#درسهایی_ازحضرت #زهرا_سلام_الله_علیها #قسمت_نودوســــــوم💎 امام سجاد علیه السلام می فرماید: در همان سالی که امام حسن علیه السلام به شهادت رسید من کودک بودم و به دنبال عمویم امام حسن علیه السلام و پدرم امام حسین علیه السلام در کوچه های مدینه می رفتیم. جابربن عبدالله انصاری و انس بن مالک انصاری در میان جمعی از مهاجر و انصار با آن بزرگوار برخورد کردند. جابر بی اختیار خود را به دست و پای آن دو فرزند فاطمه سلام الله علیها انداخته و غرق بوسه ساخت. مردی از بنی مروان به جابر اعتراض کرد که تو با این کهن سالی و مصاحبت پیامبر صلی الله علیه و آله این گونه عمل می کنی؟! جابر گفت: اگر آن اندازه که من از فضیلت و موقعیت آنان می دانم تو نیز می‌دانستی بر خاک قدم هایشان بوسه میزدی! بعد از رفتن حسنین علیهما السلام، جابر به جمع حاضر گفت: روزی در نزد پیامبر صلی الله علیه و آله سخن از عظمت این فرزندان فاطمه به میان آمد و رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: خداوند بزرگ وقتی که خواست مرا بیافریند، نطفه مرا در صلب پدرم آدم قرار داد و دائماً آن را از صلبی پاک به رحمی پاکیزه منتقل کرد تا نوح و ابراهیم و عبدالمطلب. هرگز از آلودگی های جاهلیت چیزی به من نرسید، در نهایت آن نطفه به دو بخش شد؛ یک قسمت در صلب عبدالله (پدرم) و قسمتی دیگر در صلب ابوطالب (عمویم) نهاده شد. از آن نطفه پاک و آنان نورانی عبدالله، مرا به وجود آورد که خاتم پیامبرانم و ابوطالب، علیه السلام به وجود آمد که وصی آخرین پیامبر صلی الله علیه و آله است. نطفه من و علی جمع شدند و حسن و حسین پدید آمدند که آخرین سبط پیامبران هستند وخداوند نسل مرا از آن دو (از طریق علی و فاطمه سلام الله علیها) تداوم بخشید. ادامه دارد