#رنج_مقدس #قسمت_صد_چهل_چهارم نمی دانم چگونه از کنار شهدای گمنام بلند می شوم تا بروم پیش دایی ای که همیشه وقتی علی لبخند می زند، یاد او می افتم. کنار مزار دایی که می رسم، انگار شانه ای پیدا کرده ام تا سر روی آن بگذارم . دوباره گریه ام می گیرد. مادر هم با من آرام گریه می کند. می دانم به خاطر دل من است که بی تاب است، والا رنج دنیا که تقدیر نوشته اش بوده و هست و آن قدر هم با رضایت در آغوش گرفته که دنیا اگر انسان بود، حتما دست در گردن مادر، عکس یادگاری جهانی می گرفت. آوار می شوم کنار مزار. دیگر برایم مهم نیست چادرم خاکی شود و اتویش به هم بخورد. رنگ دنیا کاملا پاک شده و حالا مات مات است. قبلا گاهی فکر می کردم سبز است. یک وقتی آبی آسمانی بود. با پدر بزرگ، مادر بزرگ که زندگی می کردم زرد و سبز و آبی با هم بود. همین هم می شد که گاهی آرام بودم، گاهی پرنشاط . گاهی شدیدا درون گرا. خیلی که احساس تنهایی می کردم، طوسی می شد. نه سفید و نه سیاه. این رنگ روزهایی بود که دلم می خواست فراتر از محدوده بدنم، روحم را پرواز بدهم و بیایم در آغوش خانواده، بال بال می زدم تا کمی آرام بگیرم. روزهای طوسی ام را دوست نداشتم. حسرت می کشیدم برای نداشته هایم و حاضر نبودم که داشته هایم را ببینم و آرام شوم و خودم را رنج می دادم. همیشه فکر می کردم بدتر از این نمی شود؛ وشد و شد و شد و.. حالا این برزخ قرمز و نارنجی که در آن، رنجش از همه بیش تر است. در سرزمینی هستم که رنگ هایشان برایم معنا ندارد، مقابلم جنگل وحشتناک آتش است . - سلام عزیزم! وای لیلا جون! الهی بمیرم! فرصت نمی کنم که از جایم بلند شوم. مادر مصطفی در آغوش می گیردم و من سعی می کنم که گریه نکنم. ضعیف نباشم مقابل کسی که نمی دانم دوست است یا.. وقتی از آغوشش جدایم می کند، به صورتش نگاه نمی کنم. دقیقا کنارسمت چپ قاب دایی، مصطفی نشسته و سمت راست علی و من. به صورت علی نگاه می کنم. ابروهایش را به هم کوک زده اند و پلکی که نگاهش را تنگ کرده و زوم شده روی صورت من. به مصطفی نگاه نمی کنم. دست مصطفی دراز می شود. مادرش لیوان های آب میوه را می گیرد. تعارف مادرم می کند و من، برنمی دارم. فلجم انگار. دستم را می گیرد و حلقه می کند دور لیوان. - بخور عزیز دلم. چرا دیشب زنگ نزدی؟ چرا ان قدر خودت رو اذیت کردی؟ دوباره سرم را می بوسد. - بخور دخترم. بخور، برات همه چیز رو تعریف می کنم. این مصطفی رو هم همین جا فلکش می کنم که نذاشت برات همه چیز رو بگم. وای خدایا پس چیزی بوده و هست. لیوان از دستم می افتد. علی می گیرد. کمی روی قبر می ریزد. - ليلا! فریاد على است. می آید روی قبر. لیوان را می گذارد روی لبم و با تحکم می گوید: - بخور! اگر آنها نبودند حتما می گفت: #نرجس_شكوريان_فرد #رنج_مقدس ٭٭٭٭٭--💌 #ادامه_دارد 💌 --٭٭٭٭٭ #کپی_کلیه_رمانها_فقط_با_ایدی_و_لینک_کانال_مجازه 🚫 ( بجز رمان های این نویسنده بزرگوار که نشرش به خواست نویسنده آزاده 😉 ) @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان های دیگری)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_صد_چهل_چهارم ناخودآگاه ذهنم مشغول به اين قضيه شد. آخر شب از سهيل خواستم مرا به خانه برساند، هر چه گلرخ و سهيل اصرار كردند كه شب همان جا بخوابم، قبول نكردم. فقط در خانه خودم احساس راحتى و آرامش مى كردم. وقتى در خانه را باز كردم، انگار همه چيز جاى خالى حسين را فرياد مى زد. جلوى تلويزيون نشستم و سعى كردم خودم را مشغول كنم، اما بيهوده، صورت مظلوم حسين پيش چشمم بود و كنار نمى رفت. تلويزيون را خاموش كردم، با حوصله وضو گرفتم و سر سجاده ام نشستم. آهسته شروع به خواندن دعا از داخل كتاب كهنه و قديمى حسين، كردم. قلبم پر از آرامش شده بود. با زارى و التماس از خدا خواستم حسين را شفا بدهد. كارى كند تا دوباره در كنار هم زندگى كنيم. انقدر دعا خواندم و راز و نياز كردم تا روى همان سجاده از حال رفتم. پايان فصل 42 فصل چهل و سوم حسين هميشه همين طور بود . وقتي تصميمي مي گرفت محال بود منصرف شود. با بغض بدرقه اش كردم. اين چه نذري بود؟ چرا بايد مي رفت ؟ در سكوت مشغول خواندن جزوه هايم شدم. با بلند شدن سر و صداي مسجد محل و كوبش سنج و طبل هاي دسته ديگر نتوانستم طاقت بياورم. جزوه هايم را گوشه اي انداختم و پشت پنجره رفتم. لحظه اي دلم براي خانه پدرم تنگ شد. با مادرم جلوي در مي رفتيم و دسته عزاداران را نگاه مي كرديم. مادرم روزهاي عاشورا شله زرد مي پخت و بين در و همسايه پخش مي كرد. البته هيچوقت نگفته بود چه نذري داشته كه با برآورده شدنش هر سال روزهاي عاشورا شله زرد مي پخت. ناخودآگاه گوشي تلفن را برداشتم و شماره خانه مان را گرفتم. منتظر ماندم . فقط صداي بوق مي خواستم گوشي را بگذارم كه صداي گرفته مادرم بلند شد : - بفرماييد .... قلبم تند تند مي زد . وسوسه شدم صحبت كنم اما بعد پشيمان شدم صداي مادرم را كه هنوز مي گفت ‹الو› مي شنيدم . آهسته گوشي را گذاشتم. براي فرار از فكر و خيال و تنهايي به رختخواب رفتم. صبح وقتي از خواب بيدار شدم حسين رفته بود. با سرعت لباس پوشيدم و بدون خوردن صبحانه راهي دانشگاه شدم. آخرين جلسات كلاسها بود و همه بچه ها در هيجان شروع امتحانها بودند. وقتي وارد كلاس شدم استاد سر كلاس بود. كنار ليلا و شادي نشستم. از همان لحظه اول متوجه قيافه گرفته ليلا شدم. اما تا آخر كلاس نمي توانستم حرفي بزنم. سرانجام كلاس تمام شد و استاد از در بيرون رفت. فوري به طرفش برگشتم : چي شده ؟ شادي خنديد : هيچي بابا خودش رو لوس كرده .... به شادي نگاه كردم چي شده ؟ تو ميدوني ؟ ليلا با ناراحتي گفت : هيچي نشده يك كم حال ندارم. شادي دستش را تكان داد : چرت و پرت مي گه خودشو لوس مي كنه . عصبي گفتم : خوب تو اگه مي دوني بگو چي شده ديوونه شدم. شادي نگاهي به ليلا انداخت: بگم ليلا ؟ ليلا سري تكان داد و شادي با هيجان گفت : خانم داره مامان مي شه .... باورم نمي شد. لحظه اي مات و مبهوت نگاهشان كردم بعد با خوشحالي گفتم : - واي مباركه چقدر خوشحال شدم ... پس چرا گرفته اي ؟ ليلا با بغض گفت : برو بابا تو هم دلت خوشه ها ! درسها مو چه كار كنم ؟ هنوز دو ترم از درسم باقي مانده ... با خنده گفتم : خوب مامانت كمك مي كنه تازه تو و مهرداد پولش رو داريد پرستار بچه مي گيريد. بعد ساكت شدم . شادي پرسيد : مهرداد مي دونه ؟ ليلا سرش را به علامت منفي تكان داد . آهسته پرسيدم : حالا چند ماهي هست ؟ ليلا غمگين جواب داد : تازه يك ماهه ... شايد يك كاري كنم از دستش خلاص شم . شادي فوري بهش توپيد : خفه شو ! مي خواي قاتل باشي ؟ دلت مي آد يك بچه بيگناه رو بكشي ؟ ليلا مستاصل نگاهي به من انداخت با مهرباني گفتم : - ناراحت نباش اگه الان يك ماهه باشي تا بهمن فارغ مي شي ديگه از اين بهتر نمي شه . تعطيلات بين دو ترم تا ترم بعد هم كه مي دوني دانشگاه تق و لق است مي ره تا بعد از تعطيلات عيد و #سيزده_بدر اصلا لازم نيست مرخصي بگيري بعد هم ساعتهايي كه مي آيي دانشگاه بچه رو مي سپري به مادرت يا پرستار بعدش هم كه درست تموم مي شه سختي اش فقط يك ترم است. ليلا سري تكان داد و گفت : نمي دونم ... براي اينكه موضوع بحث را عوض كنم گفتم : بچه ها اين ترم هم مي آييد با هم بخونيم ؟ ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ @ROMANKADEMAZHABI ❤️ کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

🌼🍃🌼 📚 #عشقی_به_پاکی_گل_نرگس 🌼🍃 🌼 📝 نویسنده: #فاطمه_اکبری 🔻 #قسمت_صد_چهل_چهارم روبه روی خونه رسیدیم.بدون هیچ حرفی از ماشین پیاده شدم ومنتظرموندم امیرم بیاد. بعدازچندثانیه پیاده شدوبه سمتم اومد. امیر:چرانرفتید داخل؟ باتعجب نگاهش کردم وگفتم: +باانگشت دروبازمی کردم؟ سرش وتندتندتکون دادوگفت: امیر:آره آره کلیددست منه. بعدباصدای آرومی‌گفت: امیر:ببخشید. پوکرفیس نگاهش کردم که اصلااهمیت ندادو به سمت دررفت. کنجکاوشده بودم که بفهمم چش شده،سردرگم بودانگار! شونه ای بالاانداختم وبه سمتش رفتم. درو باز کردوبهم تعارف کردکه برم تو. رفتم داخل واونم دنبالم اومد. ازسنگفرشاکه ردمی شدیم نتونستم جلوی خودم ونگه دارم وپرسیدم: +امیرعلی زیرلب بله ای گفت، مرددبودم بپرسم یانه،دوباره گفت: امیر:بفرمایید،می شنوم. دل وزدم به دریاو گفتم: +چته؟ باتعجب گفت: امیر:بله؟ جلوی دررسیدیم، سریع گفتم: +هیچی، گفتم‌ از وقتی واسه ماشین پرسیدم رفتی تو لاکت.. سری تکون دادوچیزی نگفت. دروبازکرد،کتونیم ودرآوردم و وارد شدم. پشت سرم واردشدوسریع ازبه سمت پله هارفت. سریع گفتم: +امیر به سمتم برگشت وگفت: امیر:بله؟ +زودمیریم بیمارستان؟منظورم اینه وقت میشه من برم دوش بگیرم؟ سری تکون دادوگفت: امیر:بله فقط،سریع تربیاید. +اوکی. رفت بالا،منم به سمت آشپزخونه رفتم. سریع صبحانه روآماده کردم وچای روتوفلاکس ریختم. امیر با عجله از پله ها پایین میومد بدون اینکه حواسش باشه از پذیرایی خارج شد و به سمت حیاط رفت وهمچنان سرش به گوشیش گرم بود. من که سر از کارش در نیاوردم پووف بیخیالی کشیدم.حالا دیگه منم کارم تموم شد،نفس آسوده ای کشیدم وگفتم: +بالاخره تموم شد‌. بدو بدو ازآشپزخونه بیرون رفتم وازپله هابالارفتم وبه سمت اتاقم رفتم. به آیینه نگاه کردم، پوکیده بودم، ازخستگی و رنگ زرد و بی خوابی وهم بخاطرگریه هام چهره م حسابی بهم ریخته بودشونه ای بالاانداختم وبه سمت کمدرفتم ولباسام وبرداشتم وواردحموم شدم. ** ازحموم اومدم بیرون وپشت میزتوالت ایستادم وموهام وسشوارکشیدم.صدای زنگ‌گوشی اومد امیر بود: _بله؟ امیر:هالین خانم! سشوار رو خاموش کردم گفتم: +بله؟ گفت: امیر:خیلی زمان میبره حاضربشید؟ +تقریبا. کمی فکرکردوگفت: امیر:باشه بیرون منتظر میشم تاشماحاضربشید. +باشه. بدون حرف دیگه ای گوشی و قطع کرد... ایشش چه حساسه کوتاه بامن بیشترحرف میزنه. توخونه واینمیسته... وارداتاق شدم وازکمد مانتوجلوبازقرمزوشلوار وشومیز سفیدم وبرداشتم ولی نظرم عوض شد یک مانتو ساده وصورمه ای که جدیدخریده بودم روبا شال همرنگش پوشیدم. جلوی اینه ایستادم موهانو جمع کردم داخل شالم نگاهی به سرتاپای خودم انداختم وگفتم توهمینجوری هم خشگلی.. بیخیال ارایش شدم وکیف وگوشیم وبرداشتم ازاتاق رفتم بیرون. ازپله هارفتم پایین وجلوی درب پذیرایی ایستادم امیر کنار ماشین توی حیاط متفکر به زمین چشم دوخته بود سنگینیه نگاه منو حس کردکه روبه روش ایستادم سرش وآروم آوردبالا ونگاهم کردو دوباره نگاهش رفت پایین ومنم ازفرصت استفاده کردم بادقت نگاهش کردم، چشماش به طرز عجیبی زیبا بودو آدم وجذب می کرد، انگار متوجه نگاهم شده بود،سرفه ای کردکه باعث شدهول‌کنم،حرف کم آورده بودم هرچی سرزبونم اومدگفتم: +اوممم،چیزه من قهوه‌میخوام. متعجب گفت: امیر:خب بخورید! راست میگه دیگه هالین‌خنگ چراآمار میدی؟خب گمشوبخور. برای اینکه کم نیارم گفتم: +خب منظورم اینه‌دیرنمیشه؟ همچنان که سرش پایین بود گفت: امیر:اگه سریع بخورید نه‌. &ادامه دارد.... 🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼 📚@ROMANKADEMAZHABI❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌این رمان سفارشی کانال رمانکده مذهبی میباشد کپی شرعا اشکال دارد❌❌ کانال رپلای (دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان های ما و pdf رمان هایی دیگر)👇🏻👇🏻👇🏻 @repelay

🍃🥀🍃🥀 🥀🍃🥀 🍃🥀 🥀 ⚜هوالعشق ⚜ 📕#محافظ_عاشق_من🥀 ✍ به قلم : #ف_میم 🍃 #قسمت_صد_چهل_چهارم سید هادی چنان درگیر بررسی پرونده ها بود که متوجه صدا زدن های مهدا نشد . مهدا ضربه ی آرامی به میز زد و باعث شد سید هادی با تعجب به او نگاه کند و گیج بپرسد : چیزی شده مهدا خانم ؟ ـ چند بار صداتون کردم متوجه نشدین. ـ اِ واقعا ؟ ببخشید بفرمایین ـ من برم خونه هانا جاوید خبر بدم ـ تنها نرو بذار به یاسین بگم ـ نه لازم نیست اینم مثل... ـ بحث سر خطر و ... نیست تو خودت پنج تا مردو حریفی ، بحث سر اینکه که یه خانواده متمدن دختر چادریشنو تنها نصف شب نمی فرستن خونه رفیقش خبر بده ـ به این قضیه دقت نکرده بودم ـ الان دقت کن ـ خب بذارید به مرصاد خودمون بگم ـ نصف شبه ، بنده خدا خواب نیست ؟ ـ نه فردا آزمون داره الان احتمالا داره میخونه ـ خیلی خب ، زنگ بزن اگه اومد ، با داداشت برو اگه نبود ، با یاسین برو ـ چشم ، قربان به مرصاد زنگ زد و منتظرش ماند . با دیدن ماشین مادرش به سمت برادرش رفت و گفت : مرصاد چرا با لباس خونگی اومدی ؟ ـ میخوای بری خواستگاری برام ؟ ـ هن ؟ ـ طبق چیزی که تو گفتی برای عادی جلوه دادن قضیه لباس من خیلی هم پر کاربرده بعدشم نصف شبی من پاشم برات تیپ بزنم ؟ ـ باشه بابا قانع شدم بیا اینم آدرس فقط یکم عجله کن چون من اداره خیلی کار دارم راستی مامان بابا بیدار نشدن ؟ ـ نه فقط اختاپوس که همیشه مثل خرس قطبی عین سنگ می افته بیدار شد ـ مائده ؟ ـ نه گلای گلدون روی اپن ـ خب مثل ادم حرف بزن ـ تو هم مثل آدم گوش بدی ، مشکلمون حله ! هیچی دیگه مائده بیدار شد گفت کجا میری ؟ گفتم امیرحسین خورده زمین پاش در رفته میخوام ببرمش بیمارستان ـ حالا اگه گندش دربیاد چی ؟ ـ نه واقعا چار پنج ساعت پیش خورده زمین ولی به من چه که ببرمش بیمارستان داداش داره مثل برج ایفل ولی میخوام بعد اینکه تو رو رسوندنم برم جای محمدحسین بیمارستان پیشش ـ ینی از دیشب تا الان آقا محمدحسین پیششه ؟ ـ آره ـ بنده خدا این جوری خسته میشه که ـ آخی مامانم اینا ناخونش میشکنه ؟ اصلا تو چ... ـ بسه نمیخواد برا من دنبال راز پوآرو باشی رانندگیتو بکن ، بچه پرو &ادامه دارد ... 🥀🍃🥀🍃🥀🍃🥀🍃🥀🍃🥀🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌این رمان سفارشی کانال رمانکده مذهبی میباشد کپی شرعا اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay