به تمنای زلف، شهر به شهر می‌گردم. ماه به ماه منتظر می‌مانم. به استقصا کتب را تورق کردم بلکه ردی ز آن تیغ ببینم، به قربان آن ابرو. سال گذشت و رسید به ماه جنابتان. بیشترِ مغرب‌ها زیارت تمثال حضرتتان، به لحظاتی قسمت ماست. تا پله برقی برسد پایین خیره به تمثال ذکرم است:«ز اعماق قرون از بین جمعیت تو را دیدیم/ تو هم ای ناز مطلق از همان بالا ببین ما را».

بعضیام از تقطیع یه چیزی شنیدن

و قال مولانا محمد بن علی ع : في قوله تعالى: يُدْخِلُ مَنْ يَشاءُ فِي رَحْمَتِهِ: «الرحمة: عليّ بن أبي طالب عليه السّلام»

گر کند میل به خوبان دل من عیب مکن کاین گناهیست که در شهر شما نیز کنند

از خدا خواسته ام هر چه که دارم بدهم جای آن چشم بگیرم که تماشات کنم...

یا اباعبدالله الحسین از روزگار خیر ندیدم بدون تو خیرات، جان خویش چو حلوا کنم تو را

روزگار بیشتر از آنکه به تو اضافه کند، از تو کم کرده و تو همچنان در پی تزویر و دورویی‌اش می‌دوی غافل از آنکه انتهای جاده، برده‌ای در کالبدت در انتظار توست

این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود

به ولله اگر قدر یه لیوان آب مهم بود برای ما ما بدون تو داریم عمر میگذرونیم و نیست آن حیات و زندگی عالمین