#قسمت280 گفتم: «فقط یه تقاضا دارم.» پرسید: «هر چی باشه، به روی چشم.» گفتم: «وهب و مهدی و زهرا که به دنیا اومدن، شما جبهه بودی، امّا حالا دوست دارم برای این دخترمون، کنارم باشی.» دستش را روی چشمش گذاشت و گفت: «چشم.» نزدیکو ضعح ملم کهش د،آ مدو آ وردمه مدان.ت یرم اهس ال3731،د ختری کهه نوز اسمن داشتب ه د نیا آمد.ح اج احمدق شمی،ر ئیسث بتا حواله مدانو ا زد وستان حسین،ا سمس ارار اپ یشنهادد اد.پ سندیدیم،ح سینه مب ه خاطرم نو ع مهر اضیش د. ســارا دو روزه بــود کــه تب و لــرز شــدیدی بــه تنــم افتــاد. خیس عرق می شــدم و یک بــاره مثــل بیــد می لرزیــدم. عفونــت بــه قــدری با خونم قاطی شــده بود که آمپول هــای قــوی پنی ســیلین هــم جــواب نمی داد. حســین نگران مــن بود و من نگران سارا. تا چند روز یکی از دوستانم به او شیر می داد، حسین هم مثل یک پرستار کنار تخت من می چرخاندش و با آب گرم و کمک شیر آرامش می کرد. بعد از پنج روز از بیمارستان مرخص شدم. امّا دکتر گفت: «تا یک ماه نمی تونی به بچه ات شیر بدی.»دوباره برگشــتیم کرمانشــاه. بعد از یک ماه، ســارا شــیرم را گرفت. داشــتیم به زندگی در کرمانشــاه عادت می کردیم که یک روز حســین با یک خاور آمد و گفت: «آماده شید، باید بریم.» پرسیدم: «کجا؟!» تــا آن روز هــر مســئولیتی کــه می گرفــت، نمی گفــت. این بــار نخواســت کار و مسئولیتش را از زبان این و آن بشنوم. گفت: «برام حکم معاون هماهنگ کنندۀ نیــروی زمینــی ســپاه رو زدن، یــه خونــه هم توی شــهرک محلاتــی تهران رهن کردم، همه چیز آمادس که بریم، حاضری؟!.» خندیدم و گفتم: «مگه راه دیگه ای دارم؟» گفت: «آره.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313