✡️ صهیونیسم، یهودیت سیاسی و ایمان نفرت‌مندانه به خدا 💥 صهیونیسم ادامهٔ یهودیت تاریخی 1⃣ آیا #صهیونیسم مسلکی جدید است؟ صهیونیسم، ظهوری جدید اما حقیقتی قدیمی دارد. برخلاف تصور رایج، صهیونیسم پدیده‌ای مدرن و متعلق به عصر تجدّد نیست. به‌عبارت دیگر، صهیونیسم اشاره به ناسیونالیسم یهودی ندارد و بنابراین یک ایدئولوژی سیاسی مدرن نیست، بلکه در اصل و ماهیت خود، استمرار برخی محتواهای اساسی در قومیّت #بنی‌اسرائیل است. 2⃣ پس، صهیونیسم در اصالت خود، ناسیونالیسم یهودی (ارادهٔ مدرنِ تشکیل یک #دولت_یهودی برای یک ملّت یهودی) نیست، چون اگر صهیونیسم پدیده‌ای متعلّق به تاریخ مدرن باشد، در این‌صورت پدیده‌ای بدون سابقه و عمق تاریخی خواهد بود؛ حال آن‌که همهٔ سخنِ صهیونیسم آن است که حقیقتی در درون یک تاریخ چندهزارساله است. 3⃣ صهیونیسم، اصالتاً پدیده‌ای مدرن نیست، بلکه بیان جدیدی برای #یهودیت_سیاسی است؛ یعنی یهودیتی که در همیشهٔ تاریخ درپی کسب #سیطره و گسترش #نفوذ بر کلّ جهان و کلّ بشریت با اتکاء بر اندیشهٔ برتری و #برگزیدگی بوده است. پس یهودیتِ سیاسی است که اصیل و مهم است و همواره در کارکرد بوده است و در برابر آن، صهیونیسم فقط اشاره به کارکردهای متأخرتر همین یهودیت سیاسی دارد. 4⃣ در واقع صهیونیسم با همهٔ اهمیتش در زمان ما، جز ادامهٔ یهودیت سیاسی نیست و یهودیت سیاسی نیز همان #یهودیت_تاریخی یا فرهنگ‌سازی‌های مخرّب #رهبران_یهودی در طول تاریخ است. بهتر و درست‌تر آن است که هر بار می‌گوییم صهیونیسم، منظورمان نه یک ایدئولوژی جدیدِ (مدرن) سیاسی، بلکه یهودیت سیاسی در گسترهٔ تاریخی‌اش باشد. ✍️ نویسنده: سیدجواد طاهایی ✅ اندیشکدهٔ مطالعات یهود: 🇮🇷👉 @jscenter

✡️ یهودیت سیاسی و تمایل به قتل خداوند! 1️⃣ شاید بتوان گفت اوّلین صهیونیست یا اولین مثالِ یهودیت سیاسی #قابیل بود. زیرا معتقد به خداوند، اما متنفّر از او بود؛ مطّلع از حقانیّت فرد مؤمن و دشمن او؛ توأمان آگاه به حقانیّت و دشمن حقانیّت. از سوی خداوند، قتل هابیل همچون نمادی به کار گرفته شد برای انتقال این حقیقت که قتل و فساد در زمین اگر از سوی اصحاب دین صورت گیرد، به فسادی فراگیر تبدیل می‌شود. خداوند بر همین اساس به بنی‌اسرائیل گفته بود که کُشتن یک نَفْس گویی کُشتن همهٔ نفوس است. (مائده : ٣٢) 2️⃣ نزد بنی‌اسرائیل، تدریجاً کُشتن کسانی که مخالفِ سوء‌استفاده از «حقیقت» برای «منفعت» بودند، سنّت شد و این سنّت شامل کُشتن انبیاء هم شد. انبیاء بنی‌اسرائیل (ع) خود اصلی‌ترین مخالفِ #یهودیت_سیاسی یا نژادپرستانه بودند و بسیاری از آن‌ها قربانیِ این مخالفت خود شدند. آن‌ها جلوهٔ مخالفت دین موسی (ع) با اعتقادِ نژادیِ در حال تکوین بودند. 3️⃣ مشخّصهٔ عمومی دیگر، #زیاده‌روی یهودیت سیاسی است. یهودیان سیاست‌گرا، اسراف‌کنندگان در زمین‌اند، یعنی تمایل‌شان به بَهره‌کشی، از نیاز ناشی نمی‌شود، بلکه از تفکّرشان دربارهٔ نیازشان ناشی می‌شود؛ تفکری از نیاز که کلّ زمین و بشریّت را سوژهٔ خود می‌پندارد. آن‌ها تمایل سیری‌ناپذیرشان به بَهره‌کشی از زمین را با تمایلی غریب به تغییردادنِ سازوکارهای طبیعیِ موجود در زمین به‌پیش می‌برند. «آن‌ها گوش حیوانات را می‌بُرند و خلقت‌شان را تغییر می‌دهند.» (نساء : ۱۱۹)؛ همان که امروزه به آن #مهندسی_ژنتیک می‌گویند! 4️⃣ این فسادْ، فساد در عالم طبیعی است، اما آن‌ها در عالم انسانی نیز سخت به فساد می‌پردازند؛ «یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ» (بقره : ۲۰۵). و شاید نسل مهم‌تر است. آن‌ها به تعبیر کامو، کلمات را به فحشا می‌کشانند، به واژگان پیچش‌های شگرف می‌دهند و تفاسیر پیچیده‌ای بر روی نصوص صورت می‌دهند تا مراد خود را حاصل کنند: «يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ» (نساء : ۴۶)، در آیهٔ ۷۵ سورهٔ بقره این معنا آمده است که آن‌ها سخن خدا را می‌شنیدند و پس از تعقّل، آن را #تحریف می‌کردند و از سرِ قصد چنین می‌کردند. 5️⃣ متون کلاسیک #علوم_انسانی، تا حدّی و شاید تا حدّ زیادی متأثر از این تمایل ویژه‌ی یهودانه است. یهودیان در جهان شمارِ اندکی دارند، اما در عرصهٔ علوم انسانی تکثّر و گستردگیِ آشکاری دارند و این تناقض عجیبی است. 6️⃣ #صهیونیسم بزرگ‌ترین مثالِ «فراموشیِ عامدانهٔ خداوند» است. صهیونیسم یا یهودیت سیاسی، نبرد با خداوند و بنابراین نبرد با امر اخلاقی و عادلانه، بر روی گسترهٔ کره زمین در طول تاریخی چندهزارساله است. #شیطان در حال معرفتِ کامل به خداوند با او دشمنی و نسبت به او نفرت می‌ورزد و #بنی‌اسرائیل ربّ‌شان را از روی کینه و خشم صدا می‌زنند: «رَبَّنَا عَجِّلْ لَنَا قِطَّنَا» (ص : ۱۶). 7️⃣ هرکسی بر طینت خود می‌تند. صهیونیسم ارادهٔ شرآمیز درون خود را بازتولید می‌کند. لازم نیست ارادهٔ شرّ را داشته باشد یا آن را انتخاب کند، فعل او خودبه‌خود #شرارت است. هم‌چون درنده‌ای که نااندیشیده می‌دَرَد و خزنده‌ای که غریزتاً نیش می‌زند. یهودیت سیاسی (یا به‌قول امروزی‌ها صهیونیسم) همهٔ شرّ روی زمین است، ابتدا و نهایت شرارت در تاریخ بشر از زمان تکبّر شیطان تاکنون. 8️⃣ یهودیت سیاسی تدریجاً در طول زمان از هر نظر تکامل یافت و فقط تکاملِ معطوف به تأسیس #دولت را کم داشت که آن هم پس از جنگ دوم جهانی (۱۹۴۷) محقّق شد. بعد از جنگ دوم، یهودیت سیاسی خود را نظراً و عملاً گسترد و نفوذش را به اوج رساند. اینک صهیونیسم یک شرّ #جهانی (وسیع)، #اندیشیده (خانه‌کرده در نظریه)، #ژرف (ریشه‌یافته)، #سازمان‌یافته، عامل در حوزهٔ ناخودآگاه و مجموعاً «بزرگترین شرّ تاریخ انسان» است. هیچ امر شرّی این ویژگی‌ها را ندارد. 9️⃣ سوگناک آن‌که متأسفانه شرّ مجسّم یا تمامیّت شرارت، قابل مذاکره و تعامل و تفاهم نیست. دربرابر آن، فقط #مبارزه یا #مقاومتْ معقول است. مبارزه با یهودیت سیاسی، برای ما انسان‌ها که دوست داریم در آرامش زندگی کنیم، تراژدی عقل یا سوگ دانایی است. اگر صهیونیسم نباشد، مثال شرّ یا شرِّ تمام، تصوّری بلاتصدیق است. ✍️ نویسنده: سیدجواد طاهایی 📖 متن کامل مقاله: 👉 https://jscenter.ir/jewish-history/zionism/23699 ✅ اندیشکدهٔ مطالعات یهود: 🇮🇷👉 @jscenter