🌷نکته تفسیری صفحه ۲۶۳🌷 باد و باران: بدون شک مهم ترین مادّه‏ ی حیاتی روی زمین، «آب» است. به همین ‏سبب، نخستین و مهم ترین انگیزه برای اقامت در یک منطقه، وجود آب در آنجاست، و از گذشته نیز گفته اند که هر جا آب باشد، آبادانی نیز هست. امّا چرخه ی آب و کیفیّت رسیدن آن با بارش باران و برف به جاندارانِ روی زمین، یکی از شگفت‏ انگیزترین پدیده های جهان هستی است. از این‏ رو قرآن کریم بارها به این پدیده اشاره کرده و آن را یکی از نشانه های علم و قدرت خدا برشمرده است. شاید در گذشته، فهم مردم از این حقیقت، در حـدّ مشاهدات حسّی بوده است؛ ولی پیشـرفت علم، پرده از حقایق عمیق تری از این پدیده برداشته که می تواند در شناخت ما از بزرگی آفریدگار هستی بسیار اثرگذار باشد. نخستین عامل انتقال آب از دریاها به خشکی ها، بادها هستند. تا ابتدای قرن بیستم، تنها رابطه‏ ی شناخته شده‏ ی بین باد و باران این بود که بادها، ابرها را به حرکت درمی آورند؛ ولی اکنون در علم هواشناسی، نقش باروری بادها ثابت شده است. طبق کشفیات دانشمندان، با برخورد جریان های آب با یکدیگر، حباب هایی بر روی سطح اقیانوس ها و دریاها تشکیل می شود. وقتی این حباب ها می ترکند، هزاران ذرّه با قطری معادل یک‏صدم میلی‏متر به هوا پرتاب می شوند. این ذرّات که «آیروسول» نامیده می شوند، با گرد و غباری که بادها آورده اند، ترکیب می شوند، به لایه های بالاتر جو می روند و با بخار آب مخلوط می شوند. بخار آب در اطراف این ذرّات متراکم شده، به قطره های بسیار کوچک آب تبدیل می شود. این قطره های کوچک در کنار هم ابر را تشکیل می دهند. بدین‏ ترتیب، باد، ذرّات بخار آب را در هوا بارور می کند و ابرها را شکل می دهد. اگر باد چنین خاصیتی نداشت، ذرّات کوچک آب در ارتفاعات شکل نمی گرفتند و باران ایجاد نمی شد. نکته‏ ی مهم این است که قرن ها قبل، در زمان و مکانی که مردم از پدیده های طبیعی اطلاعات بسیار اندکی داشتند، در قرآن به این نقش حیاتی بادها در تشکیل باران اشاره شده است. یکی دیگر از شگفتی های چرخه‏ ی آب، جابجایی صدها تن آبِ پاک و شیرین از یک نقطه به نقطه ای دیگر در زمین است که کیلومترها با جای پیشین فاصله دارد. همچنین فرود نرم و آرام دانه های باران، از نشانه های دیگر خداست. بر اساس یافته های علمی، کمترین فاصله‏ ی تشکیل توده های ابر از زمین، ارتفاع 1200متری است. چنانچه هر چیز دیگری در اندازه و سنگینی قطرات باران از این ارتفاع سقوط کند، لحظه به لحظه بر سرعت آن افزوده می شود؛ تا جایی که نهایتاً با سرعت 558 کیلومتر در ساعت به زمین برخورد می کند! بی شک هر چیز دیگری با این سرعت به زمین برخورد کند، خسارات زیادی بر جای خواهد گذاشت. بنابراین اگر باران به این شیوه ببارد، همه‏ ی محصولات کره‏ ی زمین را از بین می برد و به ساختمان ها و اتومبیل ها آسیب می رساند و مردم هم بدون پیش بینی وسایل لازم نمی توانند از پناهگاه خود خارج شوند! البتّه این فاصله، کمترین ارتفاع است؛ در حالی که برخی از ابرهای باران زا، در ارتفاع ده هزار متری قرار دارند که در این ‏صورت، یک قطره‏ی باران می‏تواند به بالاترین حد ویرانگری برسد. به خواست خدا امّا هرگز چنین اتّفاقی نمی افتد و سرعت قطرات باران، تنها 8 تا 10 کیلومتر در ساعت است؛ زیرا در هنگام فرود، شکل خاصّی به خود می گیرند که بر اصطکاک آن ها با اتمسفر می افزاید و از شتاب بیشتر آنان کاسته می شود. امروزه، چتر نجات، بر اساس همین شکل خاص طراحی شده و از آن استفاده می شود . البتّه این ها تنها نکات اندکی از شگفتی های این پدیده است و پیشرفت بیشتر علم و دانش، این حقیقت را آشکارتر خواهد کرد. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊

🌷نکته تفسیری صفحه ۲۶۶ سوره مبارکه حجر🌷 مبادا به مال و ثروتشان چشم بدوزی!: خداوند در این آیه به پیامبر خود یک دستور مهم می‏دهد؛ دستوری که پیامبر با عمل بدان، تحوّل بزرگی در جامعه‏ ی انسانی پدید آورد و دل‏های مردم را به آیین اسلام جذب کرد. این فرمان مهم، بی توجّهی به مال و ثروت کافران است. خداوند با این فرمان، به همه‏ ی انسان ها اعلام کرده که فاصله های طبقاتی و مقدار سرمایه و مال و ثروت، هیچ ارزشی نزد او ندارد، و دین اسلام، دین ارزش های حقیقی ست؛ نه ارزش های پوچ مادّی. آری، اسلام هرچند مسلمانان را به کار و تلاش برای کسب روزی دعوت می کند، به آنان می آموزد که مال و ثروت، امانتی از سوی خداست که بنا بر مصلحت او، در دست کسی بیشتر و در دست کسی کمتر قرار دارد، و زیاد یا کم بودن آن، به‏ هیچ وجه نشانه ی خوبی یا بدی افراد نیست؛ و تنها عامل ارزشمندی در نزد خدا، ایمان و تقواست. از ‏همین‏ رو، مهم ترین شخص جهان اسلام یعنی پیامبر گرامی خدا حضرت محمّد، هیچ گاه مانند افراد ثروتمند زندگی نکرد و همواره ساده و فقیرانه زیست تا به همه بیاموزد که مکتب او، مکتب ارزش های انسانی است. بر اساس گزارش نزدیک ترین شخص به پیامبر یعنی حضرت علی، زندگی پیامبر بسیار ساده و زاهدانه بوده است. به فرموده‏ ی آن حضـرت، پیامبر روی زمین غذا می خورد و مانند بردگان می نشست و با دست خودش به کفش و لباسش وصله می زد و بر چهارپای بی پالان سوار می شد و کسی را نیز پشت خود سوار می کرد و از تجمّل گرایی متنفّر بود و بسیاری از اوقات را با گرسنگی به سر می-برد . بدین‏ترتیب، پیامبر به پیروان خود آموخت که هرچند باید برای به‏ دست آوردن مال و ثروت تلاش کنند هیچ گاه به مال و ثروت افراد دیگر چشم ندوزند و حسرت داشته های آنان را نخورند و دوران گرانمایه‏ ی عمر خود را با چنین اندوه های بی حاصلی نگذرانند؛ بلکه از عمر خود بیشترین استفاده را برای عبادت و نزدیک شدن به خدا بکنند. در روایتی می خوانیم: «هنگامی که این آیه [لا تمدّن عینیک ...] نازل شد، آن حضرت روی دو پای مبارکش نشست و فرمود: هر کس در برابر سختیها صبر نکند و از خدا یاری نجوید، دلش از اندوه دنیا پاره پاره می شود، و هر کس که چشمش دنبال چیزهایی باشد که در دستان مردم است، همیشه اندوهگین می ماند و خشمش فرو نمی نشیند.» به راستی اگر همین یک دستور اسلام در زندگی مسلمانان اجرا می شد، چقدر از اندوه ها و غصّه های بی حاصل و حتّی بیماری های روانی و اختلافات خانوادگی و جدایی ها کاهش می یافت! #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊