یک/ رفتن به قبرستان‌‌ها شگفت‌انگیز است. لابه‌لای قبرها دنبال مزار عزیزی می‌گردی، از کنار مردم می‌گذری و از هر بحث چند کلمه می‌شنوی. می‌بینی آنجا هم صحبت از دنیاست. صحبت از اینکه فلان زمین را چه‌کار کردم، فلان آدم چه گفت و چه شد... مگر نباید حداقل در قبرستان، صحبت از این باشد که برای روزی که یکی از این قبرها منزلگه خود ماست، چه باید بکنیم؟ دو/ به همین سادگی هفت روز گذشت و آنچه عبور کرد، عمرمان بود. من نیز به مرگ نزدیک شده‌ام و تصمیم خود من است که مرگ را برای خودم دریچه‌ای به بهشت کنم یا نه... سه/ نظم به ذهنم آرامش می‌دهد. زمان‌هایی که مجبورم جایی منتظر باشم و‌ تمرکز هم ندارم که کار مفیدی انجام دهم، پیام‌ها و عکس‌های اضافه را حذف می‌کنم. رسیدم به پیامی که چند وقت پیش دریافت کرده بودم. خشکم زد. خاله برای مهرماه وقت دکتر دارد، اما خودش نیست. حرفم دلتنگی نیست، حرفم این است که چه بسیارند برنامه‌هایی که داریم و ممکن است به آن‌ها نرسیم. پس چرا دل به دنیا ببندیم، چرا شکرگزار و آرام نباشیم؟ اتفاقاً یاد مرگ به نظرم نه باعث افسردگی، که مایهٔ آرامش و رهایی‌ از قیدوبندهای اضافی‌ست... نه دامی‌ست، نه زنجیر! همه بسته چراییم؟ @pelak13

موضوع کلاس نهج‌البلاغهٔ امروز، دوست بود. نکات شیرینی یاد گرفتم و در پایان روز، صحنهٔ ظاهراً ساده اما تأمل‌برانگیزی را دیدم که در همان راستا بود. توضیحات را می‌گویم، آخرش آن صحنه را می‌گویم، بعد هم حدیث‌ها را. اولاً استاد گفت یک رابطه براساس اعتقادات داریم که همان اخوّت است. یعنی ما نسبت به کسانی که اعتقاداتی مشابهمان دارند، باید رابطهٔ دوستی و برادر/خواهری داشته باشیم. این رابطهٔ دوستی، لزوماً همراه با عاطفهٔ شدید نیست، اما باید یک ارتباط پایدار باشد. ثانیاً، در کلام امام(ع)، ضعیف‌ترین انسان کسی شمرده شده است که نتواند دوست کسب کند و از او ضعیف‌تر کسی‌ست که نتواند دوستش را نگه دارد. پس اولاً دوست کسب‌کردنی‌ست و هرجا موقعیت فراهم بود باید دنبال ساختن دوستی‌ها بود، ثانیاً برای نگه داشتن دوستی‌ها باید تلاش کرد. باید خشم فرو خورد، باید احوال پرسید، باید زحمت کشید... حالا ممکن است این دوست، خیلی هم محبوب باشد. آن‌وقت دوری‌اش می‌شود غربت، هرکسی هم اطرافت باشد، چون او نیست، حس می‌کنی غریبی. دوست را خودت انتخاب می‌کنی ولی خانواده را نه. اینجاست که اصل صلهٔ‌رحم وارد می‌شود که هنرنمایی کنی و ارتباط‌هایی را که انتخابت نبوده‌اند هم حفظ کنی. در کل، حذف کردن هنر نیست. نکتهٔ بعدی اینکه باید دوستی را ابراز کرد و این ابراز کردن، نیمی از عقل است. از آن‌طرف، عاملی که باعث می‌شود شخص مقابلمان بتواند دوستی‌اش را ابراز کند، گشاده‌رویی ماست. امشب در مراسم هفتم خاله، دوست‌هایش را دیدم. چهره‌هایی داشتند محزون‌تر از ما. و چشم‌های صمیمی‌ترین‌ دوستش... چشم‌هایش هم هنگام ورود و هم خروج، خیس از اشک بود، حتی وقتی چشم‌های‌ ما خشک بود. به‌راستی که دوستی، خویشاوندی‌ست... • فَقدُ الأَحِبَّةِ غُربَةٌ | ندیدن دوستان غربت است. | حکمت ۶۵ • أَعْجَزُ النّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسَابِ الْإِخْوانِ، وَأَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ | ناتوان‌ترین مردم کسی است که در دوست‌یابی ناتوان است، و از او ناتوان‌تر آن که دوستان خود را از دست بدهد. | حکمت ۱۲ • التَّوَدُّدُ نِصْفُ الْعَقْلِ | اظهار محبت و دوستى با مردم نيمى از عقل است. | حکمت ۱۴۲ • وَ الْمَوَدَّةُ قَرَابَةٌ مُسْتَفَادَةٌ | دوستی، خویشاوندی اکتسابی است. | حکمت ۲۱۱ •  لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ: فِي نَكْبَتِهِ وَ غَيْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ. | دوست انسان، دوست نخواهد بود مگر اينكه برادر خود را در سه حالت فراموش نكند: هنگامى كه دنيا به او پشت مى‌كند و در زمانى كه غايب است و پس‌از مرگش. | حکمت ۱۳۴ • الْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ | خوش‌رویی دام محبت است (شخص مقابل را به اظهار محبت وامی‌دارد.) | حکمت ۶ صَدَقَ علیُّ بنُ أبي طالب علیه السلام. @pelak13

📣 بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم ✍️ بخش امین رسانه KHAMENEI.IR به مناسبت روز شعر و ادب فارسی، آغاز به کار کرد. 🔹 «امین» به شعر و ادب فارسی به روایت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای می‌پردازد؛ مرور بیانات معظم‌له درباره‌ی شعر و ادبیات فارسی، شعرخوانی شاعران در حضور رهبر انقلاب و... از جمله فعالیت‌های این بخش خواهد بود. 👈 از اینجا دنبال کنید: 🖥 ایتا | بله | روبیکا | سروش پلاس ✍️ «امین»؛ شعر و ادب فارسی به روایت حضرت آیت‌‌الله خامنه‌ای 📲@khamenei_poems

قلبم ❤️

هم برای کارهای خودمون لازمه، هم برای همه‌چی. @pelak13

همین چند شب پیش، برایم اثبات کرد که تو احساساتی نیستی، منطقی هستی (تیپ T). به‌عنوان کسی که همیشه با یک چماق بالای سر احساساتش ایستاده تا بر سرشان بکوبد،‌ خوشحال شدم. همین چماق‌به‌دست‌ بودنم هم خودش مهر تأییدی بر این حرف‌ است. اما شب‌هایی مثل امشب و خیلی از این شب‌ها، زور من و چماقم به احساساتم نمی‌رسد و مغلوب و خسته یک گوشه می‌نشینم. شاید مغلوب هم نه، شاید پیروز میدان باز منطق باشد، ولی آن‌قدر از نبرد خسته‌ام که طعم پیروزی را نمی‌چشم. کاش می‌شد جایی فرار کنم. حرف نزنم، شعر نخوانم، هیچ... هیچ... اما به قول فاضل، کوچ تا چند؟ مگر می‌شود از خویش گریخت... @pelak13

💛✨ @pelak13

#پس‌زمینه @pelak13