#حکمت_شعر_داستان 🌹🍀حکمت 28 نهج البلاغه: #زهد_واقعی قَالَ (علیه السلام): «أَفْضَلُ الزُّهْدِ، إِخْفَاءُ الزُّهْد، برترین نوع پارسایى مخفى داشتن پارسایى است» 💦💧 #شعر_موضوعی: سعدى: زهد پيدا كفر پنهان بود اندر روزگار پرده از سر بر گرفتيم آن همه تزوير را شيخ بهائى: اى زاهد خودنماى سجاده بدوش ديگر پى نام و ننگ، بيهوده مكوش 💦💧 #داستان_موضوعی: نام حسن بصرى ، در تاريخ اسلام ، زياد برده مى شود، پدر او بنام يسار از اهالى قريه ميسار (نزديك بصره ) بود. حسن بصرى 89 سال عمر كرد، و يكى از زاهدان هشتگانه معروف مى باشد، وى زمان على (ع ) تا زمان امام باقر (ع ) را درك كرده است . وى از ديدگاه تشيع ، فردى منحرف ، و زاهد نمائى كج انديش و دربارى بود، بسيارى از منحرفين ، او را احترام مى كردند و روشنفكر وارسته مى دانستند، به هر حال در اينجا به يك داستان از اين فرد زاهدنما توجه كنيد: پس از جنگ جمل و پيروزى سپاه على (ع ) برسپاه طلحه و زبير، على (ع ) در محلى عبور مى كرد، ديد حسن بصرى در آنجا وضو مى گيرد، فرمود: ((اى حسن ، درست وضو بگير)). حسن در پاسخ گفت : ((اى امير مؤمنان تو ديروز (در جنگ جمل ) مسلمانانى را كشتى كه گواهى به يكتاى خدا و رسالت پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) مى دادند و نماز مى خواندند و وضوى درست مى گرفتند. على (ع ) فرمود: ((آنچه ديدى واقع شد، اما چرا ما را برضد دشمن ، يارى نكردى ؟)). حسن گفت : ((در روز اول جنگ ، غسل كردم و خودم را معطر نمودم و اسلحه ام را برداشتم ، ولى در شك بودم كه آيا اين جنگ صحيح است ؟! وقتى به محل ((خريبه )) (بر وزن كريمه ) رسيدم شنيدم ندا دهنده اى گفت : اى حسن برگرد، زيرا قاتل و مقتول هر دو در آتشند، از ترس آتش جهنم ، به خانه برگشتم و در جنگ شركت نكردم )). در روز دوم نيز براى جنگ حركت كردم و همين جريان پيش آمد. امام على (ع ) فرمود: ((راست گفتى ، آيا مى دانى آن ندا دهنده چه كسى بود؟)). حسن گفت : ((نه نمى دانم )). امام فرمود: او برادرت ابليس بود، و تو را تصديق كرد كه قاتل و مقتول از دشمن ، در آتش هستند. حسن گفت : ((اكنون فهميدم كه قوم (دشمن ) به هلاكت رسيدند)). آرى در هر زمانى از اين گونه افراد پيدا مى شوند كه به زهد و وارستگى شهرت دارند، اما از فرمان امام برحق خود سرپيچى مى كنند، و حتى اعتراض مى كنند، و وقتى پاى جهاد به ميان مى آيد، از خونريزى و مسلمان كشى سخن به ميان مى آورند. در نقل ديگر آمده : همين حسن بصرى در وضو گرفتن ، وسوسه داشت و آب زياد مى ريخت ، على (ع ) او را ديد و فرمود: ((اى حسن ، آب زياد مى ريزى !)). او در پاسخ گفت : ((آن خونهائى كه امير مؤمنان مى ريزد، زيادتر است )). على (ص ) فرمود: از كار من ناراحت شده اى ؟ او گفت : آرى . فرمود: ((هميشه چنين باشى )). پس از اين نفرين على (ص )، حسن بصرى هميشه تا آخر عمر، غمگين و عبوس بود تا جان سپرد. منبع: داستان دوستان استاد محمد مهدی اشتهاردی