✅ امیرالمؤمنین(ع) و امامانِ از اولاد او این مناجات را می‌خوانده‌اند. دعایی است در سطح ائمه(ع)، یعنی خیلی سطحِ بالاست. انسان وقتی این دعا را می‌خواند، می‌فهمد که اصلًا روح نیایش در اسلام یعنی چه! در آنجا جز عرفان و محبت و عشق به خدا، جز انقطاع از غیر خدا (نمی‌دانم چه تعبیر بکنم) و خلاصه جز سراسر معنویت، چیز دیگری نیست، و حتی تعبیراتی است که برای ما تصورش هم خیلی مشکل است: الهی! هَبْ لی کمالَ الْانْقِطاعِ الَیک وَ أنِرْ ابْصارَ قُلوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها الَیک؛ [خدایا كمال جدایی از غیر خودت را براى رسيدن به خودت به من ارزانى كن، و ديدگان دل‌هايمان را به پرتو نگاه به سوى خويش روشن كن] الهی وَ ألْحِقْنی بِنورِ عِزِّک الْأبْهَجِ فَاکونَ لَک عارِفاً وَ عَنْ سِواک مُنْحَرِفاً؛ [خدايا مرا به نور عزّت بسيار زيبايت برسان تا عارف به وجودت گردم، و از غير تو روی‌گردان شوم] ✍️ استاد مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام، ص223 #شعبان #مناجات_شعبان 🆔 @raasaam