🔴عالم برزخ فشاری به کسی نمی‌آورد! این فشار، انعکاس و پژواک دنیا است که در عالم برزخ به ما برمی‌گردد. درواقع فشار قبر، عذاب‌ها، سختی‌ها و گرفتاری‌هایی است که بخشی از آن به دلیل آلودگی‌های اخلاقی و رفتاری و اعتقادی ما و بخش دیگر آن به خاطر انس به دنیا است؛ زیرا کنده‌شدن از دنیا برای ما سختی دارد. فیض کاشانی می‌گوید که تنگی یا وسعت قبر بسته به کوچکی یا بزرگی روح ماست. روحی که در این دنیا کوچک است یعنی روحی که حسادت و کینه دارد و در همین دنیا هم با خودش درگیر است، این فرد وقتی به عالم برزخ برود، فشارهای خودش را منتقل می‌کند و فشار قبر او همین است ولی روحی که بزرگ است یعنی #گذشت دارد و از کسی کینه ندارد، این فرد در همین دنیا برایش بهشت است. 🔹 استاد عالی @negin486970

✳️ مؤمن از یک دست می‌گیرد و از دست دیگر می‌دهد 🔻 خدای متعال در توصیف #متقین که درهای غیب به رویشان باز شده، می‌فرماید: «ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ ۛ فِيهِ ۛ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ* الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُون» (بقره، ۲ و ۳) کسی که #ایمان_به_غیب دارد و غیب را می‌بیند، یکی از اوصافش این است که آنچه را دارد می‌دهد تا به آن غیب برسد، چون می‌داند با #گذشت از این‌ها می‌تواند به آن حقیقتِ فراتر برسد؛ به عکس، آن‌ها که نگاهشان به #دنیا است، سعی می‌کنند همه‌ی #امکانات را #جمع کنند. اما #مؤمن دائم امکانات را #خرج می‌کند؛ هرچه را به او بدهی، از یک دست می‌گیرد و از دست دیگر می‌دهد. هیچ چیز را نگه نمی‌دارد، چون می‌داند هرچه را ما نگه داریم، فاسد می‌شود، «مَا عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ» (نحل، ۹۶)، همان‌طور که اگر مادر از آن شیری که باید به فرزند بدهد دریغ کند، هم شیر فاسد می‌شود و هم آن شیر، مادر را بیمار می‌کند. آنچه به ما می‌رسد، باید از ما عبور کند اما آن‌ها که خیال می‌کنند دنیا اصل است، سدّ آن می‌شوند. 📚 تأملات قرآنی | ج۳، ص ۱۷۸ و ۱۷۹ #آیت‌الله‌میر‌باقری

✳️ مؤمن از یک دست می‌گیرد و از دست دیگر می‌دهد 🔻 خدای متعال در توصیف #متقین که درهای غیب به رویشان باز شده، می‌فرماید: «ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ ۛ فِيهِ ۛ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ* الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُون» (بقره، ۲ و ۳) کسی که #ایمان_به_غیب دارد و غیب را می‌بیند، یکی از اوصافش این است که آنچه را دارد می‌دهد تا به آن غیب برسد، چون می‌داند با #گذشت از این‌ها می‌تواند به آن حقیقتِ فراتر برسد؛ به عکس، آن‌ها که نگاهشان به #دنیا است، سعی می‌کنند همه‌ی #امکانات را #جمع کنند. اما #مؤمن دائم امکانات را #خرج می‌کند؛ هرچه را به او بدهی، از یک دست می‌گیرد و از دست دیگر می‌دهد. هیچ چیز را نگه نمی‌دارد، چون می‌داند هرچه را ما نگه داریم، فاسد می‌شود، «مَا عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ» (نحل، ۹۶)، همان‌طور که اگر مادر از آن شیری که باید به فرزند بدهد دریغ کند، هم شیر فاسد می‌شود و هم آن شیر، مادر را بیمار می‌کند. آنچه به ما می‌رسد، باید از ما عبور کند اما آن‌ها که خیال می‌کنند دنیا اصل است، سدّ آن می‌شوند. 📚 تأملات قرآنی | ج۳، ص ۱۷۸ و ۱۷۹ #آیت‌الله‌میر‌باقری