طرف نیروی خدمات بیمارستان بوده قبلا و سِت میشُسته تو اتاق عمل الان شده کارشناس ارشد حقوقی بیمارستان و دفتر و دستکی و ... بعد تو بگو پشتکار جواب نمیده :) #آینه #طرح‌نوشت

+ خانوادم میگن کجایی نیستی؟ دوستام میگن کجایی نیستی؟ واقعا کجام؟ نیستم؟🚬 +خلاصه‌ای از این روزها که می‌گُذَرانم... +آره خلاصه گاهی فکر میکنم که من یه نفر نیستم چند نفرم :)) + لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم + یا واسع الاوقات #طرح‌نوشت #معماری

کمی با تاخیر اما روز بزرگداشت شیخ بهایی و #معماری مبارک :)

نوشِ جونم که لحظه‌ی مرگم تو رو می‌بینم..

اعزه! حرمتِ امامزاده رو اول متولیِ اونجا باید نگهداره تا دیگران هم یاد بگیرن و حرمت نگهدارن. برادر ِ من میری باشگاه دوتا دمبل میزنی، فیگور میگیری و پشتِ بازو نشون میدی رو با مداحیِ ذکرِ مولاعلی میکسش نکن! خواهرِ من فست فود میل میکنی و با دوستات میری دَدَر، عکس و فیلمش رو با مداحیِ ذکرِ مولاعلی ادیت نکن! کارایِ معمولی و بی ربط رو با نامِ مولاعلی ادیت نکنین و نشر ندید! همین کارا رو کردید که الان ژانر راه افتاده در اینستاگرام و اول عکس و فیلمِ مذهبیشون رو میذارن و بعدش کپشن میکنن که با من از تغییر حرف نزنید و یهو عکسِ بی حجاب یا عکسِ نامربوط میذارن با زیر صدایِ ذکرِ عربیِ مولاعلی... این مقصرش خودمونیم! ذکرِ علی دمِ دستی نیست باباجان! شیخ جعفر میگه اگه برخی مصلحت هایی نبود من با یک ذکر! (دوتا ذکر هم نگفت!) با یه ذکرِ یاعلی تمامِ بیمارانِ عالَم رو شفا میدادم... داریم چیکار میکنیم با این نام و ذکر؟ میدونید چقدر زبان بریده شد از شیعیان که جرمش فقط بردنِ نامِ علی بود؟ از جلو هم نمی بریدن! قُلابِ مخصوصی داشتن و از پسِ گردن قلاب رو وارد میکردن و از حَلق زبانی که نامِ #علی رو برده بیرون میکشیدن. آی متولیانِ امامزاده! حرمتِ امامزادتون رو نگهدارید...

قند امروز :)) #طرح‌نوشت

تنها امیدمون :) #طرح‌نوشت

صلی الله علیک یا اباعبدالله..

مستِ بهارم..

امروز یادداشتی از دکتر سعادت خوندم که به لبخند تلخ و نمکینی وادارم کرد. او از حسی نوشته بود که خودم هم گاها دچارش میشوم و مدیریتش میکنم: «حسادتِ مولد» این یادداشت را در حالی می‌نویسم که احساس حسادت می‌کنم. به کسی که مطلبی درباره‌ی او خوانده‌ام و با خودم گفته‌ام کاش در مورد من هم گفته می‌شد. پشت‌بندِ حس حسادت، شرمنده می‌شوم. شروع به سرکوب می‌کنم. همان تلاش ناکام برای ثابت کردن اینکه این حس، حسادت نیست و غبطه است و غبطه فرق دارد و چی و چی. یک لحظه این انکار و سرکوب را متوقف می‌کنم و سراغ کتاب «شغل مورد علاقه» می‌روم. جایی که می‌گوید: «هر فردی که حسادت ما را برمی‌انگیزد، قطعه‌ای از پازل آینده‌ی احتمالی ما را می‌سازد؛ بدون حملاتِ معمولِ حسادت، ما نمی‌توانستیم دریابیم که چه می‌خواهیم باشیم.» به پازل احتمالی آینده‌ام فکر می‌کنم. باید برای کامل شدنش از فرد مورد حسادتم کمک بگیرم. او بی‌آنکه روحش خبر داشته باشد مربی‌ام شده؛ به او حسادت می‌ورزم و از او یاد می‌گیرم. + راستی جایی خواندم که اگر میخواهید #نفس خودتان را در باب حسادت به دوست یا عزیزی در اطرافتان مدیریت کنید، به او بیشتر محبت کنید. یعنی اگر حس میکنید که نسبت به یکی از عزیزانتان که واقعا برایتان ارزشمند و محبوب است به هر دلیلی دچار حسادت شده‌اید، بیشتر به او محبت کنید. محبت چاره است.. گفتم شاید نیازتان شود :)

یا الهی به گداهای حسین یه نیم نگاهی..