eitaa logo
رنگین کمان عشق
227 دنبال‌کننده
8.6هزار عکس
8.5هزار ویدیو
413 فایل
کانال تربیتی- دینی- اخلاقی-سیاسی در چارچوب مقررات کشور عزیزمان جمهوری اسلامی ایران جهت ارتباط با مدیر @Alimohammad1386
مشاهده در ایتا
دانلود
نسخه چاپی رنگی-شماره240.pdf
2.88M
🔔 شماره‌ی ۲۴۰ نشریه‌ی منتشر شد: ♨️ : واکاوی خط حزب‌الله از مفهوم در اندیشه آیت‌الله خامنه‌ای؛ نام دیگر 🔶 : ۶نکته مهم رهبر انقلاب درباره ؛ خطری که را تبدیل به می‌کند! ✅ : اگر کنید، از عبور خواهید کرد 🔹: راننده می‌فهمید، نمی‌فهمید! 🔻: در مقابل چشم خود را نبست، امّا کوتاه هم نیامد 🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁 👈به کانال ما سر بزنید... 👇👇👇👇👇                       رنگین کمان عشق @ranginkamaneshgh
تفاهم در خانه ✅ اسلام می‌گوید در خانه تقصیرپذیر باشید؛ اگر یک وقت شدید، که نباید بشوید، اگر بد گفتی که نیاید بگویی، وقتی برطرف شد، فوراً عذرخواهی کن؛ فوراً تقصیر را به گردن بگیر؛ زیر بار برو. این زیر بار رفتن، یک است." ✅ خانه باید برای ما یک مکتب باشد، بهترین مکتب‌ها، بهترین کتاب‌های اخلاقی، بهترین معلم‌های اخلاق برای زن و مرد، مخصوصاً برای خانم‌ها، خانه است. 🔵👈 اگر خدای ناکرده آقا بدی کرد و زیربار نرفت عذرخواهی کند، تقاضا دارم از خانم‌ها فوراً عذرخواهی کنند؛ قهر نکنند، فخر نداشته باشند، اخم نکنند، بی‌نشاط نباشند. ...اگر یکی از زن و شوهر زیربار نرفت و عذرخواهی نکرد، تو تقصیر را به گردن بگیر و عذرخواهی کن.  🔵👈 ...اگر خدای ناکرده زن در مقابل شوهر و شوهر در مقابل زن، رویشان به هم باز شد، دیگر ابهت و شخصیت پیش یکدیگر را ندارند. و بدا به حال آن مردی که در خانه ابهت و شخصیت نداشته باشد. بدا به حال آن خانمی که حکومت بر دل شوهر نداشته باشد. بدا به حال آن خانه‌ای که در آن نشاط نباشد.» منبع: مهر خانه ازدواج در اسلام از نگاه آیت‌الله مشکینی (ره)
باید خودمان را برای ابد بسازیم 🔻 کاری مهم‌تر از نداریم. خودسازی مهم‌ترین کار است. هر یک از ما و شما هم نوبت و فرصتی داریم. این نوبت هم کم و زیاد ندارد. مثل نوبت کارهای عادی‌مان نیست. آقا امروز نشد، فردا نوبتمان باشد ندارد. این‌طور نیست. از اول تا آخر، در یک امتداد زمانی نوبت هر یک از ماست. از اول تا آخر یک سر سوزن کم و زیاد ندارد. نوبت و فرصت که تمام شد، دیگر تمام شده است. و ما در این نوبت باید خودمان را برای بسازیم. و خدا آدم‌ساز است. 📚 برگرفته از کتاب «گفت‌وگو با علامه حسن‌زاده آملی، صفحه ۴۴