"نجوایی با قلم" وقتی می‌نویسم سبک می‌شوم مثل کامیونی که بار آجر را، سَرِ زمین خالی می‌کند. صفحه‌ی سفید کاغذ شنونده‌ی فعالی است که کلاه قضاوت بر سر نمی‌گذارد و تقصیرها را به گردنم نمی‌اندازد، راهکار ناشیانه نمی‌دهد بلکه با سعه‌ی صدر فقط به درد و دل‌هایم گوش می‌دهد و آنها را در بانک کارگشایی دلش با امانتداری خارق‌العاده‌ای محافظت می‌کند؛ همدردی نمی‌کند تا واگویه‌هایم بغض گردد و گلوگیرش شود. آری کاغذ خوب همدلی است. انگار رسالتش طبابت در سکوت‌ست. 🖊نویسنده: مرضیه رمضان‌قاسم #قابل_تأمل #دوستیِ_قلم 🌍 ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110