🌺پيامبر(ص): کسى كه روز جمعه ناخنهايش رابگيرد، خداوند عزوجل درد را از انگشتانش خارج ودرمان وارد آن میکند و عمر و مالش زیاد می شود. 📚جامع الأخبارص333 @romankademazhabi ❤️

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_پنجاه_و_نهم #بخش_دوم قبل از اینڪہ من دهان باز ڪنم هادے مے گوید:میدونہ من از سوریہ سوغاتے نمیارم! چند لحظہ بعد یڪتا با ڪاسہ ے بزرگے ڪہ محڪم با دست هایش گرفتہ وارد اتاق میشود. هادے میخواهد ڪاسہ را از دستش بگیرد ڪہ نمے دهد،با لبخند دندان نمایے مے گوید:اول شاباش! هادے متعجب نگاهش مے ڪند و میگوید:وا! یڪتا اخم میڪند:زحمت ڪشیدم درستش ڪردما‌. هادے با لحن بامزہ اے میگوید:الهے بمیرم عرق از سر و روت میبارہ خستہ شدیا! یڪتا زبان درازے میڪند:حالا مے بارہ یا نمے بارہ مفتے نمیدم! هادے نگاهے بہ همتا مے اندازد و میگوید:فڪر نڪن نمیدونم مغز متفڪر این نقشہ هاے مسخرہ تویے. این را ڪہ مے گوید پقے میزنم زیر خندہ! هادے بہ سمت میز تحریر میرود و ڪیف پولش را برمیدارد،همانطور ڪہ اسڪناس دہ هزار تومانے اے بیرون میڪشد بہ سمت یڪتا میرود. اسڪناس را بہ سمتش مے گیرد:بیا اینم مزدت! یڪتا متعجب بہ اسڪناس نگاہ میڪند و مے گوید:تو ڪہ خسیس نبودے! هادے شانہ اے بالا مے اندازد:همینہ ڪہ هست. یڪتا پشت چشمے نازڪ میڪند و ڪاسہ را بہ دستش میدهد،همانطور ڪہ اسڪناس را از دستش میگیرد میگوید:اینو میذارم تو ڪیف پولم ڪہ برام برڪت بیارہ خان داداش! هادے سرے تڪان میدهد و بہ سمت تختش میرود،ڪاسہ را با احتیاط روے تخت میگذارد و پارچہ ے سفیدے از ساڪش بیرون میڪشد. با احتیاط مشغول حنا گذاشتن روے ڪف پاها و دستانش میشود،همتا و یڪتا هم ڪنارش مے نشینند و صحبت میڪنند. میدانم از الان دلشان براے هادے تنگ میشود میخواهند بیشتر با برادرشان وقت بگذرانند. یڪتا با خندہ مدام ڪف پاهاے هادے را قلقلڪ میدهد و صدایش را در مے آورد. همتا بہ شوخے میگوید:اسم آیہ رو ڪف دستت بنویس. این را ڪہ میگوید هادے بہ چشمانم زل میزند و میگوید:لطفا بیا منو از دست این دوتا نجات بدہ! لبخند دلربایے میزنم و بہ سمتشان میروم،همتا و یڪتا نگاہ معنا دارے بہ هم مے اندازند‌‌. همتا با ذوق و دقت ڪف دست و پاهاے هادے را با پارچہ ے سفید مے بندد تا حنایشان خشڪ بشود. نگاهے بہ ظرف حنا ڪہ ڪمے ازش ماندہ مے اندازم و میگویم:موها و ریشاتو حنا نمے بندے؟ هادے متعجب نگاهم میڪند ڪہ سریع ادامہ میدهم:اگہ روغن زیتون بریزے تو حنا و سریع بشورے رنگ نمیدہ! یڪتا این را ڪہ میشنود سریع بر میخیزد و بہ سمت در مے دود! در همان حین مے گوید:میرم روغن زیتون بیارم. هادے بلند مے گوید:یڪتا! نہ! بہ همتا نگاهے مے اندازم و باهم میزنیم زیر خندہ،هادے سرش را بہ سقف مے گیرد و میگوید:خدایا! خودت نجاتم بدہ اصلا شهیدم ڪن راحت شم از دست این دو قلوها و یار جدیدشون! قلبم مے ریزد! اخم میڪنم و ساڪت بہ زمین زل میزنم. چند لحظہ بعد یڪتا روغن زیتون بہ دست وارد اتاق میشود. هادے سریع میگوید:فڪرشم نڪن! یڪتا بے توجہ ڪمے روغن زیتون داخل حنا میریزد و با دست هم میزند. با خندہ دست حنایے اش را بہ سمت صورت هادے میبرد ڪہ هادے سریع سرش را عقب میڪشد و میگوید:دستتو بہ موها و ریشام زدے نزدیا! همتا هم دستش را حنایے میڪند و بہ سمت صورت هادے میبرد. با خندہ دستش را روے ریش هادے میڪشد و میگوید:هادے لے با ریش هاے قرمز! هادے بلند میگوید:واے بہ حالتون! آیہ خانم ببین دستہ گلہ توئہ ها! با شیطنت بہ سمتشان میروم و ظرف حنا را بر میدارم،هادے چشمانش را بستہ و براے همتا و یڪتا نقشہ میڪشد ڪہ با دست همہ ے حنا را روے موهایش میڪشم! همتا و یڪتا متعجب نگاهم میڪنند و هادے ساڪت میشود. لبم را بہ دندان میگیرم و مظلوم مے گویم:خب موهاش موندہ بود! این را ڪہ میگویم همتا سریع بلند میشود و میگوید:خودت میدونیو هادے! من رفتم! سپس با عجلہ از اتاق خارج میشود،یڪتا هم پشت سرش مے دود:وایسا منم اومدم! ڪمے میترسم ڪہ هادے میخواهد چہ واڪنشے نشان بدهد! آب دهانم را قورت میدهم و آرام میگویم:آقاے عسگرے! هادے با حرص نفسش را بیرون میدهد و چشمانش را باز میڪند. خشمگین بہ صورتم زل میزند ڪہ میگویم:چیزے نمیشہ ها! بلند شید سریع بشورید! نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے بہ صورتم مے اندازد و میگوید:فقط دلم میخواد شبیہ آنشرلے بشم علاوہ بر مو با ریشاے قرمز! حرفش ڪہ تمام میشود ریز میخندم،نگاہ جدے اش باعث میشود خندہ ام را بخورم. سرفہ اے میڪنم و چند قدم بہ سمتش برمیدارم،مُردد نگاهے بہ ریش هاے مشڪے اش ڪہ پشت حنا پنهان شدہ اند مے اندازم. دستم را بہ سمت صورتش ڪمے بالا میبرم و در نیمہ ے راہ برمیگردانم. هادے دستانش را نشانم میدهد و میگوید:دست و بالم بستہ س وگرنہ خودم حداقل درست روے ریش هام حنا میڪشیدم! خجول دوبارہ دستم را بلند میڪنم و بہ سمت صورتش میبرم،ڪمے لرز دارد! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ مورد رضایت است👉🏻 #برای_رفتن_به_اول_رمان_به_کانال_ریپلای_مراجعه_کنید @repelay

#مناجات دلم گرفته اقا😭😭اربعینمو امضا کن #بی_حسین_میمیرم😭😭😭 #اللهم_الرزقنا_کربلا ❤️ #پیشنهاد_دانلود_ویژه👌 @romankademazhabi فوروارد یادتون نره🙏

#تلنگر ✍این روزها ... 👌ســـــعے ڪن مـــــدافع #قــــــــــلبت باشے ازنـــــفوذ شـــــیطان ✅شاید سخت تر از مدافع #حـــــرم بودن مدافع قـــــــلب شدن باشد... 🌺" الْقَـــــلْبُ حـــــَرَمُ اللَّه "ِ قـــــلب، #حرم خـــــ❣ـــــداوند متعال است پس در #حـــــرم او غیر او را ســـــاڪن نڪن‼️ #الا_بذڪر_الله_تطمئن_القـــــلوب🌱 @romankademazhabi 🏴

🌺 @ROMANKADEMAZHABI 🌺 ﺍﮔﺮ ﻫﻨﮕﺎمے ڪہ "ﻏﯿﺒﺖ" مے ڪنیم،ﺑﺎنڪ ها بہ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩڪار ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺑﻤﺎﻥ برداشتہ ﻭ بہ حساب ڪسے ڪہ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﯿﺒﺖ مے ڪنیم ﻭﺍﺭﯾﺰ ڪنند😱 ﺑﺪﻭﻥ شڪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﺍﻣﻮﺍﻟﻤﺎﻥ ﺳﺎڪت مے ﺷﻮﯾﻢ!💴 ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻓﺎنے ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎے ﻓﺎنے ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺎقے ﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍے ﺑﺎقے ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ تر ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﻧﺪ؟!🤔 جواب با شما... نگذارید گوشهایتان گواہ چیزے باشد ڪہ چشم هایتان ندیدہ!👀 نگذارید زبانتان چیزے را بگوید ڪہ قلبتان باور نڪردہ!❤️ ✨صادقانہ زندگے ڪنید✨ ما موجودات خاڪے نیستیم ڪہ بہ بهشت میرویم،ما موجودات بهشتے هستیم ڪہ از خاڪ سر برآوردہ ایم!🌷 @ROMANKADEMAZHABI ❤️

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_شصت_و_چهارم #بخش_دوم دوبارہ میگویم:آخہ... نورا سریع بہ سمتم برمیگردد،صورتم را با هر دو دستش قاب میڪند و با بغض میگوید:هادے رو دیدے بهش بگو نورا مجبورم ڪرد مشڪے بپوشم،من حرفاے بقیہ رو باور نڪردم بگو نورا گفت زشتہ بدون لباس مشڪے بیام! سپس صورتم را رها میڪند و رو بر مےگرداند! لبخند ڪم جانے میزنم و شروع میڪنم بہ تعویض لباس هایم،بگذار فڪرڪنند من باورم شدہ... 💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔 پدرم ماشین را خاموش میڪند و از آینہ نگاهے بہ صورتم مے اندازد. رو بہ مادرم میگوید:پیادہ شید! مادرم نگران بہ سمت من برمیگردد،آرام میگوید:آیہ! میخواے تو با بابا برگردے خونہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و ڪنجڪاو نگاهم را بہ خانہ هادے اینا مے دوزم. روے تمام دیوارها پرچم هاے مشڪے رنگِ عرض تسلیتِ ڪوچڪ و بزرگ نصب شدہ،سرڪوچہ شان هم بنرے بزرگ نصب ڪردہ بودند ڪہ عڪس خندان هادے رویش نقش بستہ بود و نوشتہ بود "شهادت مبارڪ هادے جان!" مقابل در پر از دستہ گل هاے بزرگ است،چند مرد با لباس مشڪے ایستادہ اند. از میان شان چهرہ ے ناصر را تشخیص میدهم،دلم یڪ جورے میشود! فقط چند متر با هادے فاصلہ دارم،انتظار و فاصلہ تمام شد! شوق عجیبے تمام وجودم را فرا گرفتہ مثلِ ڪودڪے ڪہ روز اول مدرسہ اش باشد! بے قرار میگویم:پیادہ نمیشیم؟! پدرم آہ غلیظے میڪشد و ڪمربندش را باز میڪند،آرام لب میزند:پیادہ شید! پدر و مادرم مضطرب پیادہ میشوند،سریع در را باز میڪنم و پیادہ میشوم روے پا بند نیستم! نورا ڪنارم مے ایستد و دستم را محڪم میگیرد:باهم بریم! پشت سر پدر و مادرم راہ مے افتیم،مردها با پدرم دست میدهند و تسلیت میگویند. بے توجہ بہ آن ها نگاهم را بہ حیاط مے دوزم،بوے اسپند و گلاب و صداے همهمہ با هم مخلوط شده‌. وارد حیاط ڪہ میشویم جمعیت بیشترے را مے بینیم،چند مرد با لباس نظامے گوشہ ے حیاط ایستادہ اند. پسرے با هر دو دست صورتش را پوشاندہ و هق هق میڪند،پسر دیگرے هم ڪنارش ایستادہ و سعے دارد آرامش ڪند! جلوتر ڪہ مے رویم چهرہ شان را میبینم،محسن هق هق میڪند و آرش سعے دارد آرامش ڪند! آرش میخواهد محسن را در آغوش بڪشد ڪہ نگاهش بہ من مے افتدد. همین ڪہ من را مے بیند سرش را پایین مے اندازد،آرام ولے پر انرژے میگویم:سلام! چندبار لبانش را تڪان میدهد اما صدایے از گلویش خارج نمیشود،متعجب نگاهش میڪنم وقتے براے این حرف ها ندارم! باید زودتر هادے را ببینم! از میان جمعیت و نگاہ خیرہ شان رد میشویم و خودمان را بہ سالن مے رسانیم،در سالن جاے سوزن انداختن نیست! اڪثر جمعیت زن هاے سیاہ پوشے هستند ڪہ نوحہ مے خوانند،بے اختیار دستِ نورا را محڪم مے فشارم،این مجلس شباهتے بہ مراسم عقد ندارد...! با ترس نگاهم را در جمعیت مے چرخانم،خبرے از هادے و فرزانہ و مهدے و همتا و یڪتا نیست! میخواهم چیزے بگویم ڪہ نگاهم بہ یاس و علیرضا مے افتدد،علیرضا بہ عصاے فلزے اے تڪیہ دادہ و اشڪ مے ریزد. آرام میپرسم:پس خودشون ڪجان؟! مادرم بہ سمت زن ها میرود و میگوید:بیا بشین حالا! با نزدیڪ شدن ما بہ جمع همہ ے نگاہ ها روے من ثابت میشود،معذب و نگران سرم را پایین مے اندازم. صداے پچ پچ ها و آہ ڪشیدن هایشان حالم را بد میڪند،بے قرار نگاهم را در اطراف مے چرخانم. چند نفرے را میبینم ڪہ روے پلہ ها و نزدیڪ اتاق هادے ایستادہ اند،سریع دستِ نورا را رها میڪنم و بہ سمت پلہ ها میدوم. حتم دارم هادے اینجاست! بویش را حس میڪنم! مادرم پشت سرم مے آید:ڪجا میرے آیہ؟! سپس بازویم را میڪشد،نفس نفس زنان بہ سمتش برمیگردم و میگویم:پیش هادے! اشڪ از چشمانش سرازیر میشوند،با حرص مے گوید:اصلا برمیگردیم خونہ! میخواهد دوبارہ بازویم را بڪشد ڪہ نورا سریع میگوید:مامان الان نرہ ببینہ تا ابد باورش نمیشہ! یہ عمر میشینہ پاے تلفن و چشمشو میدوزہ بہ در ڪہ شاید هادے زنگ بزنہ یا برگردہ! بذارہ برہ! سپس شرمگین نگاهش را از صورتم مے گیرد و دستِ مادرم را از بازویم جدا میڪند. عصبے میگویم:چے میگید شماها؟! هادے برگشتہ! پلہ هاے شیشہ اے را یڪے دوتا میڪنم و خودم را بہ طبقہ ے دوم مے رسانم. همانطور ڪہ نفس نفس میزنم بہ در اتاقِ هادے خیرہ میشوم،نازنین و حلما و زنے ڪہ نمے شناسم ڪنار در ایستادہ اند و با اشڪ بہ داخل خیرہ شدہ اند. نفس بلندے میڪشم و با قدم هاے بلند نزدیڪشان میشوم،نازنین و حلما نگاهم میڪنند. نازنین با دیدنم هق هق میڪند میخواهد بہ سمتم بیاید و در آغوشم بڪشد ڪہ سریع وارد اتاق میشوم! همتا و یڪتا گوشہ ے اتاق نشستہ اند،همانطور ڪہ یڪ دیگر را در آغوش ڪشیدہ اند زار میزنند. بے جان نگاهم را از آن ها مے گیرم و بہ وسط اتاق خیرہ میشوم. شے چوبے بزرگے در اتاق هادے جا خوش ڪردہ،شے چوبے بزرگے ڪہ بہ آن مے گویند تابوت! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ مورد رضایت است👉🏻 #برای_رفتن_به_اول_رمان_به_

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_شصت_و_چهارم #بخش_سوم شے چوبے بزرگے ڪہ روے آن پرچم سہ رنگِ ڪشورم ڪشیدہ شدہ،شے بزرگ چوبے اے با روڪش پرچم ایران ڪہ بہ آن مے گویند تابوتِ شهید! فرزانہ ڪنار تابوت نشستہ و نگاهِ بے جانش را بہ داخل تابوت دوختہ،زیر لب چیزهایے زمزمہ میڪند و مهدے سعے دارد از تابوت جدایش ڪند! فرزانہ بدون توجہ مثل جانش تابوت را گرفتہ و سرش را روے جسم برجستہ اے ڪہ داخل تابوت است گذاشتہ. چشمانش را بستہ،اینگونہ گودے هاے زیر چشمانش بیشتر توے چشم مے زنند! صورتش رمق و جانے ندارد و لبانش خشڪ اند،گویے انقدر گریہ ڪردہ ڪہ دیگر اشڪے برایش نماندہ! با دست شے برجستہ را نوازش میڪند و بدونِ جان برایش لالایے میخواند! صدایِ لرزانش قلبم را بہ هم مے ریزد! _لالا لالا گلم لالا! لالا لالا بهارم... دوبارہ تڪرار میڪند:لالا گلم لالا! لالا بهارم... ناگهان سرش را بلند میڪند،آرام چشمانش را باز میڪند و نگاهش را بہ داخل تابوت مے دوزد. حس و جانے در نگاهش نیست! بدنم بہ لرزہ مے افتد! شروع میڪند بہ باز ڪردن پارچہ ے سفید از دور شے برجستہ و یا شاید جسمِ هادے،انگار حواسش بہ من نیست! با باز شدن پارچہ ے سفید نیم رخ هادے را مے بینم! چندبار چشمانم را باز و بستہ میڪنم،اما باز همان صحنہ را مے بینم! مبهوت لبانم را تڪان میدهم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود! نفسم بہ شمارہ مے افتد،داخلِ تابوت هادے دراز ڪشیدہ! میخواهم بہ سمت تابوت قدم بردارم ڪہ حس از تنم مے رود و با صورت مے افتم روے زمین! صداے "یا زهرا" گفتنِ مهدے در گوشم مے پیچد،بہ زور سرم را بلند میڪنم و بہ تابوت خیرہ میشوم. مهدے با عجلہ بہ سمتم مے آید میخواهد ڪمڪم ڪند بایستم ڪہ نفس نفس زنان میگویم:نہ! نہ! دستانش را پس میزنم و سعے میڪنم دست ها و پاهایم را بہ حرڪت دربیاورم! بہ زور چهار دست و پا خودم را بہ سمت تابوت مے ڪشانم،در هر قدم زانوهایم از هم مے پاشند و با صورت بہ زمین میخورم! مثل ڪودڪے ڪہ تازہ یاد گرفتہ چهار دست و پا برود! این فاصلہ یڪے دومترے چقدر زیاد شدہ! نیمہ جان خودم را پاے تابوت مے رسانم،مات و مبهوت بہ داخل تابوت نگاہ میڪنم. هادے ڪفن سفید بہ تن در تابوت دراز ڪشیدہ،صورتِ سفیدش ڪبود و رنگ پریدہ بہ نظر مے رسد،چشمانش بستہ اند،ریشش از وقتے ڪہ راهے اش ڪردم بلندتر شدہ و لبانِ خشڪش بہ لبخند باز شدہ اند! چقدر آرام و معصوم خوابیدہ! با دستانِ لرزانم تابوت را میگیرم و بہ صورتِ هادے زل میزنم. صداے هق هقِ چند روز پیش یاس در سرم مے پیچد:شَ...شَ...شهید شدہ! گریہ هاے مادرم،بے قرارے هاے پدرم،اشڪ ها و نگاہ هاے نورا،صدا و صورتِ مهدے مثل پتڪ روے سرم ڪوبیدہ میشود! ڪسے در گوشم زمزمه میکند:هادے شهید شدہ! نفس هایم بہ شمارہ مے افتند،انگار من هم دارم جان میدهم. فرزانہ بدون اینڪہ نگاهم ڪند همانطور ڪہ صورتِ هادے را آرام نوازش میڪند میگوید:هادے جان! پسرم! ببین ڪے اومدہ! تازہ عروست اومدہ مامان! بخاطرہ آیہ پاشو! چشمانم را مے بندم،نمیخواهم این ها را بشنوم،صداے گریہ ها و نالہ ها اعصابم را بہ هم ریختہ. لبانم مے لرزند،با صدایے خفہ میگویم:مے...مے...خوا...م... حرف زدن هم یادم رفتہ،مهدے ڪنارم مے نشیند و دستش را روے ڪمرم مے گذارد. با غم لب میزند:میخواے باهاش تنها باشے بابا؟! بدون اینڪہ نگاهم را از هادے بگیرم سرم را تڪان میدهم،مهدے نفس عمیقے میڪشد و بہ زور مے ایستد. همانطور ڪہ بہ سمت فرزانہ مے رود میگوید:همتا! یڪتا! پاشید برید بیرون! یڪتا هق هق ڪنان بہ سمت تابوت مے دود و محڪم لبانش را روے پیشانے هادے مے چسباند. اشڪانش روے صورت هادے لیز میخورند،تمام تنش مے لرزد. مثلِ شبِ قبل از اعزام هادے میگوید:خیلے دوستت دارم داداشے! همتا ڪمڪ میڪند یڪتا بلند شود،با قدم هاے سست از اتاق بیرون مے روند. مهدے آرام میگوید:فرزانہ جان! پاشو بریم وقت تنگہ بذار آیہ ام باهاش خداحافظے ڪنہ! تمامِ سهم آیہ از تو همین است عزیزدلم! یڪ وقتِ ڪوتاہ براے خداحافظے! نیامدہ دارے مے روے... فرزانہ نفس عمیقے میڪشد و مے نالد:آخ! حلما و نازنین وارد اتاق میشوند و ڪمڪ میڪنند فرزانہ بایستد،مهدے با نگاهش فرزانہ را بدرقہ میڪند. فرزانہ ڪہ میرود مهدے دستِ لرزانش را آرام روے قفسہ ے سینہ ے هادے میگذارد،صورتش را بہ صورتِ هادے مے چسباند و چند نفس عمیق نفس میڪشد. زمزمہ میڪند:نمیگم ڪمرم شڪست بابا! نہ! رو سفیدم ڪردے پسر! پدرِ رو سیاهتو شفاعت ڪن! این را ڪہ میگوید بوسہ ے عمیقے روے گونہ ے هادے مے نشاند و سریع بلند میشود. با دست اشڪ هایش را پس مے زند،با ڪمر خمیدہ اش چہ خواهد ڪرد...؟! صداے بستہ شدن در ڪہ مے آید سرم را ڪمے جلو میبرم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ مورد رضایت است👉🏻 #برای_رفتن_به_اول_رمان_به_کانال_ریپلای_مراجعه_کنید @repelay