استثمار سونامی‌زدگان 🔸پس از سونامی ۲۰۰۴ در سریلانکا وقتی که عملیات اضطراری فروکش کرد، خانواده‌های ماهیگیران به جایی برگشتند که روزی خانه‌شان بود. پلیس به استقبال آنها آمد و مانع بازسازی خانه‌هایشان شد. به آنها گفتند که مقررات جدیدی وضع شده است. هیچ خانه‌ای نباید بر ساحل بنا شود. بیشتر ماهیگیران آمادگی داشتند که خانه‌های خود را دورتر از حریم دریا بسازند اما در آنجاها دیگر زمینی یافت نمی‌شد. همه زمین‌ها تا کیلومتر‌ها در قرق سرمایه‌داران بود طرحی جدید. 🔸ظاهرا این اقدام توجیهی منطقی داشت اما مشکلی اشکار در این منطق وجود داشت: این اقدام احتیاطی شامل صنعت گردشگری نمی‌شد. یعنی با اینکه لب دریا منطقه ورود ممنوع اعلام شد اما از هتل‌ها حمایت می‌شد که بساطشان را تا لب آب بگسترانند. مناطق تفریحی ساحلی از قانون "منطقه حائل" کاملا مستثنا شدند. 🔸میزان صید ماهیگیران از دریا برای معاششان کافی بود اما با معیارهای بانک جهانی این میران صید به رشد اقتصادی کشور کمکی نمی‌کرد. بنابراین این زمین‌ها که روزی خانه و بازار ماهیگیران را در خود جای می‌داد قطعا می‌توانست کاربرد سودآورتری داشته باشد. 🔸در شهر خور آروگام گرچه فقط املاک لب آب از سونامی خسارت دیده بود و بیشتر بافت شهر هنوز سرپا بود، طرح بازسازی خواستار تخریب و بازسازی کل شهر بود. طرح خواستار تبدیل یک شهر ساحلی ساده و جذاب به یک مقصد گردشگری تجاری ، تفریحی پنج ستاره با ویلاهای مجلل زیست گردشگری با کرایه شبی سیصد دلار و با اسکله‌ای ویژه برای فرود هواپیما بر روی آب و مجهز به فرودگاه مخصوص بالگرد بود. قرار بود که خور آروگام تبدیل به الگو و مدلی برای سی منطقه دیگر در آن حول و حوش شود. 🔸 صدها هزار خانوار ماهیگیر که در ساحل زندگی و کار می‌کردند از نگاه طراحان بطور هنرمندانه از قلم افتاده بودند. در گزارش آمده بود که روستاییان باید به نقاط مناسب‌تری چند کیلومتر دورتر از اقیانوس نقل مکان کنند. بدتر اینکه قرار بود که پروژه هشتاد میلیون دلاری بازسازی از محل کمک‌های اعطایی مردمی که به نام قربانیان سونامی جمع‌آوری می‌کردند، تامین مالی شود. 🔸 برای مردم این مدل بازسازی چیزی جز نابودی عمدی فرهنگ، شیوه زندگی و غصب زمین‌هایشان معنای دیگری نداشت. فرایند بازسازی در کل به قربانی کردن و استثمار بیشتر حادثه‌دیدگان می‌انجامید. #دکترین_شوک ۱۴۰