🌱سی روز، #سی_آیه 🌸تفسیر سوره مزمل🌸 وجود مبارک حضرت امیر(سلام الله علیه) می‌فرماید در شب بدر ما که جنگی نداشتیم. ما سابقه جنگی نداشتیم، فردا هم روز جنگ بدر است، آنها هم که خونریز و قدّاره‌بند بودند. نه آن سلاح را داشتیم، نه آن مصالح نظامی را داشتیم، نه آن سابقه جنگی را داشتیم. ایشان نقل می‌کند که «وجود مبارک حضرت از سر شب تا صبح پای درختی مرتّب مشغول مناجات بود. گویا اصلاً فردا جنگی نیست!» چه کسی این را یادش داد؟ فرمود کار، کار سنگینی است، قول ثقیل است. این قول ثقیل در پیاده کردنش است. شما که نمی‌خواهید چهار تا مفهوم را یاد دیگری بدهید؛ می‌خواهید دین را پیاده کنید در برابر شمشیر راهزنان و قدّاره‌بندها است. ﴿وَ اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ﴾، اسم رب غیر از گفتن این الفاظ است؛ البته این الفاظ شریف هستند، طوری است که آدم حق ندارد نام کَلب را که در قرآن کریم است بدون وضو دست بزند. چنین کتابی است! اینها سرجایش محفوظ است. قداست این کتاب و عظمت این کتاب و معنویت این کتاب حساب آن سرجایش محفوظ است! این یک مرحله است؛ اما این مشکل را حل نمی‌کند، این الفاظ! مفاهیم این الفاظ هم مشکل را حل نمی‌کند. این الفاظی که در قرآن کریم است «الله، الرحمن»، اینها اسمای اسما هستند. این الفاظ اسم هستند برای آن مفاهیم. آن مفاهیم که در ذهن ماست، آن ثواب دارد، برکت دارد؛ اما آن مشکل را حل نمی‌کند. معانی ذهنی مشکل را حل نمی‌کند. این مرحله دوم است. مرحله اول این الفاظ است، ثوابش را دارد، قداستش را هم دارد. قداست طوری است که بی‌وضو حتی نام کلب را نمی‌تواند دست بزند، این درست است. نام ابی‌لهب را هم نمی‌تواند دست بزند: ﴿تَبَّتْ یَدا أَبی‏ لَهَبٍ﴾. اینها سرجایش درست است. مرحله سوم «اسماء الأسماء الأسماء»، این الفاظ، اسما هستند برای آن مفاهیم، آن مفاهیم اسما هستند برای آن حقایق. اینکه در «دعای کمیل» هست: «وَ بِأَسْمَائِکَ الَّتِی مَلَأَتْ أَرْکَانَ کُلِّ شَیْ‏ء»، این است. در «دعای سمات» هست، در «دعای ندبه» است به اسمی که با آن اسم موسیٰ به طور رفت، به آن اسمی که عیسیٰ فلان کار را کرد، به آن اسمی که ایوب آن کار را کرد، آن مرحله است. آن‌گاه این ذوات قدسی مظاهر آن اسما هستند. این می‌شود چهارم. این «وَ بِأَسْمَائِکَ الَّتِی مَلَأَتْ أَرْکَانَ کُلِّ شَیْ‏ء»، آنها را می‌گویند تعظیم بکن. به نام آنها باش. این یقیناً یک #ارتباط_غیبی می‌خواهد. این یک کار #سنگینی است، شما مگر نمی‌خواهید یک کار سنگین بکنید و همه این راهزن‌ها را رام بکنید؟ قدّاره‌بندها را رام بکنید؟ اسلحه را از دستشان بگیرید؟ اینها را به جای اینکه خونریز بکنی، مصافحه بکنند با هم؟ مگر نمی‌خواهی این نعمتی که ما گفتیم: ﴿اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللّهِ﴾، فرمود: ﴿أَعْداءً فَأَلَّفَ﴾، همه خونریزی داشتید، همیشه جنگ داشتید، همیشه اختلاف داشتید، ما شما را به اینجا رساندیم. فرمود شما مگر قبلاً دشمن هم نبودید؟ معمولاً تمام کارهایتان قدّاره‌بندی نبود؟ سنگربندی نبود؟ ﴿کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ﴾، ما اسلحه را گرفتیم و به دست شما قلم دادیم. 🔻نکته: این طولانی‌ترین آیه قرآن کریم همان است که تقریباً در بخش پایانی سوره مبارکه «بقره» است. این عرب جاهلی را کاری کرد که اینها سواددار روز شدند، فرمود برای هر کارتان قباله تنظیم کنید. آنها سواد در بینشان نبود، نوشتن در بینشان نبود. حالا این قدر فرمود: «طَلَبُ‏ الْعِلْمِ‏ فَرِیضَةٌ»، «فَرِیضَةٌ فَرِیضَةٌ فَرِیضَةٌ» که خیلی نویسنده شدند، اهل قلم شدند. فرمود تمام کارهایتان برای اینکه مشکل قضایی پیدا نکنید، نگویید من یادم رفته! نگویید من خیال می‌کردم! نگویید این‌طور بود! نگویید آن‌طور بود! برای هر کارتان سند تنظیم بکنید: ﴿وَ لْیَکْتُبْ بَیْنَکُمْ کاتِبٌ بِالْعَدْلِ﴾، اگر کسی نمی‌تواند، نویسنده دیگری بیاورد، بنویسد. ﴿إِلاَّ أَنْ تَکُونَ تِجارَةً حاضِرَةً تُدیرُونَها بَیْنَکُمْ﴾، رفتید یک قدر نان گرفتید، یک قدر گوشت گرفتید، اینها سند نمی‌خواهد؛ ولی تمام مبادلات شما، تجارت‌هایتان، رفت و آمدهایتان و حساب و کتابتان باید سند داشته باشد. این یعنی عالی‌ترین مرحله تمدّن که الآن ما هم در جامعه‌مان هنوز به اینجا نرسیدیم. ما خیلی از کارها را به همان حافظه می‌سپاریم بعد اگر مشکل قضایی که پیش آمد، می‌گوییم من فکر می‌کردم این منظور است! فرمود تجارت می‌خواهی بکنی، خرید و فروش کنی، مضاربه می‌خواهی بکنی، پیمان‌نامه و سالنامه، همه را بنویس. ادیبانه با فهم بنویس! ﴿وَ لْیَکْتُبْ بَیْنَکُمْ کاتِبٌ بِالْعَدْلِ﴾؛ اگر این نبود، شاهد اقامه کنید، بنویسید. خیلی از این پرونده‌ها که در دستگاه قضایی است، برای این است که مردم اصلاً نمی‌فهمند که چگونه زندگی کنند! آیه اخر سوره بقره برای نظم جامعه است. آن وقت دیگر کسی نمی‌گوید من خیال می‌کردم... #آيت_الله_العظمی_جوادی_آملی 🔹ادامه دارد... @qurantehran