#قسمت_بیست‌وهفتم #باغ_بے_برگے #الهہ_رحیم_پور هادے ، روے زمین ڪنارِ در اتاق ویراستارے نشستہ بود و سرش را بہ دیوار پشتے تڪیہ دادہ بود و چشمانش را بستہ بود... عماد هم گوشہ ے راهرو دست بہ ڪمر ایستادہ بود و قفسه‌ے سینہ اش از شدت خشم بالا و پایین میشد.. احمد آقا براے همہ مان آب آورد و بہ آبدارخانہ بازگشت... هرچہ با موبایل سوگند تماس میگرفتم جوابے نمیداد، نگرانش بودم ... از طرفے میدانستم میثاق حسابے ناراحت و عصبے شدہ؛ باید میماندم تا در راہ خانہ آرامَش ڪنم. سڪوت را شڪستم و روبہ عماد ڪردم وگفتم: - آقا عماد ...چرا نپرسیدہ ..ندونستہ ...این معرڪہ رو راہ انداختے ؟ چرا یہ ڪلمہ از سوگند توضیح نخواستے ؟ از سوگند هیچے... از من چرا نپرسیدے؟ عماد، دستش را روے پیشانے اش گذاشت و نفس نفس زنان گفت: -ثمرخانم ... چیوو باید توضیح میداد ؟ چے میتووونس بگہ ؟ اصلا مگہ حرفیم موندہ؟ - بلہ موندہ ... معلومہ ڪہ موندہ .‌.. بہ خداوندے خدا قسم تا چند روز پیش حتے منم از حس سوگند خبر نداشتم ... هادیِ بیچارہ روحشم خبر ندارہ ... - آها ...باشہ ...باورم شد. -آخہ چرا من‌باید دروغ بگم ؟ اصن فڪ ڪردے چرا یڪسالہ سوگند دارہ بهت میگہ نہ؟ سوگند مگہ با تو چہ خصومتے داشتہ ڪہ جواب رد بهت میدادہ . بابا بہ پیر بہ پیغمبر نہ هادے نہ میثاق نہ من خبر نداشتیم .. عماد رو ڪرد بہ هادے و با صدایے نسبتا بلند پرسید : - ثمرخانم راس میگہ هادے؟؟ باتووعم؟؟؟ هادے ، چشمانش را باز ڪرد... بہ عماد نگاهے ڪردو گفت: - الان میپرسے برادرمن؟ الان؟ -هاادے واسہ من برادر برادر نڪن ... جانماز آب نڪش ... فقط یههہ ڪلمہ بگو ..‌ ثمرخانم راس میگن یا نہ؟ - بلہ ...راس میگن ... من خودم بیشتر از تو توے شوڪم . Sapp.ir/roman_mazhabi نگاهے بہ هادے انداختم ...گوشه‌ے لبش زخم شدہ بود و خونش داشت بہ راہ مے افتاد ڪہ بے مقدمہ گفتم : -آقاهادے... لبت... گوشہ ے لبت دارہ خون میاد ‌‌‌.. هادے سریعا دستش را گوشہ ے لبش ڪشید و رد خون را در سرانگشتانش نگاہ ڪرد... فورا از جایش بلند شد وبہ سمت آبدارخانہ رفت ... از این فرصت استفادہ ڪردم و با صدایے آرام بہ عماد گفتم : - برو از رفیقت معذرت خواهے ڪن ... شما سالهاست دوشادوش هم دارین ڪار میڪنین ... شما و هادے و میثاق باهمدیگہ این انتشاراتیو بہ جایے رسوندین ڪہ الان انقدر مطرح شدہ ... باهم رفاقت دیرینہ دارین ..‌نون و نمڪ همو خوردین ... پاشو آقا عماد ...پاشو از رفیقت حلالیت بگیر... عماد بے حوصلہ چشمانش را محڪم روے هم گذاشت و چند لحظہ بعد باز ڪرد...بدون اینڪہ حرفے بزند بہ سمت آبدار خانہ رفت ... چند لحظہ اے گذشت ڪہ پیڪِ رستوران غذاهارا آورد و تحویل خانم سالارے داد. خانم سالارے از پشت میزش بلند شد و بہ سمتم آمد ؛ رو ڪرد بہ من و گفت: -خانم شڪیب ،الان آقاے نعیمے حسابے برزخن .. من ڪہ جرات ندارم غذاها رو ببرم اتاقشون ... لبخندے زدم و گفتم: -اشڪال ندارہ ... بدین من میبرم ... بہ آقاے عطریان و آقاے شریفے هم بگین برا ناهار بیان اونجا. - چشم خانم ...شرمندہ - دشمنت شرمندہ ... غذاے خودتو و احمد آقا و خانم زرین رو بردار ... غذاے سوگندم بیزحمت بذار یخچال من بعدا میبرم براش... تو این فاصلہ ام چند بار شمارشو بگیر اگہ جواب داد بگو بہ من زنگ بزنہ. - چشم خانم ... ✍🏻 نویسنده: الهہ رحیم پور اینستاگرام: e.lahe_rahimpoor ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━━┓ 📚Sapp.ir/roman_mazhabi ┗━━─━━━━━━⊰✾✿✾⊱┛ ❤کپی فقط با ذکر نام نویسنده و آی‌دی کانال مجاز است❤