در وصفت نمیدونم چی بگم واقعا از کدوم لطفات که در حقم کردی تشکر کنم؛ از چی بگم، از زمان هایی که توی مرداب زندگی غرق شده بودم و کشتی نجاتم شدی ، از زمانایی که غول افسردگی تمام وجودمو گرفته بود و باز تو بودی از وقتایی که اشکای صورتمو فقط تو بودی پاک کردی و پای حرفام نشستی خواستم یه تشکری کنم ازت که ممنون به دادم رسیدی توی روزای غمگین و شادم آرام‌جای من شدی :)💙 شاید سالروز تولدت یه تاریخی باشه که من بتونم از تمام این کارهایی که درحقِ من کردی تشکر کنم و یادآوری کنم که چقدر خوشحالم از بودنت و دوست دارم اَدیث مایع به جامد شدنت مبارک سوتون😀

دنبال متنای بالابلندِ تبریک به خودم نیستم ولی تنها چیزی که تولد به تولدم متوجه میشم این بود‌؛اگر سال اول نوجوونیت بیست تا دوست جمعن دورت،شادی تولدتو با اونا تقسیم میکنی سال بعدش نصف میشه تعدادشون. و همینطور ادامه داره تا وقتی بیست سالته یه کیک جلوته؛ خودت و دوست قشنگت سایَت.

امیدوارم نِکسم تیکه کلامش دیوونه نباشه..

توقع نداشتن از هیچکس بهترین کاریه که میتونی برای اعصابت بکنی.

دلم میگه تنها شدی، مغز میگه گور پدرش.

باشه ولی قرار بود اون قسمتِ تو نبودی من هیچ ***نبودمو اضافه کنی. پ ن؛ اینهمه عکس باوقار خانومانه داشتم دیوب سم ترین عکسمو اخه؟

منتغیه.

" چقد ستم فضای مجازی چقد عوضین ادماش چقد دل میشکنین " همونی که ایشون گفت. کاش میشد این جمله هارو پروفایلم کنم.

حق تا ابد.

برای عرف جامعه زندگی کردن باید احساساتت رو قربانی کنی.

اغوا گره.