درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند... معنی کور شدن را گره ها می فهمند... سخت بالا بروی ،ساده بیایی پایین... قصه تلخ مرا سرسره ها می فهمند... وقتی این کلیپ را دیدم، فقط یاد این چند بیت افتادم... یاد همدردی واقعی! کسی که راهی را به اجبار رفته و زیر بار مصیبت‌هایش خسته است و حالا دلش میسوزد که تو به اصرار همان راه را بروی... با درد برایت مینویسد با درد برایت میخواند با درد التماست میکند که نیا... این راه، راه آزادی نیست دره‌ی جهنمیِ اسارت است... پرتگاه پشیمانی است... و تو باز اصرار داشته باشی که سقوط کنی... چه میشود گفت؟ راهی که دختران و مادران افغانستانی به جبر روزگار رفته اند حالا حق انتخابش با توست، که برای یک مشت دلقک مجازی، برای لشکر سلبریتی های بی درد و بی عار، برای "حرف مفت معروفای بی صرفه" شعارهای توخالی را انتخاب کنی و بشوی یکی از تبار همان هایی که تو را آگاه نمیخواهند متفکر نمیخواهند آزاد نمیخواهند فقط و فقط #تن میخواهد... و تو باز اصرار کنی که سقوط کنی... چه میشود گفت؟ گاهی باید دردکشیده تلنگرمان بزند که خودمان همان درد سرمان نیاید، تا "جان پدر کجاستی" ها تکرار نشود... تا ابزار نشی با شعار تو خالی تا برده نشی با فرهنگ پوشالی... گاهی باید یک نفر که انتهای مسیر را دیده برایمان دردها را بگوید حتی اگر حقیقت تلخ باشد... راست گفته اند؛ آتش بگیر تا که بدانی چه میکشم احساس سوختن به تماشا نمی‌شود... هزار بار سوختم و گریستم برای #زن_زندگی_آگاهی... برای آگاهی...💔 #لبیک_یا_خامنه_ای ....🌸🌿.... @roshangarry ....🌸🌿....