📌فرصت‌سازی شیوع کرونا برای شیوع تهدیدی به نام خودارضایی در میان خانواده‌ها همان روزهای آغاز شیوع کرونا، در جمعی از کارشناسان تربیتی، با مدیر یکی از نهادهای تربیتی مرتبط با نوجوانان هم‌کلام شدم. نگران این بود که خانه‌نشینی‌های این دوره و خلوت‌های فراوان ایجادشده برای نوجوانان، زمینهٔ آسیب‌هایی مانند «خودارضایی» را در آن‌ها تقویت کند. از من خواست تا اگر حرفی جز راهکارهای کتاب «خلوت ناامن» دارم، بگویم. اما اگر او هم چیزی را ببیند که من دیروز دیدم، دیگر فقط نگران نوجوان‌های مجرد نخواهد بود و احتمالاً باید فکری هم به حال پدران و مادرانشان بکند. دیروز یک کتاب تازه منتشرشده دیدم به نام «تاب‌آوری در بحران کرونا» که پنج خانم روان‌شناس آن را نوشته‌اند. در صفحهٔ ۶۵ و۶۶ کتاب آمده است: «افزایش نیاز جنسی خود را به شریک زندگی خود تحمیل نکنید. اگر چنانچه طرف مقابل شما برعکس است و اضطراب، میل جنسی را در او ضعیف می‌کند، بهتر است به‌جای تحمیل کردن خود به کسی که رضایت جنسی ندارد، خودارضایی کنید». توصیهٔ زوجین به خودارضایی برای فرونشاندن نیاز جنسی، علاوه بر ترویج یک کار حرام و نهادینه کردن آن در خانواده‌ها، یک اقدام غیرمسئولانه و غیرضروری است. گذشته از آنکه برای کاهش موقت میل جنسی، راهکارهای شرعی و طبی هست، توجه به آسیب‌های بعدی این رفتار برای رابطهٔ زناشویی، برای پرهیز از تجویز چنین نسخه‌هایی کافی است. در شرایطی که یکی از زوجین، با یک دلیل موجه، توان پاسخگویی به نیاز جنسی همسرش را ندارد، می‌توان با راهکارهای شرعی و طبی به‌طور موقت نیاز جنسی طرف مقابل را کاهش داد و مدیریت کرد. به این منظور، در فقه ما ظرفیت‌هایی پیش‌بینی شده که می‌توان در صورت نیاز از آن‌ها استفاده کرد. ساده‌ترین آن‌ها، روزهٔ مستحبی است که استمرار بر آن در طول مدت موردنیاز، می‌تواند قوای جنسی فرد را کاهش دهد. اما به‌جز این راهکارهای شرعی، می‌توان از راهکارهای طب سنتی هم برای این منظور استفاده کرد. پرهیز از خوردن برخی از غذاها، انجام برخی از حرکت‌های ورزشی و نیز خوردن و آشامیدن برخی از داروهای گیاهی، ازجملۀ این تدبیرهاست. جالب اینجاست روان‌شناسانی که برای درمان پدیده‌ای که اسم آن را «بیش فعالی» کودک گذاشته‌اند، به‌جای رفتاردرمانی از یک قرص استفاده می‌کنند که قوای کودک را تحلیل می‌برد و او را بی‌حال می‌کند؛ ولی دربارهٔ پیدایش مشکل پیش‌گفته در رابطهٔ زناشویی، به‌جای تجویز یک قرص، ارتکاب یک فعل حرام را توصیه می‌کنند. دومین نکته‌ای که نادرست و غیرمسئولانه بودن توصیهٔ زوجین به خودارضایی را نشان می‌دهد، آسیب‌های بعدی این رفتار خطرناک برای رابطهٔ زناشویی است. استدلال نویسندگان کتاب «تاب‌آوری در بحران کرونا» برای توصیۀ یک فرد متأهل به خودارضایی این است که همسر این فرد که خودش میل کمتری دارد یا اصلاً میلی ندارد، حتی اگر درنتیجهٔ اصرارهای او درخواستش را بپذیرد، از او ناراضی و دلسرد خواهد شد. غافل از اینکه، اگر یکی از زوجین به این رفتار زشت اعتیاد پیدا کند و حتی بعد از رفع مشکل طرف مقابلش، آن را ادامه دهد، نه‌تنها طرف مقابل ازنظر روحی آسیب می‌بیند، که ممکن است در درازمدت رابطهٔ جنسی آن‌ها ازنظر فیزیکی هم آسیب ببیند. این سخن هم پذیرفتنی نیست که ارتکاب این رفتار برای یک مدت کوتاه سبب اعتیاد نمی‌شود. بسیاری از معتادان این رفتار، شروع مشکل خود را از یک یا چند بار خودارضایی می‌دانند و نباید از نقش شیطان در انداختن مؤمنان به دام خود و ادامهٔ یک مسیر نادرست غافل شد. همچنان که نباید پنداشت این رفتار برای متأهل‌ها امری کاملاً اختیاری و تحت کنترل است. معتادانی هستند که حتی پس از ازدواج و در کنار هم‌بستری با همسر خود، خودارضایی کرده و می‌کنند. بنابراین، با توجه به آسیب‌های احتمالی خودارضایی افراد متأهل به رابطهٔ زناشویی آن‌ها و نیز با در نظر داشتن امکان مدیریت قوای جنسی زوج پرخواهش با راهکارهای شرعی و دستورالعمل‌های طبی، توصیهٔ زوجین به این رفتار نمی‌تواند توصیه‌ای عقلایی و مشروع دانسته شود. تقابل دو جهان‌بینی الهی و مادی سبب می‌شود در شرایطی که عده‌ای نگران رواج اعتیاد خودارضایی در بین نوجوان‌های مجردند و برای کمک به والدین آن‌ها درزمینهٔ پیشگیری و درمان این بیماری، کتاب‌هایی مانند «خلوت ناامن» را می‌نویسند، برخی‌ها با رنگ و لعاب روان‌شناسی در حال ترویج این رفتار ناپسند در میان والدین این نوجوان‌هایند. #کرونا #خودارضایی #تربیت_دینی #روان_شناسی #کتاب_خلوت_ناامن 🆔️ @rajaaei