📌درس های ساده نویسی: تا می توانید کمتر از فعل وصفی استفاده کنید! روی هم رفته، زبان گفتاری فصیح تر از زبان نوشتاری است. شاید مهم ترین علتش این باشد که نویسنده، چشم در چشم مخاطب خود ندارد و درنتیجه، احساس صمیمیت کمتری با او دارد؛ اما در گفت و گو، دلیلی برای تصنع و تکلف وجود ندارد. درنتیجه، نوشته هرقدر نزدیک تر به گفتار باشد، صمیمی تر و فصیح تر خواهد بود. البته این سخن به آن معنا نیست که باید زبان نوشتاری را یک سره گفتاری کرد؛ بلکه این دو زبان در عین اینکه پیوسته با هم دادوستد می کنند، هر کدام باید در داخل مرزهای خود زیست کنند. مثلاً مردم در گفتار روزانۀ خود معمولاً از فعل «برخاست» یا جملۀ «سخن گفت» استفاده نمی کنند و به جای آن می گویند: «بلند شد» و «حرف زد»؛ ولی در یک نوشته، نه تنها این طور نیست که حتماً باید از «بلند شد» یا «حرف زد» استفاده شود، بلکه در برخی از موارد، مانند متن های علمی، این کاربرد ممکن است ناپسند هم دانسته شود. یکی از چیزهایی که زبان نوشتار را به زبان گفتار نزدیک می کند، «پرهیز از به کار بستن فعل وصفی» است. ما در گفتارهای خود نمی گوییم: «کتاب را باز کرده، خواند»؛ بلکه می گوییم: «کتاب را باز کرد و خواند». استفاده از فعل وصفی (مثل «باز کرد» در جملۀ قبل)، کلام را رسمی می کند. به همین دلیل، معمولاً در نامه های دوستانه، داستان و رمان، مطالب آماده شده برای کانال های فضای مجازی و به طور کلی در متن های غیر رسمی از آن استفاده نمی شود. حتی در نوشته های علمی هم بهتر است کاربرد این نوع فعل به حداقل رسانده شود تا از خشکی آن کاهش یابد. (رضا بابایی، بهتر بنویسیم، ص۱۵۱-۱۵۰) تمرین: چند نمونه از جمله های دارای فعل وصفی را بازنویسی کنید و اثر این تغییر را در ساده و دلچسب تر شدن جمله ببینید. #نویسندگی #ساده_نویسی #پرهیز_از_فعل_وصفی @rajaaei