گـاهے یاکریـمِ دلـم بـه صحن‌و‌سرای آقـای کریم پـر می‌زنـد و سـرِ خوانِ حـسـن مُتِنَعِّم مـی‌شـود؛ سـفـره‌ای کـه جمع و طعامش ذره‌ای کـم نمی‌شود. حـبّ او از بچگے در مـن نبوده است؛ آنقدر حـسـیـن حـسـیـن گفتیم تـا بزرگ شویم و بگوییم حـسـن؛ یـا شاید اشک‌های بر حـسـین آبیارے حُـبّ حـسـن بود، ویا سینه‌زدن‌هایمان دَقّ‌ُالباب خانهٔ حـسـن؛ هـرچـه هست، حـس لطیف و احساس غریبے است، می‌شود تـا صبح، بـه یـاد حـسـن خندید و گریه کـرد . . . «آقای کریم» #معین

سـلـام آقـا جـان ! چـقـدر صـبـر دارے شـمـا ؛ بـه مـا گـفـتـه بـودنـد ، کـسے بـیـش از خـودمـان دوسـتـمـان نـدارد ، امّـا حـالـا کـه از خـود خـسـتـه‌ام و بـراے تـو می‌نـویـسـم می‌فـهـمـم ، مـرا بـیـش‌ از خـودم ، تـو دوسـت دارے . . . چـرا کـه اگـر دعـوت شـمـا نـبـود ، دسـت بـر قـلـم نـمی‌بـردم . و چـه خـوش‌مـوقـع دعـوت می‌کـنے غـلـامـت را ؛ هـمـیـشـه دسـت می‌گـیـرے امّـا در سـخـتے و بـلـا بـیـش‌تـر ؛ شـایـد طـاقـت نـدارے نـاخـوش‌احـوالےام را . . . و نـمی‌دانـم چـطـور خـسـتـه نـمی‌شـوی از مـن ؟! مـن کـه دائـمـاً مُـسَـبِّـب‌ُٱلْـأَسْـبـاٰبِ زحـمـت شـمـام ، حـتے گـاهے «مـن» حـوصـلـه‌ام را نـدارد ، می‌دانـم اگـر می‌شـد ، او هـم جا می‌زد . . . چـه می‌شـود روزے ، کـه نـزدیـک هـم بـاشـد ، آنـقـدر بـرایـت دل‌بـرے کـنـم ، کـه تـمـام خـسـتـگےِ تـنـت بـیـرون رَوَد ، خـسـتـگےِ یـك عـمـر بـار مـرا بـه دوش کـشـیـدن . . . ✍️#معین لـبـخـندِ رضـایـت تـو ، رؤیـاے شـیـریـنِ مـن ؛