صدق و کذب وعده ها تبلیغات انتخاباتی در جامعه امروز پیوندی ناگسستنی با وعده و وعیدها برقرار کرده است. القای امیدها و ترس هایی که گاه با بحران واقعیت مندی مواجه هستند. در این میان سوال جدی، واقعیت مند بودن یا فریبنده بودن این وعده هاست. آیا معیاری برای تشخیص این مسئله وجود دارد؟ به عبارت دیگر چند درصد امکان وقوع و تحقق برای این وعده قابل تصویر است؟ امارات و نشانه های متعددی را می توان به عنوان سنجه وعده ها مطرح کرد؛ از جمله؛ 1. انطباق وعده با گفتمانی که وعده دهنده در آن تنفس می کند. مثلا شخصی که معتقد به بازار آزاد است و اقتصاد نئوکینزی را تیپ ایده آل مدیریت اقتصادی می داند، نمی تواند دم از نظارت و محدود سازی بزند مگر اینکه اختلال شخصیتی، در قالب تضاد گفتمانی شخصیتی در او برزو کرده باشد. البته در این سالها به وضوح دیده شد که این جماعت عملا با نظارت بر بازار مخالفند و هرچه در این زمینه گفتند برای کاهش فشار رسانه ها و فرو بستن دهان مردم بوده و واقعیت نداشته . 2. هماهنگی و هم سنخی با قوانین جای کشور یا به عبارت عامیانه جا شدن وعده در قوانین کشوری. برای مثال کسی که وعده یارانه ده برابری یا 20 برابری داده ، ایا توجه دارد که حداقل در سال 1400 با توجه به برنامه مصوب بودجه قابل اجرایی شدن نیست؟ یا کسی که وعده جواز بی بند و باری می زند از قوانین اساسی امر به معروف و نهی از منکر خبر دارد؟... 3. ظرفیت ها ومنابع فعال یا بالقوه ی قابل محاسبه در کشور. برای مثال دولتی که شب پرداخت 45 هزار تومان یارانه را شب مصیبت عظمی می خواند یا در پرداخت حقوق کارمندان خود وامانده است، وهمین نشان از محدودیت منابع دارد چگونه می توان در بستر حیاتی این دولت دم از یارانه های ده یا 20 برابری زد یا حداقل لازم است به صورت شفاف منابع آن را مشخص کرده باشد؟! 4. موافقت با تجربه های پیشین. برای مثال تجربه نگاه به بیرون که در قالب تعامل با جهان مطرح شده، و طی هشت سال به صورت متمرکز فعالیت داشته و با شکست مواجه شده، نمی تواند اجازه اطمینان به وعده های مشابه را بدهد، بخلاف تجربه اعتماد به توان داخلی که در بسترهای مختلفی موفقیت خود را به نمایش گذاشته است. بنابراین راه های روشنی برای تشخیص وعده های صادق از وعده های صدمن یه غاز وجود دارد و راه برای قضاوت مسدود نیست. #تبلیغات-انتخاباتی #وعده-های-انتخاباتی #معیار-صدق-و-کذب س.ص.ر