از زیارت امیرالمومنین که میام انقدر رقیق القلبم که دلم میخواد تموم خادم پوشیهایای بداخلاقشو بغل کنم و بماچم. بچه های روبروی ایوون نجف رو بخورم. به همه لبخند بزنم و از خوشحالی جیغ بکشم.
قطعا هرکسی که به اسطوره های ادبی ایران جسارتی بکنه محکومه، ولی کسانی هم که دارن با شاهنامه مثل یک وحیِ منزل، یک کتاب مقدس و یا یک اساسنامه ی معتبر تاریخی رفتار میکنند هم بویی از خِرد نبردن...
