یکی از چالش های مشارکت سیاسی که امسال در عرصه انتخابات داشتم این است که این دو روز بعضی ها تماس می گیرند و میگن چرا فقط بر روی یک کاندیدا تاکید داری و دو نفر دیگر را اعلام نمی کنی؟ بعضی ها میگن شما تکیف دارید که #اصلح را معرفی کنید و بعضی های دیگر می گویند تکلیف #جهاد_تبیین معرفی مصداق اصلح را هم شامل می شود و... استدلال هایی این چنین. من تصور دیگری از رای گیری دارم و حدس می زنم که ساختار انتخابات ایران و برخی رفتارهای رهبر انقلاب هم می تواند بر درستی این ادعا شاهد باشد. 1️⃣ انتخابات روز مشارکت توده های مردم است. روز نخبگی نیست. روزی است که #منِ_بزرگ جمعی ما - که هویتی دارد برای خودش- انتخابش را به نمایش می گذارد. نخبگان نباید این منِ بزرگ را سرکوب کنند. بلکه باید به استقبال آن بروند و چهارسال در ظرف این انتخاب برآمده از من بزرگ جامعه عمل کنند و برای حفظ یا بالندگی و پیشرفت آن عمل کنند. 2️⃣ غرض زندگی اجتماعی بزرگ شدن تک تک انسانهاست و انسانها با #رشد_اختیار شان بزرگ می شوند و اختیار در #مشارکت در عمل و اعمال نظر رشد می کند. ما طلبه ها مساله مان رشد انسان است و سیاستی متناسب با این نگاه را هم باید در پیش بگیریم. مثلا یک یا چند موضوع را به مردم معرفی کنیم که لازم است در انتخابات حاضر باشد، اما بقیه لیست را پر نکنیم تا آدمها مجبور باشند خودشان شاخص ها را بر شخصیت ها تطبیق دهند و بعد ذهنشان 4 سال درگیر باشد که تشخیص دهد مشارکت سیاسی اش به چه نتایجی رسید؟ این سیاست، با آن فرهنگ سازگارتر است. نظام مرید و مرادی نظام خوبی برای ساخت سیاست اجتماعی نیست. 🆔 @social_theory