#سخنرانی_مناسبتی سخنران: #امام_خامنه_ای زندگی حضرت امام موسی کاظم علیه السلام بحثی بسیار زیبا در باب زندگی حضرت امام موسی بن جعفر علیه صلات و السلام توسط مقام معظم رهبری سال 1364 بحثی که در خطبه‌ی اول امروز در نظر است که عرض شود، بحثی در باب زندگی موسی‌ بن جعفر (علیه الصّلاة و السّلام) است. اول قصدم این بود که این بحث را درخطبه‌ی دوم به مناسبت نزدیکی وفات آن حضرت عرض کنم، بعد احساس کردم که این فرصت لازم است بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد و جامعه‌ی ما و ذهنیت مردم ما نسبت به زندگىِ همچنان مبهم و نگفته مانده‌ی ائمه(علیهم السّلام) بیش از پیش روشن بشود. حقیقت این است که علی‌رغم عشق و علاقه‌ی وافری که مردم ما به ائمه (علیهم السّلام) دارند و ابراز میکنند، معرفت نسبت به زندگی ائمه و هدف جهاد و مبارزه‌ی پیگیر آنها بسیار کمتر از آن چیزی است که باید باشد. امروز درباره‌ی تاریخ زندگی موسی‌ بن جعفر حتی یک کتاب که بتوان گفت تشریح کننده‌ی زندگی سیاسی موسی‌ بن جعفر است، ما نداریم و این واقعاً خسارت بزرگی است. کتابهای زیادی نوشته شده است، حرفهای زیادی زده شده است، منابع زیادی در باب زندگی ائمه از گذشته در اختیار ماست، اما حقاً و انصافاً زندگی ائمه و تلاش سیاسی آنها و حیات سیاسی آنها هنوز برای مردم ما روشن نیست و این خسارت است... 🥀🖤🥀🖤🥀🖤🥀 ✅ به #ندای_تهذیب بپیوندید: 🌸 @nedaye_tahzib 🌾 tahzib-howzeh.ir

داستانی بسیار جالب و شنیدنی از زبان استاد قائمی 🌸 جوانی که علی رغم مخالفت والدینش طلبه شد و در ادامه، عنایت های ویژه امام زمان (عج) به وی

🍂سلسله مباحث: #زیِّ_طلبگی شماره 48 🌺 شاخص‏ها و ملاك‏های كلی | رفتار اجتماعی طلبه🌺 —————————— 💠رفتار ویژه طبقات ثروتمند و مترف (قسمت دوم)💠 «من متواضعانه و به عنوان یك پدر پیر از همه فرزندان و عزیزان روحانی خود می‏خواهم كه در زمانی كه خداوند بر علما و روحانیون منت نهاده است و اداره كشور بزرگ و تبلیغ رسالت انبیا را به آنان محول فرموده است، از زی روحانی خود خارج نشوند و از گرایش به تجملات و زرق و برق دنیا كه دون شأن روحانیت و اعتبار نظام جمهوری اسلامی ایران است، پرهیز كنند و برحذر باشند، كه هیچ آفت و خطری برای روحانیت و برای دنیا و آخرت آنان بالاتر ازتوجه به رفاه و حركت در مسیر دنیا نیست (صحیفه امام، ج 20، ص 342ـ343». «اعتبار تاریخی و جاری حوزه و روحانیت، به نوع نگرش ایشان به دنیا و مادیات باز می‏گردد. جامعه، از روحانی انتظار دارد كه مظاهر دنیا، چشم و دلش را مشغول ندارد و او را در كمند خود، اسیر نگرداند. عالمان دین، هماره با سطح زندگی بسیار معمولی‏تر از متوسط جامعه می‏زیستند و جامه قناعت و مناعت را بر تن می‏داشتند و ایمان مردم را به تاراج نمی‏دادند. برادران عزیز، طلاب و فضلا! بدانید كه آبروی ما در بین ملت خودمان و در جهان، به بی‏اعتنایی ما به زخارف دنیوی است (سخنرانی در جمع اساتید و طلاب حوزه علمیه مشهد 4/1/1365. )». «اكثریت علمای دین، جزو قشرهایی بودند كه زندگی آنها، زندگی پایین‏تر از متوسط بود ... . علما، این را شأن خودشان می‏دانستند كه از اسراف، دوری كنند در عرف روحانیون و علما، همواره این حرف بوده كه فلان كار، باب زندگی ما نیست. بعضی از مظاهر كه شاید برای قشرهای دیگر معمولی بود، برای علما اسراف به حساب می‏آمد و می‏گفتند كه این مناسب زندگی ما نیست. همین روش، موجب محبوبیت علما در میان قشرهای گوناگون مردم بوده است (سخنرانی در مراسم عمامه‏گذاری در مسجد مجد 5/12/1367)» . در شرایط كنونی، زهد و قناعت، تكلیفِ مضاعف است. در روزگار دوری از حكومت، پارسایی روحانیت، برای او اعتبار می‏آفرید، اینك اگر روحانی، با ارتباط و پیوندهای قدرت و یا غیر آن، از سطح زندگی معمولی جامعه فاصله بگیرد و نمای رفاه و اشرافیت را در زندگی خود نشان دهد، اجر و ارزش زهد تاریخی حوزه را نیز از بین خواهد برد. ناظران و نسل حاضر و آینده، آن زهد و قناعت را نه خصلتی انتخابی، بلكه شرایطی طبیعی و اجباری تلقی خواهند كرد و با بدبینی به آن خواهند نگریست. بنابراین، زیاده‏روی‏ها و تعلقات مادی روحانی تنها شخص او و جامعه روحانیت موجود را لكه دار نمی‏كند، بلكه ارزش تاریخی میراث ارجمند حوزه و روحانیت را نیز به خطر خواهد افكند: «امروز بیش از همیشه روحانیون بایستی از تنعمات و رفاه مادی پهلو تهی كنند. این تجافی، امروز برای ما وظیفه است؛ چون ما الگوییم. آن روز كه زیر شلاق بودیم، اگر بی‏اعتنایی و بی‏رغبتی نشان می‏دادیم، طبع ما بود ... . امروز، روزی است كه اگر روحانی، تمكنی هم در اختیارش قرار می‏گیرد، به اختیار خودش، از آن تمكن دست بكشد، این هم چیز اساسی است (سخنرانی در جمع علما و روحانیون بیرجند 3/1/1366)». امروز بیش از هر روز، تأثیر گذاری روحانی، به زهد و پارسایی‏اش وابسته است. جامعه، به روحانی‏ای كه تعلق به مظاهر دنیا، در زندگی و عمل او جلوه‏گری می‏كند، دل نمی‏بندد و دریچه روح و جان خود را به سوی او باز نمی‏كند؛ ممكن است سر به تعظیم خم كند و به ظاهر، ادب و حرمت نگه دارد؛ اما در دل، واژه‏ای به تكریم و تجلیل او نمی‏سراید و هیچ علقه‏ای به او احساس نمی‏كند. از این رو، روحانی باید بین تنعم و رفاه و عمل به تكلیف تبلیغی، یكی را برگزیند. او نمی‏تواند با یك دست، هر دو را بردارد و بریك قامت، هر دو لباس را بپوشاند: «برادران عزیز! از خودمان باید شروع كنیم. مردم به عمل ما نگاه می‏كنند. روحانی، آن وقتی سخن نافذ خواهد داشت كه عملاً نشان بدهد كه به زخارف دنیا بی‏اعتنا است و آن حرصی كه بر دل‏های دنیاداران و دنیامداران حاكم است، بر او حاكم نیست (سخنرانی در دیدار با روحانیون و وعاظ در آستانه ماه مبارك رمضان 23/12/1369)». 📍برای جستجوی مطالب مرتبط می توانید از هشتگ #️⃣ (رنگهای آبی در متن استفاده نمایید)📍 #راه_و_رسم_طلبگی #زیِّ_طلبگی #رفتار_اجتماعی ♾♾♾♾♾♾ ✅ به #ندای_تهذیب بپیوندید: 🌸 @nedaye_tahzib 🌾 tahzib-howzeh.ir

#قرآن_کریم ✅سوره مبارکه #عنکبوت و #روم، صفحه 404، آیات 64 تا 5 🗓1399/12/20 🌻 @nedaye_tahzib 🌿 tahzib-howzeh.ir

🔊#صوت_قرآن 🎤توسط استاد #منشاوی ✅صفحه 404 🗓1399/12/20 🌻 @nedaye_tahzib 🌿 tahzib-howzeh.ir

#پیام_مناسبتی | #وفات_حضرت_ابوطالب (علیه السلام) چند سالی است که بیست و ششمین روز از ماه رجب را به عنوان سالروز رحلت ملکوتی حضرت ابوطالب، عموی گرامی‌حضرت رسول اعظم(ص) و پدر بزرگوار امیرالمومنین (ع) پاس می‌دارند؛ وفاتی که سبب شد تا پیامبر خدا (ص)، آن سال را، «سال اندوه»(عامُ الحُزن) نامگذاری فرماید: سلام سید والامقام، ابوطالب سلام حامی‌پیک و پیام، ابوطالب نبود اگر کَرَمِ کاملِ تو، گُم می‌شد یتیمِ آمنه در ازدحام، ابوطالب حسین، خون تو دارد به رگ، که می‌جوشد علی گرفته به نامِ تو نام، ابوطالب ♾♾♾♾♾♾ مثل پسرت علی، فضیلت داری در روز جزا، حق شفاعت داری تو یار محمدی و بابای علی حق پدری گردن امّت داری در یاری مصطفی ز جان راغب بود دینداری او بر همگان غالب بود حیدر که جهانیان به او می‌نازند پرورده ی دستان ابوطالب بود حیدر که ازو دین خدا کامل شد قرآن خدا برای او نازل شد هر چیز که داشت از ابوطالب داشت از فضل پدر، فضل پسر حاصل شد ♾♾♾♾♾♾ ✅ به #ندای_تهذیب بپیوندید: 🌻 @nedaye_tahzib 🌿 tahzib-howzeh.ir

#چهار_شنبه_های_اخلاقی 🌷زندگی در پرتو اخلاق »»»» شماره 22🌷 خاموشی و سکوت👇👇👇 با توجه به خطراتی که از آزاد گذاشتن زبان دامنگیر انسان می شود بزرگان اخلاق سکوت را در مواردی که سخن گفتن ضرورتی ندارد بعنوان یکی از طرق پیشگیری از آن خطرات بزرگ شمرده اند و درباره آن روایات فراوانی از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اهل بیت علیهم السلام رسیده که اهمیت آن را کاملًا روشن می سازد و به همین جهت است که عده ای از بزرگان، تهذیب نفس را از همین مسأله شروع نموده اند. گذشته از اینها سکوت یک حالت «تفکر» و «روحانیت» و «روشن بینی» به انسان می بخشد که قابل توجه است و شاید روی همین جهت است که در شرح سرگذشت زکریا پیامبر بزرگ خدا می خوانیم که سه روز سکوت و بسته شدن زبان وی به عنوان نشانه استجابت دعای او در مورد تقاضای فرزند قرار داده شد: (قالَ آیَتُکَ الّا تُکَلِّمَ النّاسَ ثَلاثَ لَیالٍ سَوِیّاً)(سوره مریم( 19) آیه 10) فرمود: نشانه تو این است که سه شبانه روز قدرت تکلم (با مردم) نخواهی داشت؛ در حالی که زبانت سالم است. و به «مریم» دستور نذر روزه سکوت داده شد: (فَقُولِی انِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ اکَلِّمَ الْیَوْمَ انْسِیّاً)(سوره مریم( 19) آیه 26) بگو: من برای خداوند رحمان روزه ای نذر کرده ام، بنابراین امروز با هیچ انسانی سخن نمی گویم. در حالات پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می خوانیم که قبل از نزول وحی روزهای متوالی در غار حرا به سکوت و تفکر می پرداخت و در اسرار آفرینش اندیشه می کرد. 📍فواید سکوت را می توان بطور فشرده در امور زیر خلاصه کرد: 1- سکوت انسان را در مقابل بسیاری از گناهان بیمه می کند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در آن جمله کوتاه و پرمعنی خود می فرماید: «مَنْ صَمَتَ نَجا»(مجلسی، بحار الانوار 77/ 88. و محجّه البیضاء 5/ 192) آن کس که سکوت کند نجات می یابد. علت این مطلب نیز روشن است، زیرا بسیاری از گناهان بوسیله زبان انجام می گیرد. چنانکه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: «انَّ اکْثَرَ خَطایَا ابْنِ آدَمَ فِی لِسانِهِ»(فیض کاشانی، محجّه البیضاء 5/ 194) بیشتر اشتباهات انسان در زبان است. و در حدیث دیگر از آن حضرت نقل شده: «اخْزُنْ لِسانَکَ الّا مِنَ الْخَیْرِ فَانَّکَ بِذلِکَ تَغْلِبُ الشَّیْطانَ»(فیض کاشانی، محجّهالبیضاء، جلد 5، صفحه 195) زبانت را جز از سخن نیک نگاهدار که به این وسیله بر شیطان پیروز می شوی. 2- سکوت، انسان را به فکر و اندیشه که سرچشمه حیات معنوی اوست دعوت می کند و لذا افراد ساکت نوعاً فکور و پرمایه و اهل عملند، بعکس افراد پرحرف که غالباً کم مایه اند و کمتر از خود عمل نشان می دهند. در حدیثی از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده که فرمود: «اذا رَأَیْتُمُ الْمُؤْمِنَ صَمُوتاً وَقُوراً فَادْنُوا مِنْهُ فَانَّهُ یُلْقِی الحِکَمَهَ»(فیض کاشانی، محجّه البیضاء 5/ 195) هنگامی که مؤمن را ساکت و با وقار یافتید با وی تماس بگیرید که حکمت تعلیم می دهد. و نیز از علی علیه السلام نقل شده: «اذا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْکَلامُ»(نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 71) هنگامی که عقل انسان کامل شد، سخنش کم می شود. ممکن است نکته این مطلب گذشته از آنچه ذکر شد که «سکوت بهترین وسیله برای زنده کردن نیروی اندیشه است» این باشد که هنگام سخن گفتن نیروهای فراوان فکری مصرف می شود، اگر این انرژیها ذخیره گردد نیروی عظیمی را تشکیل خواهد داد که بوسیله آن حقایق بزرگی را می توان درک نمود؛ بعلاوه سکوت، آرامبخش روح و تعدیل کننده احساسات است. 3- پرحرفی که نقطه مقابل سکوت است انسان را لاابالی بار می آورد، زیرا لغزشهای انسان را زیاد و حیا را کم می کند و با شکسته شدن سدّ حیا که نتیجه کثرت لغزشهاست اعمال خلاف را برای شخص ساده می نماید چنانکه امیرمؤمنان علی علیه السلام می فرماید: «مَنْ کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ خَطَأُهُ، وَمَنْ کَثُرَ خَطَأُهُ قَلَّ حَیاؤُهُ وَ مَنْ قَلَّ حَیاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ، وَمَنْ قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلْبُهُ، وَمَنْ ماتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النّارَ»(نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 349) آن کس که زیاد سخن می گوید زیاد اشتباه می کند، و آن کس که زیاد اشتباه کند حیای او کم می شود، و کسی که حیایش کم شد پارساییش نقصان می گیرد، و کسی که پارساییش نقصان گیرد قلبش می میرد، و کسی که قبلش بمیرد داخل آتش دوزخ می شود. و شاید به همین ملاحظه است که «سکوت» یکی از عبادات مهم شمرده شده است: «الْعِبادَهُ عَشَرَهُ اجْزاءٍ تِسْعَهٌ مِنْها فِی الصَّمْتِ»(فیض کاشانی، محجّه البیضاء 5/ 196) عبادت ده جزء دارد که نُه جزء آن در سکوت است. 👇👇

اشتباه نشود، سکوت از قبیل عزلت و کناره گیری که موضوع گناه را از بین می برد نیست، بلکه یک نوع خودداری از گناه است و در مواردی که میل به بعضی از گناهان از قبیل غیبت، دروغ و... پیدا می کند، هرگاه خویشتن داری و سکوت اختیار نماید فضیلتی را علاوه بر سلامت برای خود کسب کرده است. این موضوع نیز ناگفته نماند که سکوت در مواردی که سخن گفتن لازم است، یکی از بزرگترین معایب محسوب می گردد و نشانه ضعف و زبونی و ناتوانی و عدم شهامت روحی و ترس از غیر خداست. 📍این را هم باید توجه داشت همانطور که بیشتر گناهان با زبان انجام می شود، قسمت مهمی از عبادات و اعمال نیک از قبیل ذکر خدا، ارشاد مردم، تعلیم و تربیت، امر به معروف و نهی از منکر، جهاد با سخن و... بازبان انجام می گیرد. ادامه دارد... #زندگی_در_پرتو_اخلاق ♾♾♾♾♾♾ ✅ به #ندای_تهذیب بپیوندید: 🌻 @nedaye_tahzib 🌿 tahzib-howzeh.ir