نکوداشت خویش که در دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی برگزار شد، اظهار کرد: بنده در سال ۱۳۲۵ در اردکان یزد متولد و در خانواده‌ای مذهبی بزرگ شدم. پدربزرگم حاج شیخ محمد حائریان از شاگردان حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی بود. پدرم پزشک بود و پنج برادر و چهار خواهر دارم. من فرزند وسط این خانواده بودم و هر پنج برادر تحصیلات عالیه را تا سطح دکتری در رشته‌های مختلف ادامه دادند. وی افزود: دوره ابتدایی را در اردکان و دبیرستان را در مشهد به تحصیل پرداختم. مقطع لیسانس و دوران خدمت سربازی را در آبادان سپری کردم و نهایت برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۵۱ به انگلستان سفر کردم. همچنین پس از فعالیت‌ها در دانشگاه فردوسی مشهد در سال ۱۳۸۳ برای فرصت مطالعاتی به اتریش سفر کردم. همسرم لیسانس ادبیات هستند و حاصل ازدواج ما، دو دختر است که هر دو تحصیلات عالیه دارند. این استاد پیشکسوت دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی تصریح کرد: دوره ابتدایی را در دبستان فردوسی اردکان زیر نظر پدر بزرگ و در مقطعی دو ساله زیر نظر پدرم به اتمام رساندم. دوران دبیرستان را در دبیرستان شاه‌رضای مشهد گذراندم و سال آخر دبیرستان را به صورت بورسیه تحصیلی به آمریکا سفر و دیپلم را از آمریکا دریافت کردم. وی عنوان کرد: در سال ۱۳۴۴ در دانشگاه‌های مختلفی کنکور دادم و در نهایت به دانشکده نفت آبادان وارد شدم. در سال ۱۳۴۸ لیسانس مهندسی پالایش را گرفتم و به مدت ۶ ماه جهت گذراندن آموزشی خدمت سربازی به تهران سفر کردم و پس از گذراندن این دوره به مدت دو سال و نیم در پالایشگاه آبادان به عنوان خدمت سربازی فعالیت کرم این استاد پیشکسوت خاطرنشان کرد: پس از گذراندن دوران خدمت برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۵۱ به انگلستان سفر کردم و طی یک سال مدرک لیسانس در مهندسی تولید و طی سه سال دکتری مهندسی متالوژی و مواد را از دانشگاه استراتکلاید در گلاسکو انگلستان دریافت کردم. حائریان بیان کرد: با توجه به اینکه رشته مهندسی مواد که تخصصم بود تا سال ۱۳۷۲ در دانشکده مهندسی وجود نداشت، من در این بازه ورود به دانشکده مهندسی تا سال ۱۳۷۲ را در گروه مکانیک فعالیت کردم. همچنین تعداد زیادی پروژه تحقیقاتی برای وزارت معادن و فلزات، وزارت صنایع، بخش خصوصی و تعدادی طرح دانشگاهی نیز انجام شد. از ابتدایی‌ترین مربیان بنده، پدربزرگ و بعد پدرم هستند و پدربزرگم را مهمترین و تاثیرگذارترین فرد در موفقیت‌هایم می‌دانم. مرحوم پدربزرگم موسس اولین مدرسه جدید در اردکان بود. البته ایشان در مدرسه قدیم اردکان نیز درس می‌دادند، پدربزرگم در مورد تعلیم و تربیت یک اخلاق بسیار پسندیده‌ای داشتند و در مورد تعلیم و تربیت جدیت به خرج می‌دادند. وی اضافه کرد: در زمان کودکی که پدرم در مشهد دانشکده پزشکی می‌رفتند و پزشکی می‌خواندند، ما تمام خواهر و برادرها در سنین و مقاطع تحصیلی مختلف زیر نظر ایشان بودیم. ایشان وظیفه خودشان می‌دانستند که هر شب تکالیف ما را کنترل کنند و تا زمانیکه مطمئن نمی‌شد که درس‌های‌مان را کامل خوانده‌ایم، اجازه خوابیدن نمی‌داد و یکی از دلایل موفقیت نسبی که من در زندگی داشته‌ام سخت‌گیری پدربزرگ بوده است، پدر هم در مواقعی که با هم زندگی می‌کردیم همین جدیت را به خرج می‌دادند و دو سالی هم که من مستقیما شاگرد ایشان بودم، معمولا با وجود بیشترین کوشش در کلاس کمترین نمره را می‌گرفتم که شک و شبه‌ای پیش نیاید. این استاد پیشکسوت دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد بیان کرد: من در سال ۵۵ وارد دانشکده شدم و در موقعیتی حاضر شدم که شرایط برای پژوهش فراهم نبود و از آن‌جایی که پژوهش رکن اصلی اساتید است. یکی از علاقه‌های ذاتی من نوشتن است و نمی‌توانم علاقه را کنار بگذارم. در سال‌های ۵۰ تا ۵۵ کتاب‌های درس کم بودند و با توجه به اینکه توانایی نوشتن را در خودم می‌دیدم و تصمیم گرفتم که هر سال یک کتاب بنویسم و این کار را ادامه دادم. #ندای_اردکان @neday_ardakan🔷