#قسمت296 حسین این خواب را دلیل و حجتی بر خودش می دانست که باید زندگی اش را به شهدا گره بزند تا عاقبت بخیر شود قبل از شروع کار در لشکر، به همدان رفت و ساختمانی را برای ستاد کنگرۀ سرداران و فرماندهان 0008 هزار شهید استان همدان، تهیه کرد برای خودش هم یک قبر در نزدیک ترین جا به شهدا خرید. وقتی از همدان برگشت، خیلی سرحال بود. گفت: «یه خونه به قد خودم توی باغ بهشت خریدم که باید با شهدا چراغونیش کنم.» از ماجرای خرید قبر، خبر داشتم و به شوخی گفتم: «تا حالا که می گفتی، پروانه فامیلی تو چراغ نوروزیه، و چراغ خونۀ منو تو روشن کردی.» جــدی و قــرص گفــت: «حــالا هم می گم. همیشــه دلــم به حمایتِ تو خوش بوده. الآنم اگه ازم راضی نباشی، خدا ازم راضی نمی شه.» گفتــم: «بــازم شــروع کــردی حســین، حــالا کــه نه جنگی هســت و نه تیر و ترکشــی، داری از این حرفا می زنی!» لحنش نرم شد: «موندن و رفتن دست خداست. من از چراغ و روشنایی گفتم، که اگه خدا تو زندگی کسی روشن کنه، راه رو گم نمی کنه.» و ادامه داد: «حالا که نوروز داره می رسه شما باید مثل همیشه، چراغ خونه باشی. مامان هم که قراره بیاد تهران.» چند روز بعد، عمه میهمان ما شــد. از حســین چیزی خواســت که خواســته و آرزوی یــک عمــر مــن بــود. عمــه گفــت: «ننه جان تو کــه از بچگی با نبود آقات، برای من پدری کردی، حالا بیا و یه بزرگی کن و منو ببر کربلا، من آفتاب لب بومم و می ترسم حسرت به دل برم زیرخاک.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313