🔘 روشن‌فکران سینمای ایران 🔻 عنصر مرکزی گفتمان روشن فکری تقلید از غرب و چه بسا زاییده غرب بودن است، به‌همین جهت برخی گفته‌اند روشن فکری به جماعتی اطلاق می‌شود که ارزش‌های عملی زندگی خویش را از نظام بینشی و ارزشی غربی کسب می‌کنند. ▪️ شروع سینمای روشن فکری در دهه 1340 تحت تأثیر سینمای فرانسه و ایتالیا بوده است و حتی بسیاری از سینماگران روشن فکری این دوره تحصیل کرده غرب بودند. ▪️ شاپور عظیمی در مقاله‌ای تبیین جامعی از این موضوع دارد: «چه از این حرف خوشمان بیاید و چه نیاید؛ باید بپذیریم که فضای روشن فکری در کشورمان تحت تاثیر گفتمان‌های روشن فکری و به هرحال با اصالت غرب است. ▪️ بنابراین دغدغه‌های وجودی یک روشن فکر فرانسوی تا چه حد می‌تواند از جنس دل مشغولی‌های یک روشن فکر چینی، هندی یا ایرانی باشد. اگر بگوییم هم‌جنس است، پس شرایط اجتماعی، زیستی، فرهنگی و سیاسی آن کشور را نادیده گرفته‌ایم. 🔺 روشن فکری که این چنین از جامعه‌اش دور افتاده است، اگر هم فیلمی بسازد؛ اثری شخصی آفریده است؛ و این پرسش همواره در ذهن هست که چرا مخاطب سینما باید به تماشای فیلمی برود که مشکل شخصی یک فرد را مطرح می‌کند. ✍🏻 رفیع الدین اسماعیلی #روشنفکری #سینمای_ایران #غربگرایی 🔗 @r_esmaeili

💢 سیاه‌نمایی در گفتمان روشنفکری 🔻 یکی از عناصری که پیرامون گفتمان روشن‌فکری مطرح می‌باشد، سیاه‌نمایی است. وقتی مرجع اصلی سینمای شبه روشن‌فکری، فرهنگ و جامعه غرب باشد هرچه رنگ و بوی خودی دارد را پس می‌زنند. ▪️ چنین گفتمانی در بهترین حالت خودی‌ها را به‌روشی تحقیرآمیز از آن یاد می‌کند و همین مسئله یکی از عناصر اساسی این گفتمان، یعنی سیاه‌نمایی را برمی‌سازد. سیاه‌نمایی به‌وفور در فیلم‌های سینمای روشن‌فکری یافتنی است. 🔺 اینان با خلق یک سری کلیشه شخصیتی مثل دروغ‌گویی، هوس‌بازی و تیپ‌های شخصیتی از این قبیل و نسبت دادن آن‌ها به شخصیت مردمان جامعه خود، به سیاه‌نمایی از وضع جامعه خود می‌پردازند و با دستکاری ذهن مخاطبین، غرب را به‌عنوان حد نهایی سعادت معرفی می‌کنند. ✍🏻 رفیع الدین اسماعیلی #روشنفکری 🔗 @r_esmaeili