نه فقط به ما، چون دوستتان داریم، شهادت شما و پدرانتان را باید به تمام جهانیان تسلیت گفت. آری باید جهان را تسلّا داد، چون ضربه‌ای که از فقدان شما خورده، بی‌نهایت است. اگر شما و پدرانتان می‌ماندید و زمام امور جوامع به دست شما بود، کِی ما این‌چنین سرگشته و خسته و دور از مسیر افتاده بودیم؟ حالا ای‌کاش بتوانیم در مسیر انتقام خون شما قدم برداریم... که این همان تسلّای حقیقی دل ماست... 🖤 ✨ أَیْنَ الطّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِیاءِ وَ أَبْناءِ الأَنْبِیاءِ ✨ كجاست آن منتقمى كه خون پيغمبران و اولاد پيغمبران را مطالبه می‌کند؟ @pelak13

از دل و دیده، گرامی‌تر هم آیا هست؟ - دست! آری، ز دل و دیده گرامی‌تر: «دست»! زین همه گوهر پیدا و نهان در تن و جان، بی‌گمان دست گران‌قدرتر است. ‌ هرچه حاصل كنی از دنیا، دستاوردست! هرچه اسباب جهان باشد، در روی زمین، دست دارد همه را زیر نگین! سلطنت را كه شنیده‌ست چنین؟! شرف دست همین بس كه نوشتن با اوست! خوش‌ترین مایهٔ دلبستگی من با اوست. در فروبسته‌ترین دشواری، در گرانبارترین نومیدی، بارها بر سر خود، بانگ زدم: - هیچت ار نیست مخور خون جگر، دست كه هست! بیستون را یاد آر، دست‌هایت را بسپار به كار، كوه را چون پرِ كاه از سر راهت بردار! وه چه نیروی شگفت انگیزی‌ست، دست‌هایی كه به هم پیوسته‌ست! به یقین، هركه به هر جای، در آید از پای دست‌هایش بسته‌ست! دست در دست كسی، یعنی پیوند دو جان! دست در دست كسی، یعنی پیمان دو عشق! دست در دست كسی داری اگر، دانی، دست، چه سخن‌ها كه بیان می‌کند از دوست به دوست... ‌ لحظه‌ای چند كه از دست طبیب، گرمی ِمهر به پیشانی بیمار رسد؛ نوشداروی شفابخش‌تر از داروی اوست! دست، گنجینهٔ مهر و هنر است: خواه بر پردهٔ ساز، خواه در گردن دوست، خواه بر چهرهٔ نقش، خواه بر دندهٔ چرخ، خواه بر دستهٔ داس، ‌ خواه در یاری نابینایی خواه در ساختن فردایی... ~ فریدون مشیری | بخش‌هایی از شعر @pelak13

خلاصه گاهی آن گردوغبار غمی که از دنیا به دلت می‌نشیند، برایت زنگ خطری است که نشان می‌دهد نیتت به‌اندازهٔ کافی خالص نبوده، وگرنه نباید زور دنیا می‌رسید که به دلت غم بنشاند. زنگ خطرها را قدر بدان، همهٔ مربی‌ها چون مربی تو، این‌چنین صبور نیستند که بارها امتحانی را از تو بگیرند و رد شوی و باز برای رشدت صبر کنند. از آن غم بگذر، با سکوتی و غزلی و قطرهٔ اشکی، بعد خوب فکر کن که نیت را چطور باید خالص کرد، دنیا را چطور باید کنار زد و از دل این‌همه خاک‌وگلی که اطراف را گرفته است، چطور می‌توان جوانه زد و رو به نور آورد.../ @pelak13

ظرفی رو که توش براش غذا ریخته بودم بهم برگردونده، بازش می‌کنم می‌بینم توش یه کاپوچینو برام گذاشته. من شیفتهٔ این محبت‌های ضمنی‌ام. این‌طور بگم که اگه یه بستهٔ کامل کاپوچینو بهم می‌داد، به‌اندازهٔ این یه دونه‌ای که گذاشته توی ظرف و در ظرف رو بسته، بهم نمی‌چسبید. چرا؟ خب معلومه! اینکه رفتارمون پر از محبت‌های ریزریز باشه ولی محبت همیشه حاشیه‌ای باشه به متن رفتارها، خیلی شیرین‌تره تا اینکه بوم! یه محبت بزرگ و اساسی بکنیم و بره تا فصل بعد. معتقدم پایه‌های روابط عمیق رو محبت‌های کوچولوی مستمر می‌سازه، نه محبت‌های یهویی بزرگ. حتی اون چیزی که خلوص محبت بزرگ رو اثبات می‌کنه، باز همین کوچولوهاست. بلاتشبیه اما، در روایت اومده کار نیک اندکی که مداوم باشه برای خدا محبوب‌تر از کار نیک بزرگ مقطعی هست... روزی ۲۰ تا استغفار کنی بهتر از اینه که یه ماه خبری ازت نباشه و یهو ۱۰۰۰ تا استغفار کنی. ارتباط مستمر هرچند کم، انس میاره و حکایت از توجه مستمر داره... @pelak13

💛 عزیز دلم... @pelak13

مرحلهٔ نوجوونی سخته، چون دیگه از خیلی از چیزای کودکی دل بریدی ولی هنوز به رشد یه جوون هم نرسیدی. نه بازی‌های کودکی رو داری و نه تبلور جوونی رو. یه مرحلهٔ گذار رو داری طی می‌کنی... این مرحله‌ای که توش هستم برام سخته، چون می‌دونم خیلی چیزای دنیا لایق وقت گذاشتن و دنبال کردن نیستن، ولی هنوز به رشد آدم‌حسابی‌ها هم نرسیدم. الان نه مؤلفه‌های دنیا جالبه و نه اون‌قدرا هم متعالی فکر می‌کنم. همین‌طوری روی هوا. @pelak13

آمده‌ام تو به داد دلم برسی تو سکوت مرا بشنو که صدای غمم نرسد به کسی... @pelak13

خلاصه که به نظر من، نجات‌دهنده قرآنه. اهداف مهم رو یادآوری می‌کنه که انرژی داشته باشیم براش، مرگ رو یادآوری می‌کنه که چیزی بیش‌از حد مهم نشه، اولویت‌ها رو نشون می‌ده که زیاد درگیر دنیا و هرچی توی دنیاست نشیم، امید می‌ده، انرژی می‌ده و همه‌چی. وقتایی که یادم می‌ره قرآن بخونم، احوالم به قهقرا می‌ره قشنگ‌. @pelak13

- شما کِی میری؟ + هروقت شما بری! عه‌وا! :) 🧡 @pelak13

ما را کبوترانه وفادار کرده است آزاد کرده است و گرفتار کرده است... @pelak13