خب اول اینکه بدونیم یه بخشی از این حس و حال ها خیلی خیلی عادیه هیچ آدمی در طول تاریخ بشریت نبوده که همیشه حالش خوب باشه همیشه در رفاه باشه همیشه سر حال باشه همیشه موفق باشه همیشه امیدوار باشه

همه ی آدمها در طول عمرشون به کرااااار حال بد رو تجربه میکنن پس بدون که این فقط تو نیستی که حالت بده واین وضعیت؛ وضعیت وحشتناک و تاریکی نیست که نشه ازش بیرون اومد

خیلی از آدمها هستن که هر ثانیه و هر لحظه و هر نفس با چالش های نفس گیری تو زندگی دست و پنجه نرم میکنن اما انقدر که ماها با یه مشکل کوچولو به هم میریزیم و فازِ غم و ناراحتی ‌ افسردگی میگیریم اونا نمیگیرن

خب چرا ؟ باید چه کنیم ؟؟

اول از همه اینکه ما چشممون رو روی نعمت هایی که داریم بستیم اصلا نمیدونیم نعمت های زندگیمون چیاس؟ چرا؟ چون توشون غرق شدیم وقتی وسط یه نعمت به دنیا اومدی اونو نعمت نمیدونی اونو یه بخش عادی زندگی میدونی اونو وظیفه ی خدا میدونی نه لطفش مثلا چون یهو چشم باز کردی وسط یه جمعی به نام خانواده هیچ وقت نمیتونی درک کنی اونی که تو پرورشگاه چشمش رو باز کرده چه حسی داره ؟

یا مثلا چون از اول یه جایی داشتی برای زندگی به اسم خونه و یه سفره ای جلوت پهن بوده حتی با نون و پنیر و غذاهای ساده نمیتونی بفهمی بی سر پناهی و کارتن خوابی و نون نداشتن یعنی چی

شروع میکنی به غُر زدن به بهونه گرفتن به تلاش نکردن به افسرده شدن چرا ؟؟؟؟..... چون فلانی بهم گفته بالا چشمم ابروئه چون نمره ام کم شده چون پول عملِ دماغم جور نمیشه چون اون گوشی که دوست دارم و نمیتونم بخرم

بعد چه اتفاقی میافته؟ هیچی ، همه چیز برات انقـــــــــــــــــدر عادی میشه که دیگه نمیبینیشون

یا چون از اول که خودتو شناختی چشمات میدید و گوشات میشنید و قلبت میزد و دوتا کلیه سالم داشتی نمیتونی بفهمی بچه ی ۴ساله ای که ۳بار عمل قلب انجام داده یا پسر ۱۸ساله که دوبار پیوند کلیه شده و بدنش پس زده و .......... یعنی چی

اینا برات میشه بهونه ی بدبختی

ولی اینا اصلاااا نمیشه بهانه ی خوشبختی!!!!

اول اینکه