چرا آهن‌رباها یا برخی اشیا به محل تزریق واکسن کروناویروسها می‌چسبند؟ نه میکروچیپی در کار است و نه پروتز و فلز در زیرپوست و اندام فرد ( البته من حتما و کاملا، احتمال وجود #تراشه ها و یا نانو #رباتها و یا موارد دیگه مشکوکرو رد نمیکنم ) نه اینکه این افراد دروغ می‌گویند یا تردستی خاصی بکار می‌برند. جواب وجود SPION ها در واکسنهاست یعنی نانوپارتیکل‌های سوپرپارامگنتیک اکسید آهن برای دلیور RNA به سلولها. نانوپارتیکل سوپرمگنتیک اکسید آهن (SPION) یک روش انتقال دارو هستند. این نانوذرات به صورت مگنتیت، مگمیت و هماتیت هستند و شکل آنها کروی، مکعبی، شش ضلعی، خوشه‌ای، میله‌ای، پلیمری، سورفاکتانتی، با پوشش طلا، و مخلوط با سیلیس است که انواع کروی مصارف بیشتری دارند. قابلیت داشتن میدان مغناطیسی بسیار قوی در حد نانو دارند که این موضوع باعث ایجاد حرکت چرخشی و داشتن اِسپین برای آنها می‌شود. از لانتانید و منگنز و سایر عناصر نیز بصورت نانوذرات استفاده شده است اما اکسید آهن تا کنون بهترین آنها بوده است. این نانوذرات نهایتا به کبد و طحال منتقل می‌شوند و احتمالا از آن طریق دفع یا در بدن ذخیره می‌شوند. اندازه‌های کوچکتر از ۱۰ نانو و بزرگتر از ۲۰۰ نانو برای بدن انسان سمی هستند و دامنه ۳۰ تا ۵۰ نانو در تحقیقات پزشکی استفاده می‌شوند. در صورت افزایش غلظت برای بدن سرطانزا هستند و اگر حتی مقداری بیشتر از حدی که هنوز ناشناخته است، وارد بدن شوند باعث موتاسیون سلولها و ایجاد 《سرطان》 می‌شوند. البته در دوزهای پایین و مجاز هم موجب 《سرطان غدد بزاقی و ساب‌مندیبولر》 و 《سرطان کبد》 شده‌اند. خصوصیات و رفتار in vivo آنها هنوز ناشناخته است و بهیچوجه قابل کنترل نیست. با توجه به پتانسیل زتا، ایجاد ترکیبات ثانویه و رادیکالهای آزاد و مخرب و نحوه اکسیداسیون، بُعد هیدرودینامیکی، قابلیت پراکندگی و مغناطیسی و تاثیر مغناطیس نواحی مختلف بدن بر آنها، نحوه تعامل با سلولهای مختلف و اجزای سرم، تقریبا بهیچوجه کنترل دقیق‌آنها میسر نیست. در مواردی قابلیت انتقال به بافت هدف با مغناطیسی خارجی را داشته‌اند. سطوح منفی و هیدروفوب آنها در مواردی باعث تجمع خوشه‌ای می‌شود، که در سیستم عروقی باعث تولید 《ترومبوز و لخته》 می‌شوند. با ایجاد رادیکال آزاد ناشی از واکنشهای اکسیداسیون موجب اکسیداسیون DNA و پروتئین‌ها و آسیب به آنها می‌شوند. براحتی با هیستیدین، پرولین، کینینوژن، پروکالکرئین، مانوز، سرین، آپولیپوپروتئین‌ها، گلیکوپروتئین‌ها و 《فاکتورهای انعقادی》 ترکیب می‌شوند و ساختار آنها را تغییر می‌دهند. در استفاده برای رساندن دارو یا مواد به سلول، با پوشش‌های سازگار با زیست نظیر لیپید یا سورفاکتانت ترکیب داده می‌شوند و پس از ادغام با سلول، اکسید آهن برهنه می‌شود که بخاطر استرس اکسیداسیون بالا می‌تواند سمیت شدید سلولی ایجاد کند. 《ماکروفاژ》هایی که این نانوذرات را می‌بلعند، بعدها دچار 《اختلال کارکرد و آپوپتوز》 می‌شوند. تجمع آنها در سلولهای سرطانی پستان انسان، موجب 《افزایش فعالیت و جمعیت سلولهای سرطان پستان》تا دو برابر شده‌اند. کاربرد آنها بطور آزمایشی در تحویل دارو به سلولهای سرطان نازوفارنکس که با پروتئینی از HIV برای پوشش زیستی و تحویل اختصاصی در محل پوشانده شده بود، باعث 《مقاومت و درمان‌ناپذیری سرطان نازوفارنکس در ادامه تحقیقات》 شد. نانوذراتی که به "کلیه ‌ها" می‌رسند یا وارد "غددلنفاوی" می‌شوند، طول عمر طولانی‌تری در بدن پیدا می‌کنند که هنوز زمان پاکسازی آنها نامشخص است. برخی نانوذرات ممکن است در 《پروتز‌های مفصلی》 تا مدتها گیر بیفتند. آنها باعث سمیت ریه‌ها در موشهای صحرایی و سمیت متوسط در 《قلب، کلیه و مغز》 میمون‌ها شده‌اند. کهیر، راش پوستی، اسهال و تهوع و استفراغ از عوارض کوتاه‌مدت نانوذرات نامبرده هستند. دمای بافت‌ها، تب و هیپرترمی و بالا بودن فشار خون از طریق تغییر میدان مغناطیسی و بار الکتریکی و دما، بر روی عملکرد آنها تاثیر می‌گذارد. نکته۱: البته از دلایل دیگه چسبیدن اشیا به پوست، وجود نیروهای مرتبط به الکترونها(الکترواستاتیک) و اصطکاک سطحی پوست هست. نکته۲: در واکسنهای ایرانی وچینی، وجود برخی موارد گفته شده مشهوده.و البته خطر در این واکسنها اغلب راجع به حاملهای الومینیومی سامان اسماعیلی محقق و درمانگر طب نوین (گیاهی) #بهار_۱۴۰۰ @tebegiahiebartar 📌 https://eitaa.com/roshangaraneh_yas