🌸ذلک الکتاب لا رَیب فیه کوله‎بارمان را که داشت می بست، بغض کرده بودیم! زمین را بلد نبودیم! یک دفترچه راهنما داد دستمان! و گفت یادتان نرود: من همیشه کنارتان هستم! دلگرم شدیم؛ خندیدیم؛ اشک شوق ریختیم؛ لبخندش را ریخت پشت سرمان و ما راهی زمین شدیم. روزهای اول، میان آدم‎ها غریبی می‎کردیم، دلمان با زمین نبود، زمین تنگ بود، زمین سیاه بود. گریه می‎کردیم و نمی‎دانستیم در این سیاهی به کجا پناه ببریم! فقط دفترچه راهنما را محکم چسبانده بودیم به سینه که مبادا راه را گم کنیم! «و اِذا سَألک عِبادی عَنّی فَاِنّی قَریب...» ما دل‎خوش بودیم به دلگرمی‎هایش. * روزها گذشت و با زمین رفیق شدیم. هر صبح چشم‎هایمان را که باز می‎کردیم مشغول بازی و خنده می‎شدیم و هر شب بی اینکه به دفترچه راهنما نگاهی بیندازیم، خسته از بازیگوشی‎های روزانه به خواب عمیقی می‎رفتیم. حالا سال‎ها از سفرمان می‎گذرد، بساط پهن کرده‎ایم و برو و بیایی داریم؛ اما زمین نفس‎گیر است و راه آسمان را یادمان رفته. راه را گم کرده‎ایم. هر طرف را نگاه می‎کنیم سیاهی است و سیاهی. دفترچه راهنما گوشه طاقچه دارد خاک می‎خورد! #پست_متنی #قرآن #انس_با_قرآن