خسته نیستم.

وقتایی هم که غرق میشی تو رویای خودت و یادت میره کجایی هم بحثش جداست.

خودم را با هزار زور زحمت به گوشی ام رساندم. انگار که گوشی آهن ربای همسو و دافع من است.. سعی کردم ژولیدگی روحم را قایم کنم. سخت بود و تا سقف آسمان خاطره هایی تداعی شد،که از درد فقط لبخندی بی زرق برق زدم. چشمی به هم زدن خودم را به صفحه چتش که مایه رنج و امیدم بود، رساندم. هر چیزی که تمام این مدت در ذهنم خفه کردم را برایش تایپ میکردم. نوشتم و نوشتم آنقدری که چشمم به ساعت دوختم، یک دوم ساعت را به هیچ گذرانده بودم. اینبار عقل خود سر هم من را دفع میکرد از خود. عقلم با خشمی رضایت نمیداد ارسال شود حرفِ مدتها بدون او بودن را. پاکش کردم و چند دقیقه ای خیره به صفحه چتش ماندم. نشد،شایدهم نخواستم بی وفایی را به رخ خود بکشم. به سرم زد و بصورت ناشناس شاعرانه ترین طبع خود را به کار گرفتم و از خیالش درسرم نوشتم.دنبال جواب هم نبودم فقط میخواستم یاد آوری کنم من هنوز میدانمت و بودنت حتی زیبا تر از قبل است. دلی که صاحبش رابشناسد اما صاحبش اعتنایی نکند،ناکام میماند. ناکام از دوست داشته شدنی که لایقش است. باز هم برایش نوشتم از زیبا ترین صداهایی که به واسطه هم در گوشمان پیچ تاب میخوردند . به او یاد اوری کردم جبر من در یاد توست و اختیار تو در فراموشی ام. با سکوتش خون می انداخت در دلم اما چه میشود کرد؟ زجر و عشق خویشاوندی دیرینه باهم دارند. من تورا از همان خدایی خواستم که تورا از من جدا کرد و حالا بالاجبار دلم را بی هوا میکنم تا هوائیت نشود. و گاهی هم مینویسد برایت، در خیالش گاهی هم باشماره ای ناشناس که صاحبش را فراموشش نشود..

دوست دارم برم بهش بگم خیلی داری از جون مایه میزاری و منتظری برای بزرگ شدنم بهتره بیخیال شی. سنگینیه انتظارت تا اینجام میاد حاجی.

هی یادم میره فراموشت کنم.

خیلی برام سخته که انگشت میانی مناسبی برای جواب دادن دارم ولی تهش اینه بگم اقا/خانم محترم حد خودتونو رعایت کنید.

تو>>>>> همه

به اندازه تنهائیام دوستت داشتم.

از اینجا که منم، باید ما باشیم..

هر چند وقت یبار بهم میگن هنوزم دوستش داری؟ سگ خانم مگه لباسه،خوراکیه،اسباب بازیه که دلمو بزنه؟

ما گل همیشه بهاریم حتی فک نکن که خزونیم-

وقتایی هم که با تمام خستگی هات خودتو ول میدی رو تختت هم بحثش جداست.