بسم‌الله‌القاصم‌الجبارین قل سیروا فی‌الارض ثم انظروا کیف کان عاقبة‌المکذبین بیست و هشت مرداد ۱۳۳۲، به تحریک و دستور مستقیم روباه پیرِ انگلیس، شعبان بی‌مخِ بی‌سر‌و‌پا همراه هزاران نفر اوباش و اراذل قمه‌به‌دستِ چاقوکشِ بیکار و ولگرد، در کنار فاحشه‌هایی مثل پری بلنده، مژگان کچل، ثریا ترکه، اشرف چارچشم و چهار هزار و پانصد فاحشهٔ شهر نو، دولت ملی و مردمی دکتر مصدق را با خشونت، قتل، عربده و تهدید مردم، سرنگون کردند و مهرهٔ انگلیس، محمدرضا پالانی را بر سر کار آوردند. بعدها جهان پهلوان تختی در مراسم تدفین دکتر مصدق شرکت کرده بود، که او را با شدت و واهمه دور کرده و از خواسته بودند به ملاقات شاه برود، اما او گفته بود: "با کسی‌که با دکتر مصدق چنین کرده و منافع ملی را از بین می‌برد، نباید حرف زد". (بعد از آن تختی مورد غضب ساواک قرار گرفت و به‌طور مشکوکی از دنیا رفت). ده سال بعد در سال ۱۳۴۲، بعد از قیام امام و مردم ایران، طیب حاج‌رضایی که از لوطی‌ها و دعواگرهای تهرانی بود و همه از او حساب می‌بردند، به جرم حمایت از امام دستگیر شد و شکنجه‌اش کردند. و به او گفتند: "به امام توهین کن و بگو از او پول گرفته‌ای!" اما او گفته بود: "سید روح‌الله خمینی را نمی‌شناسم، ولی ما در قانون لوطی‌گری و مشتی‌گری، با بچه‌های حضرت زهرا(س) درنمی‌افتیم". او قبل از تیرباران به یکی از زندانی‌ها گفته بود: "به خمینی سلام برسون و بگو خیلی‌ها شما رو دیدن و خریدن، من شمارو ندیده خریدم". و به عکاس صحنهٔ تیرباران گفته بود: "عکس مارا بگیر، اینها سند روسفیدی ما در روز قیامت خواهد بود". شاهرخ ضرغام هم خلق‌و‌خوی پهلوانی داشت، زیر بار حرف زور و ناحق نمی‌رفت. بدنی قوی داشت و از لوطی‌های بنام تهران بود. توبه کرده و عاشق امام شده بود. خودش را حر انقلاب می‌دانست. گفته بود: "هرچی امام بگه همونه!" روی سینه‌اش خالکوبی کرده بود: "خمینی فدایت شوم". دشمن بعثی به‌خاطر شجاعتش در جبهه برای سرش جایزه گذاشته بود. هفدهم آذر ۱۳۵۹ هدف گلولهٔ مستقیم آرپی‌جی بعثی‌ها قرار گرفت و بدنش متلاشی شد. از خدا خواسته بود همهٔ گذشته‌اش را پاک کند. این روزها هرزه‌های ناپاک و بی‌حیایی مثل مصی پولی‌نژاد، مریم رجوی، شاهین نجفی، سالومه و ...، که هنری جز خیانت، جنایت، دریوزگی و گدایی از آمریکا، انگلیس، اسرائیل، فرانسه و عربستان ندارند، رؤیای بزرگ فتح ایران را در مغزهای پوک و کوچکشان می‌پرورانند. البته بسیار بزرگ‌ترها و مدعی‌تر‌ها از این کوتوله‌ها که رؤیای خوردن صبحانه، ناهار و شام در ایران داشتند، هم اکنون در زیر خروارها خاک، خوراک مار و مور و عقرب‌ها هستند. خوب است این مشنگ‌های بی‌سوادِ تهی‌مغز، نگاهی به تاریخ معاصر این آب‌و‌خاک بیندازند (البته اگر اهل مطالعه باشند) و سرنوشت و جایگاه اجتماعی شعبان بی‌مخ‌ها، پری بلنده‌ها، محمدرضا، صدام، رجوی، شارون و ...، را در کنار موقعیت اجتماعی بزرگانی چون دکتر مصدق، دکتر فاطمی، تختی، طیب، ضرغام، امام و شهدای راه عزت، سربلندی و اقتدار ایران مقایسه کنند. و بدانند که در آینده، تاریخ آنها را با بی‌رحمی قضاوت خواهد کرد. به‌قول عزیزی: "این نیز بگذرد ...!" #آواره https://eitaa.com/peykashena