هدایت شده از :)
بسم الله الرحمن الرحیم
< رگِ وِل >
چندروزپیش که طرفای اذان، روی صندلی گهواره‌ای نشسته بودم و لنگمو روی اون یکی لنگم، روی چارپایه آبیه‌ی نماز مامانم گذاشته بودم و داشتم اخبار بیست و سی رو مشاهده می‌کردم!
همونطور که یه دونه اسمارتیس ما و اسمارتیز آبی بقول شما، می‌نداختم تو حلقم و همزمان یه تابی‌ام به حال بی تاب صندلی گهواره‌ای می‌دادم، خبر آتیش زدن آمبولانس و رد شدن یه ماشین از روی نیروهای نظامی، خیلی اتفاقی از جلو چشام رد شد و با اینکه تکراری بود با شور و حال خاصی، مثل خبرندیده‌ها نگاش کردم.
همون لحظه، یکی از رگای ولِه توی مغزم که الآنیا بهش می‌گن سیار، یه تکونی خورد و وول وول خوران، از کنار بخش حساس خاطرات و تخیلاتِ روانی گونه‌ی داستانیم رد شد و بعد از عبوری مِلو، از کنار سیستم عصبی که توسط داماد خونواده قبلا داغون شده بود، سیستم صوتی پر و پیمون آهنگای نیناش ناش رو هم، به خوبی دور زد و تا به سیستمِ مرکزیِ شبکه اطلاعات و داده و تحلیل رسید، وایستاد. بی ادبانه، یه توفی به روی خاک خورده‌ی سیستم قدیمی انداخت و با پشتْ‌آستینِ بلوزِ بافت مامان دوز، یه دستی روش کشید و همینکه بهش متصل شد، یه دفعه یه صدای ویندوز هفت، از جفت گوشام بلند شد. بعد از اینکه جفت لنگام ناگهان، یه تاب محکم به صندلی گهواره‌ای انداخت، و نزدیک بود از خجالت گچای دیوار پشت سرم دربیاد، بخاطر عدم بروزرسانی نرم افزار و اینترنت نیم بند و سیمکارت نسل یک ایرانسل، ویروس قدیمی سیستم دوباره فعال شد و یه دفعه، زد گوش سمت چپمو سوزوند.
با این حال، همونطور که یه گوشم در بود و یه گوشم دیوار، یه دفعه خونم به‌جوش اومد و همونطور که انگشتمو تا آرنج، تو گوش چپم فرو کرده بودم و مثل پیچ گوشتی دو سو، می‌چرخوندم که وا شه، با جوش و خروش گفتم: حمله به آمبولانس اونم تو روز روشن! یعنی چی؟ بزنید باباشونو دربیارید... عه! دیگه شورشو درآوردنا.
همون لحظه مامانم با لبخندی تبسم آمیز، حرفم رو تائید کرد و یه دفعه بعد از کلی، دور دورِ قمریِ مردمکای مشکی چشام، وسط پس زمینه‌ی سفید خوشگل سگدار، نت با صدای جلز و ولز سیب زمینی سوخته وسط تابه‌ی مسی، متصل شد و پیام به مرکز رسید.
همون لحظه، صدای دینگ دینگ دریافت موفقش، بلند شد و یه حسی توی اعماق مغزم پیچید که:
"ای ول بابا... دمت گرم، کل مملکت منتظر همین یه جمله‌ی تو بودن که بگی و یه دفعه بسیج شن برن دنبالش، بریزن تو خیابونا گاز انبری همه آشوبگرارو جمعشون کن، ای ول به مرامت، ای ول به معرفتت، بابا ای ول به اینهمه شعوووور... فقط خودمونیما ایندفعه چرا دیر به خروش اومدی؟ بگذریم که جدیدنا انگاری یه نمه بی‌بصیرت شدی و فکر نکن که یادم رفته چندروز پیش، تو اوج قطعی نت، چی از ذهنت گذشت و بخاطر گرونی و بدبختی و فلاکت، با خودت میگفتی که ( اصلا دمشون گرم که ریختن بیرون و بزار بریزن بیرون هتکشون و وتک کنن و...اصن این چه وضعیه و دستشونم درد نکنه!... ولی خب، فردای اون روز، برعکس ظهر هر روز، خروس خون از خواب پاشدی و تا نتا سیم ثانیه نیومده که بره، سریع، حافظه موقت سیستمو پاک کردی که گندش درنیاد)!!
ولی بگم که تا تو این جمله‌ی کلیدی و دستور قاطع رو صادر کردی، یه سری یگان ویژه، مثل آتیش نشانایی که تازه زنگ خطر پایگاهشون به صدا دراومده، به سرعت از خواب پاشدن و تو نیم ثانیه، لباس پوشیدن و تو یه ثانیه از اون میله درازا رفتن پایین و دو ثانیه بعد، کلاه ایمنی سرکرده و تفنگ آب پاش بدست، سوار ماشین یوغورت آتیش نشونی شدنو و دِ برو که رفتیم. بله! پس چی فکرکردی؟ فکرکردی که ما کم الکی ایمو و هرچی میگیم انگار که چیزی نگفتیم؟
نه از این خبرا نیست. و بزار برات بگم که چنددقیقه بعد یه سری بسیجی یاب... ببخشید، موتور سوارم ویژ ویژ کنان و دو ترک، گازشو گرفتنو خودشونو مثل چی رسوندن به تقاطع کشاورز و اینا از اینور و اونا از اونور، یه جوری این آشوبگرای بی شرفو قیچی کردن که هیچ خیاط خارجی و داخلی دیگه از پس دوختنشون برنیاد و نخواهد اومد!"
وسط همین احساسات ظریف بودم که ناگهان، نگاه عجیب مامانم، منو از این حس مزخرف بیرون کشید و تا پیچِ سیستمو بستم، لباشو تکون داد و انگار که گفت: کری؟
دوباره دستمو تا آرنج، کردم تو گوشمو همونطور که میپیچوندم تا ازش خون بچکه گفتم: آره فکر کنم!
و اون موقع بود که فهمیدم، کر شدن موقتم خیلی بد نیست و همینکه یکی از گوشات اتصالی کنه و بسوزه، داشتن یه گوش، واسه شنیدن صداهای ضروری و کرشدن یه گوش، واسه توجیح نشنیدنا، خیلی خوبه و حتی مفیده و اصلا بزار چندروزی تنوع شه.
بعدم چون وظیفمو در قبال نظام و انقلاب انجام داده بودم، دیگه با خیال راحت پاشدم شبکه رو عوض کردم که وسط اینهمه پیام بازرگانی یه فیلم خوب که اینروزا نایابه پیدا کنم ببینیم.
1)