سلام اگر نویسندگی را برای غایتی می‌خواهید، پس ملاک، همان رسیدن به غایت است؛ در این صورت شما نویسندگی را ابزار دیده‌اید. جایگاه، مقدار و بستر نشر را همان هدف تعیین می‌کند. حال شما باید بیندیشید که هدف چیست و چگونه باید برسید. اگر نویسندگی برای شما هدف است نه ابزار، دریایی است برای غواصی، نه محلی برای ماهی‌گیری، جنگل است برای قدم زدن و تنفس، نه شکار کردن، پس بنویسید؛ نه برای نشر و نه برای حشر غیر، که برای اندیشیدن، برای تربیت خویشتن... . حالا این عطش خودتان است که جایگاه، مقدار و محل نزول سیاهی قلمتان را تعیین می‌کند. بنابراین ابتدا به خودتان پاسخ دهید؛ نوشتن برای شما ابزار است یا هدف؟ به میزان فعالیت من و آقای فلان و خانم بهمان نگاه نکنید که مسئولیت‌ها، جایگاه‌ها، مشغله‌ها متفاوت است. و کلام آخر؛ گاه بیست سال برای خودتان می‌نویسید، ولی فقط یک‌بار، یک نوجوان، یک نگاه به یک نوشته شما می‌اندازد...، اگر مسیرش به صراطش تغییر کند، این شمایید که میوه درخت بیست ساله خود را میچینید و تا ابد از آن تناول می‌کنید. پس نتیجه‌های زودهنگام دلیل بر توفیق نیست؛ گردوهای زودرس هرچند پوست کاغذی‌اند، ولی منسوب به اسراییل‌اند، گرچه درشت‌اند، ولی بی‌طعم‌ و بی‌عطرند. اگر نویسنده‌‌اید، با نوشتن، خودتان را رشد دهید که خریدار خود خواهد آمد. به قلم: استاد علی فراهانی