#انواع_روحیه_ها 👤: مأیوس و رنج‌دیده 🔹درباره مأیوس: دل‌هایی هستند دریای درد و سرهایی هستند پیمانه‌‌ی غم، که از هر دردی دنیایی دارند و از هر غمی نمونه‌ای. این دردها توانشان را برده و محرومیت‌ها گره‌هایی در روانشان ‌و عصیان‌هایی در رفتارشان و بهت‌هایی و جنون‌هایی در نهادشان ریخته است. این‌ها در کنار این همه فشار، ساییده شده‌اند و زود رنج و مأیوس و بی‌امید گشته‌اند. 🔹عامل یأس: 1⃣ مجهول ماندن انسان و نقش او، همراه دردها و رنجها در زندگی و ظلم‌ها و ستم‌ها و اختلاف‌ها در خلقت، امید و اعتماد را از بین می‌برد. انسانی که نقش خویش را نشناخته و کار خود را نیافته، از کارگاه هستی توقع‌هایی دارد که او را می‌شکنند و او را می‌سوزانند. 2⃣ آنچه بار رنج‌ها را بر ما سنگین می‌کند و ما را می‌شکند، همین ایستایی و رکود ماست. این ایستایی و آن ناآگاهی، انسان را شکسته‌ی رنج‌ها خواهد کرد. آن‌ها که از خود حرکتی داشته‌اند و رشدی کرده‌اند و به وسعتی رسیده‌اند، آن‌ها از فشارها به ورزیدگی و به قدرت می‌رسند و از دردها درس می‌گیرند و از شکست خوردن، شکست دادن را می‌آموزند. آن‌ها که در برابر ستم دیگران ایستاده‌اند و آن‌ها را نپذیرفته‌اند و با آن درگیر شده‌اند، کم نمی‌آورند؛ چون ستم آن‌ها مسأله نیست، که مسأله پذیرفتن آن است. کسی که ظلم را نپذیرفت و با آن درگیر شد و یا از آن بهره برداشت، حتی در کنار رنج‌هایش رنجی نیست، که همراه سختی‌هایش راحتی دارد. 🔹روش درگیری و سازندگی: 1⃣ برعکس روحیه‌ی معاند و سرکش که ضربه می‌خواست، این روحیه پذیرش می‌خواهد. آن یکی احتیاج به کنترل داشت؛ چون سرعت زیاد او را به مرگ می‌رساند و این یکی احتیاج به هل دادن دارد و گاز می‌خواهد. 2⃣ در درون طرف غوغاست و در نهادش، در نگاهش، در سکوتش هزار فریاد است؛ فریادهایی که باید بیرون بریزند و عقده‌هایی که باید سر باز کنند. برای چنین روحیه‌های بسته‌ای باید گوش بود و زمینه‌ساز، تا حرف بزنند. #مسئولیت_و_سازندگی | ص ۲۵۵ الی ۲۶۰ ↶ روحیه‌ی بعدی: پوچ و خسته و دل‌زده #⃣ #متن #روحیه ‌ @rkhanjani

#انواع_روحیه_ها 👤: روحیه‌ی لیز و دنیازده 🔹درباره دنیازدگی: هنگامى كه بينوايان رنج ديده از شب فقر و ذلت، به سپيده دم ثروت و صبحگاه عزت‏ها و اعتبارها مى ‏رسند، برق ثروت چشم‏هاشان را مى ‏گيرد و دل‏هاشان را مى ‏بندد... خوشحالى در آن‏ها موج مى ‏زند... حتى پايكوبى در آن‏ها نمودار مى ‏شود و حالت دنيا زدگى و ليزى به آن‏ها دست مى ‏دهد. اين‏ها مغرور نيستند؛ كه خود باخته‏ اند... بحث‏هاى جدى را نمى ‏توانند تحمل كنند. هر چه آن‏ها را به خويشتن نزديك كند و آن‏ها را از لحظه بيرون بياورد، آن‏ها را رنج مى ‏دهد و مى ‏رماند. اين‏ها فرارى از خويشتن هستند و زندانى لحظه‏ هاى ثروت و عزت‏. 🔹عوامل دنیازدگی: 1⃣ بچه هايى كه توقع و اميدِ چيزى را نداشته‏ اند و ناگهان پيش از انتظار خويش سوغاتى گرفته‏ اند ... چنان شلوغ مى ‏كنند و چنان جست و خيز برمى ‏دارند و خوشحال مى ‏شوند كه در اين‏ حال هيچ نمى ‏فهمند. آن‏ها كه كم مى ‏خواسته‏ اند و زياد بدست آورده‏ اند و ظرفيت دارايى ‏شان را ندارند، اين‏ها به تعبير قرآن «فَرِحْ» مى ‏شوند 2⃣ اين بى ‏ظرفيتى و پريافتن، هنگامى كه با اعجاب چشم‏ها و بزرگداشت ديگران همراه مى ‏شود خطرناك‏تر مى ‏گردد و اين حالت فرار و ليزى و دنيا زدگى را به اوج مى ‏رساند 3⃣ انسانى كه از گذشته‏ ى خود بريده و از آينده چشم پوشيده و خود را زندانى لحظه‏ ها و مدفون دارايى ‏ها گردانده، اين چشم پوشى از گذشته و آينده و از حركت‏ها و تحول‏ها و اين چشم دوختن به حال و به لحظه، او را فريب مى‏دهند و او را گول مى ‏زنند 🔹روش سازندگی و درگیری: 1⃣ اين روحيه‏ ها، همانند بچه‏ هاى شلوغ و بى ‏آرام، تاب شنيدن مستمر و مستقيم را ندارند. خود ما وقتى كوچك‏تر بوديم، هر چه نصيحتمان مى ‏كردند مى ‏خنديديم؛ مخصوصا اگر چند نفر بوديم، به يكديگر نگاه مى ‏كرديم و طرف را دست مى‏انداختيم، يا فرار مى ‏كرديم و مى ‏رفتيم‏ غرور يك دسته و ليزى و سر به هوايى دسته‏ى ديگر، آن‏ها را از شنيدن مستقيم و خطاب رو به رو مى‏رماند؛ اما هنگامى كه براى در بگويى، ديوارها هم گوش مى‏شوند و هنگامى كه داستان بگويى و از ناخود آگاهشان شروع كنى، سخت متأثر مى‏گردند و آهسته آهسته نزديك مى ‏آيند و مى ‏شنوند. #مسئولیت_و_سازندگی | ص ۲۸۵ الی ۲۸۷ #⃣ #متن #روحیه @rkhanjani