#قسمت82 حرف های ابوحاتم تمام شــده و نشــده، بغض زهرا شکســت. با اینکه وجودم پر شده بود از درد، اما ناخودآگاه کلماتی بر زبانم جاری شد. قرص و محکم و مطمئــن گفتــم: «دختــرم! مطمئــن باش دفعۀ بعد که بیاییم، دســتمون به ضریح خانم می رسه، گریه نکن.» ازد مشقد ورش دیم.س اراو ز هرا،ه رازگاهیس رم ی چرخاندندو م انندف رزندانی که به زور از مادر جداشان کرده باشند، نگاهی پرحسرت به پشت سر می انداختند. امین که در همین حضور چند روزه اش خیلی بیشتر از ما در متن حوادث قرار گرفته بود و این شــرایط برایش بســیار معمولی تر از ما جلوه می کرد، با ابوحاتم گرم تعریف شد. من هم به قصد زیارت، آهسته و زیر لب دعای توسل را زمزمه کردم. گاهی هم نگاهی به بیرون و اطراف جاده می انداختم. مثل بار قبل مردم آواره، به مشقّت، با هر وسیله ای به طرف بیروت می گریختند. اذان که شد صبر کردیــم تــا بــه محــل مناســبی برای خواندن نماز برســیم. نمازمان را که خواندیم دوباره راه افتادیم و دنبال ماشین بچه های حزب الله به مسیرمان ادامه دادیم تا به بیروت رسیدیم. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313