🌸🌼 ولادت با سعادت امام محمدباقر(علیه السلام) و حلول ماه رجب مبارک‌باد 🌼🌸

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ٣۴ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف پرستیژ فرمانده راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا حاجی علاقه خاصی به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها داشت. همینطور نسبت به سادات و فرزندان ایشان. عجیب هم احترام هر سیدی را نگه می‌داشت؛  یادم نمی آید در سنگر، چادر، خانه، یا هر جای دیگری با هم رفته باشیم و زودتر از من وارد شده باشد!. سعی می‌کرد جلوتر از من قدم بر ندارد.   یکبار با هم می خواستیم برویم جلسه. پشت در اتاق که رسیدیم، طبق معمول مرا فرستاد جلو و گفت: بفرما!. داخل نشدم به او گفتم: نخیر اول شما بفرمایید!. لبخندی زد و گفت: تو که میدانی من جلوتر از سید جایی وارد نمیشوم.. به اعتراض گفتم: حاج آقا اینجا دیگر خوبیت نداره که من اول بروم!. گفت: برای چی؟. گفتم: ناسلامتی شما فرمانده هستید، اینجا هم که جبهه هست و بالاخره باید ابهت و پرستیژ فرمانده حفظ شود. مکثی کردم و بلافاصله ادامه دادم: اینکه من جلوتر بروم پرستیژ شما را پایین می آورد!. در حالیکه می خندید گفت: اون پرستیژ که میخواهد با بی احترامی به سادات باشد، من میخواهم اصلاً نباشد.!. ادامه دارد... صلوات

بسم رب الشهدا امر به معروف و نهی از منکر من در مقطع راهنمایی تحصیل می کردم واصغر شش سال از من بزرگتر بود و طلبگی می‌خواند . در آن زمان جوراب سفید تازه مُد شده بود. خانواده ما چون مذهبی بودند روی این قضیه خیلی حساس بودند، اما من خیلی دوست داشتم جوراب سفید داشته باشم. پدرم می گفت که در شأن خانواده ما نیست. داداش اصغر وقتی علاقه من را دید به پدر گفت که بگذارید بخرد، زیاد تحت فشار قرارش ندهید،من هم جوراب سفید را خریدم، آن‌قدر آن جوراب را دوست داشتم که مرتب می شستم و می‌پوشیدم ، اصغر مدام رفتارهای من را زیر نظر داشت ،یک روز که داشتم جورابم را می پوشیدم، دیدم دم در اتاقم ایستاده و با حالت خاصی به من نگاه می کند، گفت: آبجی خیلی این جوراب را دوست داری ؟! گفتم : بله ! گفت:به دنیا دل نبند! ، دنیا ارزش این رو ندارد که بهش دل ببندی ! وبه همین جمله اکتفا کرد. این جملهٔ اصغر مرا به خود آورد و دیگر هیچ وقت آن جوراب را نپوشیدم. نحوه امر به معروف و نهی از منکرش بسیار برای من تأثیرگذار بود. #شهید_اصغر_محمودیان #شهدای_فارس #ایام_شهادت

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ٣۵ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف خاکهای نرم کوشک و یادگار برونسی راوی :سید کاظم حسینی بنام خدا قبل از عملیات رمضان، دشمن تانک های تی ۷۲ خود را وارد منطقه کوشک کرده بود و در صدد یک حمله وسیع بود. بچه‌های اطلاعات عملیات دقیقاً این تحرکات دشمن را زیر نظر داشتند. برای همین منظور، فرماندهی سپاه در منطقه بود. چنانچه دشمن حمله خود را انجام میداد در این صورت برنامه عملیات رمضان مختل می گردید. تانک های تی ۷۲ عراقی در دو گردان مکانیزه قوی مترصد حمله به ما بودند. همان روز مسئول تیپ یک جلسه اضطراری برقرار کرد. بچه‌های اطلاعات عملیات بطور خاطرجمع ادعا کردند که گردان های مکانیزه عراق فردا  تک خواهند زد. با این شرایط عملیات رمضان ما هنوز شروع نشده، شکست خورده بود. بنابراین در همان جلسه تصمیم گرفتیم بلافاصله، بعد از جلسه به شناسایی برویم و شب که هوا تاریک شد حمله کنیم و به دل دشمن بزنیم و تانک های تی ۷۲ را منهدم نماییم. این تانک ها تازه به توسط عراق وارد جنگ شده بود. قبل از آن از این تانک ها استفاده نکرده بودند. خصوصیت این تانک ها این بود که آرپی جی به آنها اثر نمی‌کرد و این کار ما را سخت می‌کرد. برای اینکه آرپی جی روی این تانک ها موثر باشد می بایست از فاصله بسیار نزدیک و به جای حساس آنها شلیک می شد. در همان جلسه همچنین قرار شد که سه گردان از نیروهای ما در آن عملیات شبانه شرکت نمایند. و همچنین قرار شد همان موقع هر گردان به طور مستقل ابتدا شناسایی مسیر خودش را انجام دهد.  فرمانده یکی از این گردان ها عبدالحسین برونسی بود که من هم همراه او بودم . وقتی برای شناسایی راه افتادیم ، چهره او با آن لبخند همیشگی آرام تر از همیشه بود. تا نزدیک خط دشمن رفتیم. یک هفته میشد که عراقی ها روی این خط کار می کردند و در آنجا دژ محکمی درست کرده بودند. در جلو دیده گان ما موانع زیادی به چشم می خورد. جلوتر از موانع هم، درست سر راه نیروهای ما یک دشت صاف و وسیع خودنمایی می کرد. اگر چنانچه تمام موانع را رد می کردیم اما عبور از این دشت کار پر دردسری بود. کار شناسایی را انجام دادیم. وقتی برگشتیم نزدیک غروب بود بچه ها رفتند برای توجیه نیروها ی رزمنده. دو تا گردان دیگر در شناسایی، راه به جایی نبردند. یکیشان به خاطر شناسایی محدود، راه را گم کرده بود. فرمانده گردان دیگر، پایش روی مین رفته بود. بنابراین به هر دو گردان دستور داده شد به عقب برگردند. حالا چشم امید همه به گردان ما بود و ما هم به لطف و عنایت اهل بیت علیه السلام چشم امید داشتیم. شاید اغراق نباشد اگر بگویم بیشتر از همه، خود عبدالحسین حال توسل پیدا کرده بود. وقت راه افتادن چند دقیقه ای برای پیدا کردن پیشانی بند معطل کرد. البته پیشانی بند زیاد بود ولی دنبال یک پیشانی بند میگشت که اسم مقدس بی بی روی آن نوشته باشد. خودم هم کمکش کردم بالاخره یکی پیدا کردیم که روی آن با رنگ زیبایی نوشته بود یا فاطمه الزهرا ادرکنی. اشک در چشمان عبدالحسین حلقه زد. همان را برداشت و به پیشانی اش بست. چند دقیقه بعد تمام گردان حرکت کرد که با بدرقه بچه ها راه افتادیم. حقا که حال و هوای نیروها حال و هوای خاص شده بود. ذکر ائمه علیه السلام از لب هایمان جدا نمی شد. بنابراین آن شب تنها گردانی که بپای کار رسید گردان عبدالحسین بود. حدود ۴۰۰ تا نیروی بسیجی دقیقا پشت سر هم آرام و بی صدا قدم بر میداشتند و به سوی دشمن توی همان دشت وسیع حرکت می کردند. ادامه دارد.. صلوات

#شهید #مدافع_ایران #جانفدا روزي كه دشمنان دست از سر شما برداشتند اين نشانه ضعف آنها نيست، اين نشانه به انحراف كشيدن شماست و مطمئن باشيد كه از خط خارج شده‌ايد ، چون نمي‌شود در راهي كه ما مي‌رويم و آنها هم از مقابل مي‌آيند، تصادفي روي ندهد جز اينكه يك طرف مسامحه كند و آنها مسامحه نخواهند كرد چراكه توبه گرگ مرگ است. ✅ امضاء : شهید غلامرضا ذاکر عباسعلی

#شهید_حضرت_زهرایی #شهید_امام_رضایی #شهید_عبدالصمد_فخار ، به یاد غربت و مظلومیت قبور اهلبیت(ع) در بقیع وصیت نمـود تا زمانی که قبور ائمه(ع) بقیع، گلی و خاکی است، قبر او را نیز تنهـا بـا خـاک بپوشانند. از این رو قبر شهید فخار، در گلزار شهدای کازرون ساده و گلی است. 🔸نکته جالب توجه اینکه هنگامی که طی چند نوبت از سوی بنیادشهید تلاش شد کـه سنگ قبری مناسب بر روی قبر نصب شود، سنگ به دو نیم شده و قبر شـهید، سنگ را نپذیرفت. 🔸 شهید عبدالصمد فخار علاقه و عشق عجیبی به حـضرت ثـامن الحجـج علی بن موسی الرضا(ع) داشت. یکی از آرزوهای او این بود که پس از شـهادت، بدنش حول حرم مطهر امام رضا(ع) طواف داده شود. پس از شهادت شهید عبدالصمد فخار، بعلت اشـتباهی کـه در تقسیم شهدا پیش آمده بود، بدن مطهر او را بعنوان یکـی از شـهدای دیار خراسان به مشهد مقدس فرستادند. تنها زمانی این اشتباه کشف شد که طـی سنت دیرینه، او را به دور قبله دل و مزار امامش طواف داده بودند. بدن شهید، به مشهد رفت و پس از زیارت امام رضا(ع) به کازرون بازگشت و دفن شد. و وصیت شهید به حکمت خدا انجام شد. #سالروز_شهادت #شهدای_فارس

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ٣۶ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف خاکهای نرم کوشک عبدالحسین برونسی راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا سی، چهل متر مانده بود به موانع برسیم، یکباره دشمن منور زد آن هم درست بالای سر ما. دشت روشن شد و انگار که دشمن جلوی ستون را دیده بود. یک دفعه سر و صدای دشمن بلند شد. پشت بندش صدای شلیک پی در پی گلوله ها سکوت منطقه را بهم ریخت. صحنه نابرابری درست شد؛ آنها در داخل یک دژ محکم و پشت خاکریز بودند و ما وسط یک دشت صاف!. همه با سینه روی زمین خوابیدند. تنها امتیازی که ما داشتیم نرمی خاک آن منطقه بود؛ طوری که بچه ها خیلی زود خود را زیر خاک ها استتار کردند. دشمن با تمام وجود آتش می ریخت. گلوله تانک، گلوله دولول، چهار لول، هر اسلحه ای که داشتند به کار بردند. در مقابل طبق دستور عبدالحسین ما حتی یک گلوله هم شلیک نکردیم. عبدالحسین اوضاع را درست و دقیق سنجیده بود. او در چنین مواقعی اصلاً احساساتی نمیشد و به سرعت بر اوضاع مسلط می‌گردید، زیرا خود را مسئول جان نیروها می دانست و همیشه در چنین مواقعی بهترین راه را انتخاب می‌کرد. در چنین وضعی بعید نبود که دشمن ما را با یک گروه چند نفره شناسایی اشتباه بگیرد و تصور کند که کلک همه را کنده است. اتفاقاً همین هم شد، زیرا دشمن فقط حدود ۱۵ دقیقه در منطقه آتش ریخت و حجم آتش رفته رفته کم شد و بالاخره کاملاً قطع شد. خود من هم باورم نمی شد، زیرا دشمن اگر بوی عملیات به مشامش خورده بود به این راحتی دست بردار نبود. به طور قطع دشمن تصور می کرد ما فقط تعداد اندکی از یک گروه شناسایی بوده باشیم و فکر نمیکرد که حدود ۴۰۰ نفر نیرو تا نزدیکی آنها نفوذ کرده باشد. من کنار عبدالحسین دراز کشیده بودم. بمن گفت: یک خبر از گردان بگیر! برو ببین وضعیت چطوره!. سینه خیز تا آخر ستون حرکت کردم. به طور کلی حدود ۱۴ نفر شهید شده بودند. با آن حجم آتش که دشمن به سرما ریخته بود و با توجه به موقعیت ناپایدار مکانی ما، این تعداد شهید خودش یک معجزه به حساب می‌آمد. تعدادی هم زخمی بودند که به خود فشار می آوردند صدای ناله شان بلند نشود. در بین بچه ها چشمم به حسین جوان افتاد. او یکی از دستیار های شهید برونسی بود. از من پرسید: میدانی حاجی چه کار می‌خواهد بکند؟. با اطمینان گفتم: اینکه دیگر پرسیدن نداره! خوب برمیگردیم.  حسین پرسید: پس عملیات چی می‌شود؟ ما که الان تا اینجا آمده ایم!. گفتم : مرد حسابی با این اوضاع عملیات یعنی خودکشی!.  دوباره به حالت سینه خیز رفتم سر ستون، کنار عبدالحسین.  که رسیدم دیدم همانطور که سینه خیز خوابیده بود، پیشانی اش روی خاک بود. آهسته صدایش کردم سرش را بلند کرد پرسیدم : حاجی نمیخواهی برگردیم؟. چیزی نگفت. باز هم پرسیدم: می‌خواهی چه کار کنیم؟. آرام و با لحنی حزن آلود گفت: تو بگو چه کار کنم سید! تو که خودت را به نقشه و کالک و قطب نما و اصول جنگی و این جور چیزها وارد میدانی!. بدون هیچ فکری و تاملی گفتم: خوب معلومه برمیگردیم. حاجی جواب داد: مگر میشه که برگردیم. سریع جواب دادم : مگر ما می توانیم از این دژ لعنتی عبور نماییم. چیزی نگفت. من برای توجیه حرفم شروع کردم به ادامه صحبت، گفتم: با این قضیه لو رفتن عملیات‌، و در نتیجه گوش به زنگ شدن دشمن، بنابراین راه عملیات و تهاجم ما بسته شده است!. . به ساعتم نگاه کردم و ادامه دادم: خود فرماندهی هم گفت اگر تا ساعت یک نتوانستید عمل کنید حتماً برگردید؛ الان هم که ساعت ۱۲ و نیم شده، بنابراین در این چند دقیقه باقی مانده ما به هیچ جا نمیرسیم!. ادامه دارد.. صلوات

ما سامرا‌ نرفته‌ گدای‌ تو‌ می‌شویم ای‌ مهربان‌ امام‌ فدای‌ تو‌ می‌شویم هادیِ‌خلق، کوری‌ِ چشم‌ِ گمرهان پروانگانِ‌ شمع‌ عزای‌ تو‌ می‌شویم شهادت‌ امام‌ هادی‌‌(ع) تسلیت‌‌ و تعزیت‌ باد.. #انجمن_راویان_فجر_فارس

#تیزر #ستاره_های_شهر #روایت_هفتم #شاهدان #دی_ماه #گراش

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ٣٧ شهید عبدالحسین برونسی تالیف :سعید عاکف خاکهای نرم کوشک و یادگار برونسی راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا عبدالحسین در سخت ترین شرایط و حتی در بهترین شرایط عادت داشت که از مافوقش اطاعت کند. به همین منظور من دستور فرمانده مافوق، مبنی بر بازگشت به پایگاه در صورت عدم پیشبرد امر را به او یادآوری کردم. حتی قبلا موردی بود که ما عراقی ها را شکسته بودیم و تا عمق مواضعشان پیشروی کرده بودیم و در حال استقرار بودیم که از رده های بالا بیسیم زدند و دستور برگشت داده بودند. در چنین شرایطی بدون یک ذره چون و چرا، عبدالحسین برگشت. حالا هم من منتظر عکس العملش بودم که ببینم چه میکند. از من پرسید : نظر تو چیست؟. جواب دادم: مگر شما غیر از برگشت نیروها نظر دیگری داری؟. چند لحظه ساکت ماند، انگار که میخواست گریه اش بگیرد. گفت: من اصلاً عقلم به جایی نمی رسد!. همان لحظه صورتش را روی خاک های نرم و رملی کوشک گذاشت. همچنان منتظر بودم تا جواب او را بشنوم. لحظه ای  گذشت، دل من شور افتاده بود اما او همینطور ساکت بود. پرسیدم: پس چه کار کنیم آقای برونسی؟. چیزی نگفت. مجدد سوالم را تکرار کردم: بالاخره چه کار باید کرد؟. همچنان ساکت بود. انگار نه انگار که در این عالم است. من برای سرکشی به ستون به همان صورت سینه خیز به وسط ستون رفتم. ده دقیقه ای گذشت. در این مدت دو سه بار دیگر هم پیش عبدالحسین برگشتم. اضطراب و نگرانی هر لحظه بیشتر می‌شد. تمام هوش و حواسم پیش بچه ها بود، نمیدانم او چرا جوابم را نمی داد!. بار دیگر با عصبانیت سوالم را تکرار کردم. اما او همچنان ساکت بود. بار آخر که پیشش آمدم یک بار سرش را بلند کرد به من نگاهی کرد. من صور ت او را نگاه نمیکردم و اصلاً توجهی به حالت صورت او نکردم، فقط میخواستم هرچه زودتر از آن نابسامانی خلاص شویم. دشمن هم بیکار نبود، گاهگاهی منور میزد و گاه گاهی هم گلوله خمپاره شلیک می‌کرد. بالاخره عبدالحسین به حرف آمد. صدایش با چند لحظه پیش فرق کرده بود. کمی صدایش گرفته بود؛ درست مثل کسی که شدیداً گریه کرده باشد. به من گفت: سید کاظم، خوب گوش کن ببین من به تو چه میگویم!. من با دقت به حرف هایش سراپا گوش شدم، چون میخواستم تکلیف را یکسره کند. او گفت: خودت برو جلو سرخط. با تعجب پرسیدم: بروم جلو که چه کار کنم؟. گفت: هر چی که من میگویم دقیقاً همان کار را انجام میدهی!. ادامه داد: همینطور سینه خیز میروی سرستون، یعنی نفر اول! پیش نفر اول که رسیدی، به سمت راست میچرخی! بعد به مقدار ۲۵ قدم در همان جهت راست، جلو می روی! دقیقاً ۲۵ قدم باید بشماری و جلو بروی!. من مات و مبهوت فقط او را نگاه میکردم. سپس ادامه داد: ۲۵ قدم را که شمردی و تمام شد، همانجا یک علامت بگذار! بعدش برگرد و بچه ها را پشت سر خودت ببر آنجا که علامت گذاشتی!. یک آن فکر کردم شاید شوخی اش گرفته. اما او خیلی محکم حرف میزد و حتی خیلی با اطمینان کامل. سپس به صحبتهایش ادامه داد: وقتی به این علامت که سر ۲۵ قدم گذاشته بودی رسیدی، این دفعه رو به عمق دشمن ۴۰ متر نیروها را جلو میبری! در آن مرحله من خودم به بچه‌ها میگویم که باید چه کار کنند!. من از جایم تکان نخوردم. داشت مرا نگاه می‌کرد. حتماً منتظر بود که بی چون و چرا پی دستور او بروم. هر کدام از حرف هایش برای من یک سوال بزرگ بود. گفتم: حاجی معلوم هست از من می خواهی چه کار کنم؟. با ناراحتی پرسید: شنیدی چی گفتم؟. گفتم: شنیدن که شنیدم، ولی...... حرفم را قطع کرد و گفت: پس سریع برو و اون چیزی را که بهت دستور دادم اجرا کن!. ادامه دارد... صلوات

گل نرگس بوی آشنایی دارد! اگر عشق بویی داشت یقینا عطر گل نرگس را داشت ! اصلا انگار عطر شهدا را در گل نرگس ریخته باشند ! یا شاید عصاره ای از عشق آنها را! هر چه هست نرگس بوی عشق و انتظار را می‌دهد . انتظاری از سَر عشق❤️ #منصوردلها

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ٣٨ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف خاکهای نرم کوشک و یادگار برونسی راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا با تعجب به او نگاه می کردم. نزدیک بود صدایم بلند شود. جلوی خودم را گرفتم. گفتم: حاج آقا! اصلا حواست هست چی داری می گویی؟ این یعنی خودکشی محض!.محکم گفت: شما فقط ملزم هستید به دستور، عمل کنید!. هرچه ارزیابی کردم با هم جور در نمی آمد. به او با لجاجت گفتم: این دستور را به کس دیگر بگو!. گفت: این دستور را بتو دادم و تو وظیفه داری اجرا کنی!. لحنش جدی بود و قاطع. تا آن لحظه چنین برخوردی از او ندیده بودم. در شرایط بدی بودم. چاره ای جز انجام نداشتم، سینه خیز به طرف سر ستون رفتم. آن جا بلند شدم و به سمت راست چرخیدم. شروع کردم به شمردن قدم هایم. یک، دو، سه، با وجود اضطراب و مخدوش بودن فکر و ذهنم سعی کردم قدم ها را دقیق بشمارم. سرقدم ۲۵ ایستادم، علامتی روی زمین گذاشتم و به طرف گردان برگشتم. همه را با خودم بردم پای همان علامت. به دستور بعدی اش فکر کردم؛ رو به عمق دشمن، چهل متر باید جلو میرفتم. با کمک فرمانده گروه ها و دسته ها گردان را حدود ۴۰ متر جلو کشاندم. یکباره خودش آمد. سید که پیرمردی بود و در شلیک و هدف گیری آرپی جی مهارت زیادی داشت، و پنج نفر آرپی چی زن دیگر همراهش بودند. رو کرد به سید و به او گفت: برای شلیک حاضری؟. سید جواب داد: بله. عبدالحسین گفت: به مجرد اینکه من گفتم الله اکبر شما آرپی جی را شلیک می کنی به طرف رد انگشت من!. سید انگار ماتش برده بود آهسته و با تعجب گفت: حاج آقا من که چیزی نمی بینم کجا را باید بزنم؟. گفت: شما چیکار داری که کجا را بزنی؟ همان طرف که من با انگشتم نشان میدهم شلیک کن!. به بقیه آرپی جی زن ها هم گفت: شما هم پشت سر سید و همان طرف باید شلیک کنید!. رو کرد به من و ادامه داد: با بقیه بچه‌ها بلافاصله حمله را شروع می‌کنید!. من هنوز کوتاه نیامده بودم به حالت التماس گفتم: حاجی جان بیا برگردیم، همه را به کشتن میدهی، ها!..... خونسردانه گفت: سیدجان دیگر کار ازین حرفا گذشته. عبدالحسین سرش را به طرف آسمان بلند کرد اطراف را جور خواستی نگاه می کرد. دعایی زیر لب خواند و ناگهان صدای تکبیر گفتنش به آسمان رفت. جوری فریاد تکبیر کشید، انگار میخواست همه عالم بشنوند. پشت تکبیر، سید فریاد زد : یاحسین؛ و آرپی جی را شلیک کرد. وقتی که در همان جهت انگشت عبدالحسین شلیک شد، نگاه کردیم که دیدیم گلوله به یک نفربر،  خورد و نفربر منفجر شد. روشنایی انفجار منطقه را گرفت. بلافاصله پنج تا گلوله دیگر هم شلیک شد و پشت بندش با صدای تکبیر بچه ها حمله شروع شد. با یورش بچه ها، دشمن قبل از اینکه به خودش بیاید تار و مار شد. بعضی از بچه ها می خواستند عراقی ها را دنبال کنند. عبدالحسین داد زد برگردید فقط باید تانک های تی ۷۲ را نابود کنید! ما این همه راه آمده ایم فقط بخاطر این تانک ها نفرات عراقی را نیازی نیست دنبال کنید!. بالاخره ما به هدف خود رسیدیم. وقتی چشمم به آن تانک های پولادین افتاد از خوشحالی کم مانده بود بال در بیاورم بچه ها همه خوشحال بودند. در همان لحظه کمی تامل کردم و به حرفهایی که عبدالحسین زده بود فکر کردم. کمی احساس پشیمانی به من دست داده بود. بچه ها به جان تانک ها افتادند. گلوله آر پی جی به تانک ها که می خورد کمان میکرد و منحرف می شد. بچه ها پیش حاجی آمدن و گفتند: ما به تانک ها شلیک میکنیم ولی همه اش کمانه میکند. چه کار کنیم؟. حاجی به شوخی و جدی گفت: خوب بجای شلیک آرپی جی بالای تانک بپرید و یک نارنجک داخل برجک بیاندازید!. و یا بروید از فاصله کاملاً نزدیک به شنی های تانک ها شلیک کنید!. در هر صورت نباید اجازه بدهید تا آنها از اینجا خارج شوند. هر چه سریعتر باید نابود شوند. آن شب دو گردان زرهی دشمن را کاملاً منهدم کردیم. وقتی برگشتیم به مقر خودمان، تقریباً اذان صبح شده بود. نماز را خواندیم. هر کسی از فرط خستگی در گوشه‌ای افتاد و خوابش برد. عبدالحسین هم دراز کشید بود. من در کنار او دراز کشیدم و در حالی که به راز دستورهای دیشب فکر میکردم خوابم برد. ادامه دارد... صلوات

بنام خدا انالله واناالیه راجعون خانواده محترم غیب پرور ، سردار حاج غلامحسین غیب پرور : درگذشت دبیر فرهیخته و پیشکسوت دبیرستان های شهر مقدس شیراز ، حاج مظفر غیب پرور را تسلیت و تعزیت عرض می نماییم. #انجمن_راویان_فجر_فارس

🔺واکنش دیوارنگاره میدان انقلاب به نوسانات ارزی! 🔹بزرگترین دیوارنگاره کشور با طرحی از اسکناس هزار تومانی و با شعار «اعتبارش به اراده‌هاست» اکران شد. 🔹با توجه به التهابات اقتصادی کشور، گویا این دیوارنگاره قصد دارد توجه مردم و مسئولان را به توان داخلی برای حفظ ارزش پول ملی جلب کند... کاش در شهرمقدس شیراز هم ، دیواره نگاره داشتیم.... #شیراز_جنت_طراز #انجمن_راویان_فجر_فارس

*فرازی ازوصیت نامه شهید* *برادرها!.... شما اين را بدانيد که چون انقلابتان بر مبناي اسلام است، آن ها بيشتر با شما مخالفند؛ چون آن ها اصلاً با اسلام مخالف هستند و اگر بخواهيد بيشتر بدانيد، برگرديد به زمان پيغمبر اسلام، حضرت ختمي مرتبت، محمد ( صلي الله عليه و آله و سلم ) که آغاز مسئله ي يهود و صهيونيست ها از زمان آن بزرگوار بوده است و آن ها پيوسته بر آن بوده اند که اسلام را از بين ببرند و حالا هم که مي بينيد اکثر مراکز تجمع اسلامي و اکثر کشورهاي اسلامي را تابع خود کرده اند و از اين طريق کم کم دارند اسلام را از بين مي برند. خوب ببينيد، شما ملت قهرمان که داريد با آن ها مخالفت مي کنيد آن هم به معناي واقعي؛ طبعاً به آن ها بر مي خوريد و آن ها در صدد نابودي شما هستند و اينجا است که شما هستند و اينجا است که شما بايد با پيوند و وحدتي ناگسستني جلو [ ي ] آن بي دينان از خدا بي خبر را بگيريد و نگذاريد که وجود آن ها و يا فرهنگ آن ها به ميهن اسلامي مان سرايت کند؛ چون خداي ناکرده اگر فرهنگ يک کشور بيگانه و آن فرهنگي که با اسلام مخالف است در اينجا رسوخ کند، ديگر فاتحه ي ما خوانده است.* #شهید_مسلم_آشتاب #شهدای_فارس #ایام_شهادت

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک _ ٣٩ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف خاکهای نرم کوشک و یادگار برونسی راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا در اثر تابش گرمای آفتاب بیدار شدم. تقریباً ۲ الی ۳ ساعتی بود خوابیده بودم. هنوز خسته بودم که عبدالحسین صدایم زد و من بیدار شدم. یکباره یاد دیشب افتادم؛ گویی برایم یک رویای شیرین اتفاق افتاده بود. یک رویای شیرین و بهشتی. عبدالحسین داشت بلند میشد دستش را گرفتم، صورتش را به طرف من برگرداند. در چشمهایش خیره شدم و گفتم: راستش جریان دیشب برایم خیلی سوال شده. به صورت خیلی عادی پرسید: کدام جریان؟. گفتم: خودت را به آن راه نزن! اون ۲۵ قدم به راست ۴٠ متر به جلو جریانش چی بود؟. گفت: حالا سید جان برویم دیر میشود برای اینجور سوال و جواب ها وقت زیاد داریم!. خواه‌ناخواه  به دنبالش راه افتادم و دستش را گرفتم گفتم: نه همین حالا باید بدانم موضوع چی بوده. در حالی که پا فشاری میکردم او جواب بدهد، در همان موقع حاج آقا ظریف رسید. ناگفته نماند آقای ظریف فردی روحانی و مسئول واحد زرهی تیپ بود که بعدها وجود شریفش به خیل شهیدان پیوست. آقای ظریف سلام و احوالپرسی گرمی کرد و گفت: حاج آقا برونسی دست مریزاد دیشب هم گل کاشتید. رو به من کرد و گفت: آقا سید بیا برویم . طبق معمول تمام عملیات های ایذایی، باید بعد از عملیات، ما دنبال مجروحان یا شهیدانی که احتمالاً جا مانده بودند میرفتیم. عبدالحسین نگاهی کرد به من و گفت: سید جان بهتره که تو حتماً همراه گروه بروی زیرا تو این محل را بهتر یاد داری حتما خوبه که خودت همراه باشی!. من گفتم: حاج آقا بهتره خودتون همراه آقای ظریف بروید.  ظریف بین حرفمان پرید و به من گفت: سید جان تو خودت بهتر از من میدانی در حین عملیات وقتی نیروها به خطر می افتند حاج آقا خیلی حساس می شود و موقعیت محل در ذهنش نمیماند و همش حواسش به سلامتی نیروها است. بنابراین تا دیر نشده بهتره خودت راه بیفتی. دیگر حرفی نزدم و راه افتادیم. ظریف پشت یک پی ام پی نشست من هم کنارش. دو سه تا پی ام پی دیگر هم برای کمک همراه ما شدند و به طرف منطقه عملیات حرکت کردیم. بعد از چند لحظه بجایی که شب قبل زمین گیر شده بودیم رسیدیم. من گفتم : همین جا نگه دار!. از نفر بر پیاده شدیم. روبرویمان انبوهی از سیم خاردار های حلقوی و موانع دیگر خودنمایی می کرد. ناخودآگاه یاد دستور دیشب عبدالحسین افتادم؛ "۲۵ قدم می روی به راست" !. حال چون هوا  روشن بود همه چیز قابل رویت بود. سمت راست را نگاه کردم، برجا خشکم زد!. کمی بعد بخود آمدم شروع کردم به قدم زدن و شمردن قدمها. ناخودآگاه شماره ها را بلند بلند می شمردم.......... درست ۲۵ قدم آنطرفتر، مابین انبوه سیم خاردار های حلقوی و موانع دیگر دشمن، میرسیدی به یک معبر که باریک بود و خاکی!. فهمیدم این معبر، در واقع کار عراقی ها بوده که برای رفت آمد خودشان و خودروهای شان درست کرده بودند. ما هم درست از همین معبر به طرف آنها رفته بودیم. بی اختیار انگشت به دهان گرفتم و زیر لب گفتم: الله و اکبر!..... صدای ظریف مرا به خود آورد. با تعجب پرسید: سید طوری شده؟ چرا حاج و واج مانده ای؟. توجهی نکردم. به سمت جلو رفتم یعنی به طرف عمق دشمن و باز قدم هایم را میشمردم : چهل  پنجاه قدم جلوتر موانع تمام میشد و درست می رسیدیم به چند متری یک سنگر. جلوتر رفتم. نفربری که دیشب سید با آرپی جی آن را زده بود، نفربر فرماندهی؛ و آن سنگر هم سنگر فرماندهی بود. که بچه ها با چند تا گلوله آرپی جی، اول حمله، آنرا منهدم کرده بودند. بعداً فهمیدم که هشت  نه نفر از فرماندهان دشمن همان جا و داخل همان سنگر به درک واصل شده بودند. ادامه دارد... صلوات

کافی‌ست صبــح که چشمانت را باز میکنی ، به شهــدا سلام کنی... صبــح که جای خودش را دارد ، ظهر و عصر و شب هم بخیـر می شود . . . 📎#سلام_صبـحتون_شهـدایـی🌺