#قسمت118 یک شــب به من می گفت: «پروانه! اجازه بده افسانه برای ما سه نفر، ستاره انتخاب کنه.» همان طور که سرهایمان روی بالش بود و چشــمانمان به آســمان، افســانه با انگشــت کوچکش، یک ســتارۀ بزرگ و پرنور را نشــان داد و گفت: «اون مال منه» بعد هم اشــاره کرد به یک ســتارۀ کوچــک: «اونــم مــالِ ایــران.» و رفــت زیــر پتــو. طاقت نیاوردم و پرســیدم: «پس من چی؟» ایران، خانمی کرد و گوشه ای از آسمان را نشانم داد که انبوهی از ستاره ها جمع شده بودند، گفت: «اون ستارۀ دنباله دار هم مال توئه.» معنــی ســتارۀ دنبالــه دار را نمی فهمیــدم برای همین پرســیدم: «ســتارۀ دنباله دار چیه؟» گفت: «یه ستاره س با یه عالمه ستارۀ دیگه که دنبالشن.» با هیجان پرسیدم: «مثلاً چند تا؟!» ایران دست هایش را تا جایی که می شد باز کند، باز کرد و گفت: «این هوا.» تقریباً هر شب آن قدر میان ستاره ها، پرسه می زدیم تا مامان می رسید و با کمک ایران، آن پشه بندِ بزرگ و سفیدی را که پدرم از کویت آورده بود، برپا می کرد. نســیم شــامگاهی از ســمت کوه الوند می وزید و به صورتمان می خورد، مامان رویمــان، پتوهــای ملحفــه شــده می انداخــت و می گفــت: «ایــران! پروانــه! زود بخوابید. تا چند روز دیگه مدرسه باز می شه، باید عادت کنید زود بیدار شین.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313