بسمه‌تعالی در معبد حُسن حسین (علیه‌السلام) حسین (ع) آیینه‌ی حسن خدا و میزان سنجش فضیلت‌ها است؛ غایت آرزومندان و جستجوگران حقیقت است و معیار عشق حقیقی. همو که آبروی دو عالم است و عزایش حزین‌تر از عزای خویشان و داغش سوزاننده‌ترین مصیبت در عالم است. حزن حسین (ع) اخگر همیشه فروزانی را ماند که در آسمان و زمین می‌درخشد و همواره در مُلک و ملکوت اعلی ساری و جاری است. شور حسین(ع) در مُلک آسمان به‌سان ستاره‌هایی است که چون آسمانِ شب ردای سیاه بر تن می‌کند، سوسو‌کنان خود را می‌نمایاند. و در ملکوت اعلی چنان غوغایی به پا کند که ذهن از تصورش و قلم از تصویرش عاجز ماند. حزن حسین(ع) همیشه در تاریخ جاودان و ماندگار بوده و هست؛ از ظهر عاشورا تا به امروز و فردا و پس از آن. از عالم ناسوت و ملکوت تا عالم جبروت و لاهوت. که خداوند خود عزادار برترین خلق خود است. حزن حسین معبدی است مانا و پایا و فروزان الی‌الابد. و این پایایی و مانایی ریشه در یکی شدن‌ها در این معبد دارد. تاریخ گواه دهنده است که هرگز در معبد حسین(ع) خطی که فقیر را از غنی جدا کند کشیده نشده است‌. معبدی است که در آن هر طبقه و قشری با هر سطح سواد و سن و بینشی، لباسی به یک رنگ می‌پوشند و بر گِلِ نشسته از تربت کربلا بر شانه‌هاشان افتخار می‌کنند. یکدلی و یکرنگی تنها شعاعی از نور مشعل این معبد است. معبد حسین(ع) جایی است که هر که با هر چه دارد به میان‌داری می‌آید. هر کسی به توان دنیایی خود، از نمک غذا تا قربانی گوسفند، از نفت چراغ تا چلچراغ، و حتی با سیاه کردن پیراهن فقرا با جوهره‌ی سیاه، به مصاف سیاهی دنیای سراسر برتری و تفوق‌طلب می‌روند. و معبد حُسن حسین(ع) منشاء نیک‌ترین منش‌ها است. که حسین آیینه‌ی حسن خدا است و غایت آرزومندان حقیقت لاهوتی. #حسین(ع) #عشق‌حقیقی #حزن #معبد 🖋ضحی‌مجد @enqelabeqalam_ir