📌[امشب کی از همه خوشحال‌تره؟] انّ الله تَعَالَى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَه عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَزَادَهُ فِی لَیْلَه ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا فَاللَّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَه عَبْدِهِ مِنْ ذَلِک الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِینَ وَجَدَهَا (بحار، ج۴۱: ۲۰) «خشنودی و شادمانی خداوند از توبه بنده‌اش بیشتر است از کسی که در شبی تاریک و بی‌ستاره زاد و راحله‌اش را گم کند و سپس [در نهایت درماندگی و ناامیدی] آن را بیابد، همانا شدت شادمانی خداوند از توبه بنده‌اش بیشتر است از شادمانی آن مرد در هنگامی که زاد و راحله‌اش را می‌یابد». تصور کنید کسی را که سوار بر شتر در بیابان حرکت می‌کند و شب به استراحت می‌پردازد و پس از مدتی که از خواب برمی‌خیزد، شتر و توشه‌اش را کنار خود نمی‌یابد. او در اطراف به جست‌وجو می‌پردازد، اما اثری از زاد و راحله‌اش نمی‌یابد. بیم و نگرانی او را فرا می‌گیرد و گرسنگی و تشنگی سخت او را می‌آزارد. و در کمال ناامیدی و از شدت تشنگی و گرسنگی و هراس در آستانه مرگ قرار می‌گیرد. اما ناگهان چشم می‌گشاید و شتر و زاد و توشه‌اش را کنار خود می‌بیند. آیا خوش‌حالی و شادمانی او در رستن از خطر مرگ و یافتن گمشده‌ای که مایه حیات او شده قابل توصیف است؟ حضرت می‌فرمایند: شادمانی خداوند از توبه بنده خطاکار خود، فزون‌تر و شدید‌تر از شادمانی آن شخص در هنگام یافتن زاد و توشه‌اش می‌باشد. با این وصف وقتی خداوند این‌سان ما را به توبه دعوت می‌کند، آیا ممکن است ما را نپذیرد و از خطاهای ما درنگذرد؟ حاشا که خداوند رحمت خویش را از بنده‌ای که زبان به استغفار و دعا گشوده و به تضرع و زاری در درگاه خداوند مهرآفرین پرداخته، دریغ کند! محمدتقی #مصباح یزدی، سجاده سلوک: ص۱۲۰ www.PavaraQi.ir | @PavaraQi تازه بمانید: 👉 ble.ir/join/NzBiYmQwYT