✴️ناانسان‌گرایی در معنویت‌های نوظهور ✍️یکی از مبانی مشترک اغلب معنویت‌‌های نوپدید، مفهوم «#ناانسان_گرایی» است که البته ریشه در شاخص «#ناالهیات‌»‌ این جریان‌‌ها دارد. نانسان‌گرایی به معنای نفی ارزش‌ و عاملیت انسان در جهان و زندگی خویش و در عین‌‌حال، نفی اعتقاد به عاملیت خداوند است،‌به طوری‌که اموری موهوم نقش تعیین‌کننده در جهان و زندگی بشر پیدا می‌کنند. 🔺فیخته معتقد بود «مفهوم خدا چیزی جز فرافکنی خود انسان نیست» و حالا با #آنیمیسم شبه‌علمی، مفهوم خدا به تمام طبیعت فرافکنی می‌شود و انسان در برابر نیروهای مرموز و ناشناخته‌ای در طبیعت متصور است، به زانو درآمده‌است. شبه‌جنبش‌های معنوی سایر پدیده‌ها از اجرام سماوی گرفته تا حیواات و بلورها را در زندگی #انسان مؤثر می‌پندارند و حقیقت غایی خلاقیت را دز تمام کاونات منتشر می‌بینند و نیز تمام طبیعت را به جهت برخورداری از روح و زندگی و شعور و خلاقیت، واجد عنصر الوهیت درونی می‌شمارند و انسان به جای جستجوی خداوند باید به همسازی با طبیعت و هم‌فازی با کاونات برسد. حتی جانوران را به عنوان خالص‌ترین نمونه‌های زندگی طبیعی، الگو و سرمش خود قرار دهد. در اینجاست که نااومانیسم در معنویت‌گرایی جدید، نقاب از چهره می‌اندازد. 📚منبع: مظاهری‌سیف، حمیدرضا، «مبانی معنویت‌گرایی جدید(انیمیسم شبه‌علمی، ناانسان‌گرایی و ناالهیات»، از سری مقالات ارائه‌شده به همایش «معنویت‌های نوظهور؛ شاخصه‌ها و نقدها» @Feraghvaadyan