من تو دلم ۱۵۴۲۴۲۵۲۵۶۱۶۱۷۱۷ پاراگراف حرف مونده که دیگه حتی روم نمیشه به امامحسین هم بگم.
فکر کنم مجددا لازمه که به خواب مصنوعی تو بین الحرمین فرو برم و وقتی از خواب بیدار شدم ببینم که درد و سنگینی و غصه و وزن سنگینِ همه اون حرفا از روی دلم برداشته شده و امام حسین با یه پوف همه ی گرد و خاک های روی دلم رو پوفونده.
به عنوان یک فرهنگ اجتماعی؛
لطفا یاد بگیرید که به هیچ کسی موقع گریه کردنش تو هیئت، موکب، ایستگاه صلواتی یا هرچیز دیگهای خیره نشید. وقتی صدای گریهش بلند میشه عجیب نگاهش نکنید.
یک ذره فقط فهم میخواد این موضوع...
کسی که اضطراب اجتماعی داره و یهو اموشنال شده و میخواد گریه کنه واقعا زیر نگاه شما معذب میشه. مگر گریه کردن غیر طبیعیه؟!
حتی اگه واکنش ناخودآگاهتونه هم کنترلش کنید.
