سه شنبه صبح کاروانی که فائزه اومده بود رسید کرمان بعد از چن ساعت که استراحت کردیم، به اصرار فائزه رفتیم سر مزار حاج قاسم چون میگفت فردا سالگرد حاج قاسم شلوغ میشه. بعد چند دقیقه به من گفت میشه من رو تنها بزاری با حاج قاسم میخوام صحبت کنم‌. منم تنهاش گذاشتم چون همیشه عادتش این بود سر مزار هر شهیدی میرفتیم تنهایی باهاشون صحبت می‌کرد. بعد از حدود نیم ساعت اومد معلوم بود گریه کرده چون چشاش قرمز بود. ازش پرسیدم چی شد؟ گفت هیچی یکم با حاج قاسم درد و دل کردم و ازش خواستم شفاعتم کنه. سه شنبه شب کاروان اول که یکشنبه اومده بودن برگشتن و منم به خاطر یه مشکلی که پیش اومده بود مجبور شدم برم و آخرین دیدار من و فائزه همون شب سه شنبه بود و ما برگشتیم. تازه رسیده بودیم تهران که خبر دادن کرمان بمب گذاری شده. اولین کاری که کردم به فائزه زنگ زدم جواب نداد چن بار زنگ زدم ولی جواب نداد....... بالاخره به هزار زحمت با یکی از بچه ها تونستم تماس بگیرم و از حال فائزه بپرسم. گفتش که فائزه و سه چهار تا از بچه ها نیستن. وقتی اینو گفت دنیا رو سرم خراب شد. خیلی نگران بودم به دانشگاه که رسیدیم رئیس دانشگاه در حال پیگیری بود جو خیلی بدی تو دانشگاه حاکم بود خلاصه حوالی عصر خبر شهادتش رو تو کانال دانشگاه مون دیدم. اول ماتم برده بود و شوکه بودم. نمیتونستم باور کنم که دیگه فائزه نیستش و قرار نیست کنار هم باشیم... دختر خیلی خوب و معتقدی بود و همیشه به نماز اهمیت میداد و روی نماز اول وقت تاکید داشت. فائزه خانوم با اینکه محجبه و انقلابی بود اما با دخترایی که بی حجاب بودن یا عقاید محکمی نداشتن و از لحاظ فکری متفاوت بودن گرم می‌گرفت سعی می‌کرد با صحبت و استدلال منطقی اونارو به حجاب و انقلاب دعوت کنه. در کنار اینکه یه دختر انقلابی و مذهبی بود خیلی شوخ بود بعد اینکه دوست نداشت کسی از دستش ناراحت بشه اگه با کسی دعوا می‌کرد بعد از چن دقیقه عذرخواهی می‌کرد. حلالیت می طلبید‌ #پی_نوشت: شرط شهید شدن ، شهید بودن است 🇮🇷|دعوت شهدایید|@rahiankhuz|🇵🇸