📌متن شبهه👇 #1683 ☘☘☘ "تنهاییِ بهشتیان" همه‌اش از تنهایی جهنمیان می‌گویند. انگار کسی که به بهشت می‌رود تنها نیست‌. می‌گویند ابرار پیش هم‌اند و با هم خوشند. چه تصویر غریبی! جهنمیان را می‌فهمم؛ اصلا قرار نبوده حالشان خوب باشد. بنا بر همین رنج‌کشیدن و سوختن بوده، تنهایی هم روی آن. اما مگر بهشت قرار نیست حال آدم را خوبِ خوبِ خوب کند؟ چطور می‌شود آدم اینجا فرزند کسی، معشوق کسی یا پدر و مادر کسی باشد و آنجا بی همه این‌ها با ابرار باشد و احساس تنهایی نکند؟ هرچه فکر می‌کنم می‌بینم یک جای کار می‌لنگد. انگار آدم‌های دیگری قرار است بروند بهشت، بی‌هیچ حافظه و خاطره‌ای؛ آدم‌هایی بریده از همه آنچه پیشتر بودند. انگار توی این طرح، کسی کاری به کار دلبستگی‌ آدم‌ها توی این دنیا نداشته. آخر، ابدیتِ بهشت بدون آن‌ها که تار و پود تو هستند، به چه درد می‌خورد؟ جاودانگی در غربت به چه کارِ چه کسی می‌آید؟ وقتی این همه معصیت و گناه هست که اغلب ما را جهنمی می‌کند، بهشتی شدن، مخاطره تنهایی نیست؟ اغلب ما که کارمان به دوزخ می‌افتد، خوش‌تر نیستیم؟ خلاصه شده 📌پاسخ به شبهه👇 1. نمی توان با قطعیت اعلام که اکثر مردم جهنمی هستند یا بهشتی! اما آنچه قابل اثبات است این است که اکثریت انسان ها اگر جهنمی باشند، در جهنم جاودانه نیستند بلکه پس از پاک شدن از گناهان به بهشت می روند. زیرا بسیاری از کسانی که ما خیال می کنیم جهنمی هستند، اگر مرتکب گناه و شرک اند، بخاطر ضعف فکری، جهل ناخواسته و عدم دسترسی به دین حق به این امور مبتلا هستند و این کمبودها، موجب می شود که خداوند به گونه ی دیگری با آنان رفتار کند. 2. آیات و روایاتی وجود دارد که بر اساس آن، خداوند متعال در بهشت خانواده ها را دور هم جمع می کند و اگر در یک خانواده یکی از اعضاء از دیگران مؤمن تر بوده و جایگاه بالاتری داشته باشد، دیگر اعضای خانواده نیز تا جایگاه او ترفیع پیدا می کنند و در بهشت همنشین هم خواهند شد.(سوره رعد، آیه 23 / سوره طور، آیه 21 / سوره غافر، آیه 8 / سوره زخرف آیه 69 و 70) ابن عباس از پیغمبر گرامی اسلام نقل می‌کند که فرمود: « هنگامی که انسان وارد بهشت می‌شود سراغ پدر و مادر و همسر و فرزندانش را می‌گیرد، به او می‌گویند: آنها به درجه و مقام و عمل تو نرسیده‌اند، عرض می‌کند پروردگارا! من برای خودم و آنها عمل کردم، در اینجا دستور داده می‌شود که آنها را به او ملحق کنید.»(مراغی، احمد مصطفی، تفسیر المراغی، ج۲۷، ص۲۶.) 3. شفاعت، یکی دیگر از راه هایی است که می تواند اعضای خانواده، فامیل، دوستان و آشنایان را در بهشت دور هم جمع کند. گروه های مختلفی از مردم در روز قیامت اجازه ی شفاعت کردن گناه کاران را پیدا می کنند. پيغمبران، امامان معصوم، حضرت زهرا(س)، ملائكه، شهدا، علماء، مؤمنين، بچه هاي سقط شده مؤمنان، اولاد حضرت زهرا(س) (غير از ائمه هدي)، زائران قبر امام حسين (ع) و قرآن كريم از شفاعت کنندگان روز محشر هستند. https://b2n.ir/550449 4. اگر واقعا اعضای خانواده، دوستان و آشنایان خود را دوست داریم و از امروز بی تاب فراق آنها در قیامت هستیم، باید در همین دنیا تمام تلاش خود را به کار ببندیم که آنها را به راه راست، ایمان به خدا و عمل صالح دعوت کنیم. دانش خود را بالا ببریم، شبهات فکری آنها را پاسخ بدهیم و با عمل صالح خود الگوی آنان باشیم. خداوند متعال در سوره مبارکه تحریم آیه 6 می فرمایند: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا (ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خود و خانواده خویش از آتش دوزخ نگاه دارید). بر اساس این آیه ما موظف هستیم که نسبت به اعمال اطرافیان خود احساس مسئولیت کنیم و در هدایت و درستکاری آنان بکوشیم. اگر مانند برخی روشنفکر نماها، ادعا می کنیم که اعتقادات هر شخصی مسئله ی شخصی اوست، پس دیگر نباید دغدغه ی قیامتشان را هم داشته باشیم. -------------------------- ☑️کانال جامع پاسخ به شبهات وشایعات در #فضای‌_مجازی 👇 https://chat.whatsapp.com/BQgWO30a0W7Iaoes9oXf9L کانال ایتا:👇🏻 🆔https://eitaa.com/joinchat/5701648C9536f328f0 ـ‌اللهم‌ـ‌عجل‌ـ‌لولیک‌ـ‌الفرج‌ـ‌