❣همسفر تا بهشت❣ یادمه اولین باری که به مأموریت رفته بود بعد از چهار روز زنگ زده بود. وقتی صداشو شنیدم از دلتنگی، شروع کردم به گریه کردن. ولی عبدالرحیم فقط میخندید و با مهربونی میگفت:خانمم! آخه گریه چرا !؟ اون روز با صحبتاش آرومم کرد. کارم شده بود که هر شب به دخترم فاطمه می گفتم: مامانی واسه بابایی❣ دعا کن که صحیح و سالم برگرده اونم با زبون کودکانه همش دعا میکرد. یا یه وقتایی که دلم می گرفت تو حیاط زیر نور مهتاب، مینشستیم و دعا میکردیم. تماس آخرش روز اربعین ابا عبدالله بود. سعی می کرد با من و فاطمه طوری صحبت کنه که انگار هیچ اتفاقی نمی خواد بیفته و عملیاتی هم ندارن. به فاطمه گفت: بابایی! واست چی بخرم؟ فاطمه با خنده های ملوس دخترانه اش☺️ گفته بود بلوز میخوام و شروع کرده بود به قهقهه زدن. بعد همان تماس، پنج روزی بود که صداشو نشنیدیم.و به جاش خبر پر کشیدنش رو بهم گفتن... شهادت ❣گوارای وجودش باشه. و خداروشکر که به آرزوی شیرینش رسید. تنها آرزوم اینه که بچه هارو خوب تربیت کنم و تحویل جامعه بدم و مهم تر این که ان شاءالله شفاعت ما رو هم تو اون دنیا بکن. #شهیدعبدالرحیم_فیروزآبادی❤️ 🆔@noqteh_vesal🌹